My dear Blondies
Όχι απλά μπήκε η καινούρια χρονιά αλλά κόντεψε να τελειώσει και ο πρώτος μήνας της μέχρι να αποφασίσω να επιστρέψω. Αν και το «επιστρέφω» δεν είναι μάλλον η σωστή έκφραση μια που δεν πήγα κάπου, τουλάχιστον ως σώμα γιατί η ψυχή μου «πήγε στην Κούλουρη» τουλάχιστον δυο φορές.
«Να μπω σε μια σειρά» είναι μάλλον πιο appropriate μια που οι τελευταίοι μήνες του 2021 αποδείχτηκαν ιδιαίτερα δύσκολοι για την οικογένεια μας. Αρχές Νοεμβρίου ένα – ευτυχώς όχι σοβαρό τελικά- πρόβλημα υγείας του Πάνου τον οδήγησε στο νοσοκομείο, και έναν μήνα αργότερα σωθήκαμε σαν από θαύμα από ένα πολύ σοβαρό τροχαίο. Κάποιος παραβίασε το κόκκινο, έπεσε επάνω μας, και όταν βγήκαμε από τον σωρό από λαμαρίνες στον οποίο είχε μετατραπεί το αυτοκίνητο μας συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε σταθεί για δεύτερη φορά αδιανόητα τυχεροί. Σαν ένα χέρι να μπήκε στην μέση και να σταμάτησε το μοιραίο, σαν ένας άγγελος να άνοιξε τις φτερούγες του για να μας προστατέψει, σαν το σύμπαν να αποφάσισε δυο φορές πως τελικά μας θέλει ακόμα εδώ, αυτό που έγινε με αυτό που θα μπορούσε να είχε συμβεί ήταν σαν χάδι στην θέση μιας μπουνιάς.
Δεν χρειάζεται φαντάζομαι να σας πω πόσο ευγνώμων ένοιωσα και συνεχίζω να νοιώθω, ούτε πόσο κεραυνοχτυπημένη. Και τις δύο φορές το σοκ ήταν τρομακτικό - την μια βρέθηκα να οδηγώ σχεδόν μηχανικά προς το Γεννηματά μέσα στην νύχτα και την δεύτερη βγήκα μέσα από αληθινά συντρίμμια με μερικές μόνο γρατζουνιές- και τις δύο φορές όταν όλα τελείωσαν και επέστρεψα σπίτι μας ένοιωθα σαν να με είχε πατήσει οδοστρωτήρας. Σαν η ζωή όπως την ήξερα να μην επρόκειτο να είναι ποτέ ξανά η ίδια όχι γιατί είχε αλλάξει κάτι δραστικά αλλά γιατί είχα δει τι θα μπορούσε και να είχε συμβεί. Και είχα συνειδητοποιήσει πως θα μπορούσε να είναι η ζωή μου μετά. Ή και να μην είναι.
Τα γράφω όλα αυτά όχι μόνο για να καταλάβετε εσείς τους λόγους για τους οποίους μου πήρε τόσον καιρό να επιστρέψω σε μια κανονικότητα, αλλά για να το εμπεδώσω και εγώ. Όντας ένας άνθρωπος ιδιαίτερα ψύχραιμος, όταν έρχονται τα δύσκολα μπαίνω σε survival mode. Λειτουργώ μηχανικά και ακάθεκτα μέχρι να λύσω ότι λύνεται, μέχρι να περάσει η μπόρα, και μετά καταρρέω. Όχι εξωτερικά, απ΄έξω παραμένω ψύχραιμη, και δυνατή, και αισιόδοξη, και ότι άλλο χρειάζεται για να είναι οι άνθρωποι που αγαπώ καλά. Μέσα μου όμως γίνεται κάποια στιγμή ένα τσαφ και σβήνουν όλα. Και μέσα σ΄αυτό το σκοτάδι, και σ΄αυτή την σιωπή, ξεκινάω να επεξεργάζομαι τα γεγονότα, και τις συνέπειες τους, και να προσαρμόζομαι στις καινούριες συνθήκες. Και αυτό, ως διαδικασία παίρνει χρόνο.
Οπότε πατάω το pause. Έτσι ακριβώς πέρασα τις γιορτές φέτος. Μην κάνοντας τίποτα απολύτως πέρα από το να απολαύσω την οικογένεια και τους φίλους της καρδιάς μου. Χωρίς φασαρίες, χωρίς μεγάλα τραπέζια, χωρίς πάρτι εννοείται και σ΄αυτό «βοήθησε» και η πανδημία, χωρίς περιττούς θορύβους. Μεταξύ μας, γλυκά, απαλά, και όμορφα, χάθηκα μέσα στην αγάπη και την γαλήνη που μου χαρίζει η παρουσία των ανθρώπων που αποτελούν την οικογένεια μου. Την φυσική και την εκλεκτική. Και αυτό ήταν ότι ακριβώς είχα ανάγκη. Και αυτό συνέχισα να έχω ανάγκη μέχρι πρότινος, αποκλειστικά και μόνο εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους νοιώθω ασφαλής, χαρούμενη και γεμάτη ( αυτούς που βλέπετε στις φωτογραφίες και μερικούς ακόμα που ξέρουν ποιοι είναι), και μια καθημερινότητα ήρεμη, σχεδόν ρουτινιάρικη, μέχρι να ξαναβρούμε τα πατήματα, τις ισορροπίες αλλά και την φόρα μας.
Και επειδή όπως λένε ο Adler και ο Χοϊμές οι δυσκολίες κρύβουν πάντα δώρα, όλη αυτή η περιπέτεια μας άλλαξε βαθιά προς το καλύτερο. Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα συνειδητοποιήσαμε με τον δύσκολο τρόπο πως το να προσέξουμε τους εαυτούς μας και την υγεία μας είναι μονόδρομος. Μια διαδρομή-Μαραθώνιος που θα την πάμε ως το τέρμα αν θέλουμε να ζήσουμε όσο είναι να ζήσουμε, καλά. Μια διαδρομή που την περπατάμε μέρα μέρα με μεγάλη αποφασιστικότητα και η οποία σήμερα που γράφω αυτό το κομμάτι μετράει ήδη πολλά χαμένα κιλά μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες. 24 για τον Πάνο και 13 για μένα. Και προχωράμε μέχρι να φτάσουμε σε αυτό που πρέπει, όσο καιρό κι αν μας πάρει, γιατί τώρα πια ξέρουμε πως δεν μπορούμε, αλλά και πως δεν θέλουμε να κάνουμε αλλιώς.
Έχω πολλά να μοιραστώ μαζί σας όπως αντιλαμβάνεστε ειδικά για αυτό το κομμάτι, γιατί η δίαιτα και εγώ περπατούσαμε μια ζωή παράλληλα όπως το τραγούδι του Νότη, και τώρα είμαι στην διαδικασία να βρίσκω καθημερινά τρόπους και ιδέες για την προσαρμόζω στις ανάγκες της ζωής μας και να την κάνω διασκεδαστική, πολύχρωμη και νόστιμη χωρίς να χάνει την αποτελεσματικότητα της. Ψάχνω συνταγές, μαθαίνω κόλπα, ακούω συμβουλές, καμιά φορά κάνω και λάθη, αλλά εδώ έρχεται το καλύτερο! Γιατί την επόμενη μέρα τα διορθώνω και συνεχίζω, και η εικόνα μου στον καθρέφτη, και τα ρούχα μου που φαρδαίνουν, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Μαζί με το ότι είμαστε εδώ, γεροί, δυνατοί και ευτυχισμένοι.
Επιστροφή στην καθημερινότητα λοιπόν, με καινούρια σχέδια, και με πολλές αφορμές να βρισκόμαστε όσο συχνότερα γίνεται στα ροζ events που αγαπάμε όλοι. Θα τα λέμε κανονικά πια, και στο μεταξύ, μέσα στα πολλά blessings που -ξανα- μέτρησα είστε και εσείς. Που με κρατάτε δημιουργική και αισιόδοξη και αυτό ειλικρινά το εκτιμώ απεριόριστα. Και θα συνεχίσω να σας το ανταποδίδω όσο καλύτερα μπορώ.
Καλή μας χρονιά λοιπόν, και ας είναι το 2022 αυτό που θα μας φέρει πίσω στο φως!
Φιλιά
