Σας έχει συμβεί ποτέ να κλείσετε τα μάτια, να αναλογιστείτε τον χρόνο που πέρασε και να νοιώσετε πως είναι να σαν κύλησαν μόλις μερικά λεπτά ενώ έχουν περάσει σχεδόν αιώνες? Εγώ το αισθάνομαι όλο και συχνότερα πια, και ειδικά σε σχέση με τον Ιάσονα. Πότε ήταν το υπέροχο μωρό που άλλαξε την ζωή και την πορεία του σύμπαντος μας, και πότε έγινε αυτός ο νεαρός άντρας που ετοιμάζεται να μετακομίσει σε δικό του σπίτι και να συνεχίσει την πορεία του ακόμα πιο μακριά μας?
Η ζωή κυλάει σαν το νερό. Γάργαρο ευτυχώς τις περισσότερες φορές και ορμητικό σαν χείμαρρος που στην φόρα του παρασέρνει τα πάντα. Χαρές, λύπες, ελπίδες, όνειρα, επιτυχίες, απογοητεύσεις, αλήθειες, ψέματα… Όλα αλέθονται στον μύλο της καθημερινότητας και όλα αλλάζουν σαν υδράργυρος, συχνά ερήμην μας. Και ότι είναι, ότι είμαστε, μοιάζει με κύκλο που ανοίγει, και κλείνει, και αρχίζουν όλα από την αρχή.
Όπως εμείς ας πούμε, που συναντηθήκαμε παιδιά ακόμα πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια, και που ερωτευτήκαμε, και που κολλήσαμε, και που πορευτήκαμε μαζί από τότε σε μια διαδρομή καθόλου εύκολη αν και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Και που κάναμε μαζί ένα παιδί, και που στηρίξαμε ο ένας τον άλλον στα πάντα, και που κάναμε δεκάδες όνειρα πραγματικότητα, και που στήσαμε δουλειές, και που πετύχαμε στόχους, και που αγαπηθήκαμε πολύ και με πάθος, και που προδώσαμε και απογοητεύσαμε ο ένας τον άλλον, και που είπαμε μεγάλες αλήθειες και ακόμα μεγαλύτερα ψέματα, και που δοκιμαστήκαμε, και που φθαρήκαμε, και που ξαναγεννηθήκαμε κυριολεκτικά από τις στάχτες μας τόσες φορές, και που μετά από όλα αυτά βρισκόμαστε πάλι εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Οι δυο μας.
Με αυτή την αφορμή ανάμεσα σε πολλές άλλες, έπιασα πρόσφατα τον εαυτό μου να αναρωτιέται ποιο είναι τελικά το μυστικό της ευτυχίας? Και της επιτυχίας? Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να αλλάζουν μαζί, να επιβιώνουν μαζί, να ελπίζουν μαζί, να μεγαλώνουν μαζί? Τι είναι αυτό που κρατάει δυο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους τον έναν δίπλα στον άλλον για μια ζωή, μέσα από διεργασίες κάθε άλλο παρά εύκολες αλλά που όμως πάντα φέρνουν τελικά ένα είδος κάθαρσης?
Νομίζω η τύχη. Και η προσπάθεια φυσικά, και η ωριμότητα, και η αγάπη πάνω και πέρα απ’ όλα, όμως αλήθεια σας λέω και το έχω σκεφτεί πάρα πάρα πολύ σοβαρά, νομίζω πως ο πιο καθοριστικός παράγοντας είναι η τύχη. Να στοιχηθούν τα αστέρια και να έρθει στον δρόμο σου ο άνθρωπος εκείνος που είναι το πεπρωμένο σου και που είσαι κι εσύ το δικό του, και που για κάποιον λόγο και με κάποιον τρόπο όλες οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί που θα χρειαστεί να κάνετε για να χωρέσει ο ένας μέσα στον άλλον να μην είναι, και να μην σας φαίνονται, such a big deal. Να έρχονται τα πράγματα organically ακόμα κι όταν καταρρέει ο κόσμος γύρω σας, και στο τέλος της μέρας, της κάθε μέρας, άσχετα αν είναι δύσκολη ή εύκολη, να ξέρετε και οι δυο βαθιά μέσα σας πως είστε εκεί που θέλετε πραγματικά. Και να μην αποφασίζετε να φύγετε, όχι γιατί φοβάστε, ή γιατί κρέμεστε ο ένας από τον άλλον, ούτε για συνθήκες κοινωνικές, επαγγελματικές ή οικονομικές, αλλά απλώς γιατί δεν θέλετε να πάτε πουθενά αλλού. Και ας σας δόθηκαν κατά καιρούς δεκάδες ευκαιρίες και αφορμές να το κάνετε. Don’t get me wrong, δεν προσπαθώ να σας πουλήσω την εικόνα κάποιας τέλειας σχέσης, εδώ λέμε αλήθειες και είμαι σίγουρη πως οποιοσδήποτε ζει ή έχει ζήσει με τον ίδιον άνθρωπο πάνω από μερικά χρόνια ξέρει πως η διαδρομή είναι αναγκαστικά bumpy όσο κι αν παραμένει ενδιαφέρουσα.
Λέω απλά το προφανές, πως αυτό που δεν ξέρουμε στην αρχή, και το μαθαίνουμε στην διαδρομή, είναι ότι το δύσκολο κομμάτι δεν είναι να βρεις τον άνθρωπο με τον οποίο θα ζήσεις έναν μεγάλο έρωτα και θα έχεις μια εκπληκτική χημεία. Παρόλο που είναι τα βασικότερα συστατικά της αρχής και η βάση πάνω στην οποία οφείλει να είναι χτισμένη κάθε σχέση που έχει πιθανότητες να αντέξει στον χρόνο μια που όταν θα έρθουν τα δύσκολα – που θα έρθουν ξανά και ξανά- θα πρέπει να μπορείς να θυμάσαι ξεκάθαρα τι ήταν αυτό που σε έφερε μέχρι εδώ και πως αυτός ο άνθρωπος που εκείνη την στιγμή θέλεις να κλωτσήσεις κάποτε σε έκανε να βλέπεις γαλαξίες από αστέρια και πυροτεχνήματα. 
Το δύσκολο είναι να βρεις αυτόν τον άνθρωπο με τον οποίο θα μπορέσεις να ζήσεις μαζί όταν περάσει ο πρώτος ενθουσιασμός, και όταν ξενερώσει η καψούρα και μείνει η πραγματικότητα. Το δύσκολο είναι να βρεις τον άνθρωπο με τον οποίο θα μπορέσεις να μοιραστείς όνειρα, σχέδια, επιθυμίες, που θα σε στηρίξει και θα τον στηρίξεις, που θα χτίσετε μαζί ένα μέλλον και θα περπατήσετε μαζί μια διαδρομή που δεν θα είναι σπαρμένη με ρόδα, και που όσο θα συμβαίνουν όλα αυτά, και όσο η ζωή θα σας παίρνει παραμάζωμα, εσείς θα καταφέρνετε να περνάτε καλά, να γελάτε μαζί, και να παραμένετε ο ένας το συν του άλλου. Σύμμαχοι, σύντροφοι, συνοδοιπόροι, συμπαίκτες, συνένοχοι… Το δύσκολο είναι να βρεις τον άνθρωπο που θα τον συγχωρείς και θα σε συγχωρεί no matter what, που θα «έχει την πλάτη σου» όσο θα έχεις και εσύ την δική του, και που όταν θα έρχεται η ώρα θα σε διαλέγει ξανά και ξανά, όπως θα τον διαλέγεις και εσύ ξανά και ξανά, ακόμα και όταν η επιλογή αυτή δεν είναι ούτε η πιο προφανής ούτε η πιο εύκολη. Το δύσκολο είναι να βρεις τον άνθρωπο που θα τον κοιτάζεις τριάντα χρόνια μετά και θα νοιώθεις περήφανη που είστε κομμάτι της ίδιας εικόνας.
Γράφω συχνότερα από ποτέ για σχέσεις και με κάθε ευκαιρία, γιατί τον τελευταίο καιρό μου δόθηκαν πολλές αφορμές να σκεφτώ πολύ σοβαρά το θέμα, τόσο σε προσωπικό όσο και σε γενικό επίπεδο και να αναθεωρήσω πολλά από όσα θεωρούσα δεδομένα. Το λέμε ωριμότητα αυτό το process υποθέτω, και better late than never έκανα και εγώ την αυτοκριτική μου, και τις παρατηρήσεις και τις παραδοχές μου με όση μεγαλύτερη ειλικρίνεια μπορούσα, όπως και ένα reality check που είναι πάντα πολύ χρήσιμο και πολύ διαφωτιστικό, είπα τα σ’ αγαπώ και τα συγγνώμη μου, και μετά πάτησα το reset, και μηδένισα το κοντέρ, και αποφάσισα απολύτως συνειδητά ότι όσο θα μπορώ να νοιώθω ευτυχισμένη, γεμάτη και ασφαλής δίπλα σε έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε καταφέρει να μοιραστούμε μια τόσο πολύ ενδιαφέρουσα ζωή έστω και με δεκάδες λάθη, η επόμενη μέρα θα είναι μια όμορφη μέρα. Και η όποια καινούρια διαδρομή θα ανοίγεται μπροστά μας θα είναι μια ακόμα καινούρια περιπέτεια μέσα στις τόσες που ζήσαμε ήδη μαζί.
And we're still game.
