Το φθινόπωρο που είναι εδώ, και το δικαίωμα στην χαρά και την ευτυχία.

Σκοτεινιάζει νωρίτερα- στο τέλος του μήνα αλλάζει και η ώρα- και δροσίζει.. Μου αρέσει πολύ που άλλαξε ο καιρός, που τα βράδια χρειάζεται πια κάτι να αγκαλιάζει τους ώμους μου, ας είναι και μια λεπτή ζακετούλα.. Τα πρωινά περνάνε με την γνωστή αγαπημένη ρουτίνα, δουλειά – περισσότερη από ποτέ- γράψιμο, ραντεβού , τα του σπιτιού, και όποτε ξεκλέψω λίγο χρόνο καφέδες με την μαμά και με κολλητές μου.  Λατρεμένη καθημερινότητα, σιγά μην παραπονεθώ, που έχει αρχίσει πια να μπαίνει στους κανονικούς της ρυθμούς μετά από το καλοκαίρι από το οποίο φέτος είδα και έπαθα να μαζέψω το μυαλό μου, και που σύντομα το ξέρω πως θα αρχίσει να με κουράζει, τόσο ώστε να αναζητήσω καινούριες διαφυγές... Είναι το ύφασμα τέτοιο, το δικό μου ύφασμα, να βαριέμαι εύκολα και να δημιουργώ αφορμές για αλλαγές και μικρές αναταράξεις. Αν δεν έχω ήδη φύγει, μετράω μέρες. Και τα πρωινά σηκώνομαι δύσκολα από το κρεββάτι, ξυπνάω και έχω αυτή την τεράστια λαχτάρα να κουκουλωθώ ξανά και να συνεχίσω το όνειρο που έμεινε στην μέση, συνήθως στο καλύτερο σημείο... Μπορεί να φταίει η σεροτονίνη μου – ούτε θυμάμαι ποια φίλη μέτρησε την δική της και την βρήκαν λιγότερη από το κανονικό- παρόλο που ο αγαπημένος μου λέει πως η δική μου φτάνει για να την κάνουμε και εξαγωγή.. Μπορεί να φταίνε και τα ξενύχτια, τον τελευταίο καιρό μετράω τα βράδια μου με ποτήρια από cocktails και πακέτα από τσιγάρα.. Οκ, όχι μόνο μ΄αυτά προφανώς.. Και με γέλια και κουβέντες που κρατάνε μέχρι το ξημέρωμα, και με ματιές που διασταυρώνονται στα ξαφνικά και μένουν ή φεύγουν, και με μουσικές που φτιάχνουν το soundtrack του προσωπικού μου video clip, και με ιστορίες που προσθέτουν το απαραίτητο αλατοπίπερο στην ζωή μου... Είναι ωραία αυτή η μόδα με τα cocktails by the way , μπαίνω συχνά στην διαδικασία να δοκιμάσω καινούρια, συνήθως ξινά και spicy, και καμιά φορά  κολλάω με τις εμπνεύσεις των barmen, όπως ας πούμε με εκείνο το επικό (και ροζ) Pink Panther που μου φτιάχνουν τα παιδιά στο Βογατσικού 3 όποτε ανεβαίνω Θεσσαλονίκη. Εννοείται βέβαια πως τελικά μένω πιστή στην βότκα μου, αλλά όπως και στην ζωή έτσι και στο ποτό η ποικιλία είναι απαραίτητη για να υπάρχει ενδιαφέρον, πόσο μάλλον όταν η συγκεκριμένη ποικιλία είναι πολύχρωμη, παγωμένη και σου γαργαλάει την γλώσσα...:) Γράφω, και κάπου σε ένα από τα ράφια της βιβλιοθήκης πήρε το μάτι μου το σημειωματάριο της Moleskin από την σειρά Cities - εννοείται πως διάλεξα το Λονδίνο- που ακόμα με περιμένει να γράψω την πρώτη σελίδα. Η ιδέα ήταν της Βίβιαν,"πας που πας κάθε τόσο" μου είπε "σημείωνε όσα σου αρέσει να κάνεις εκεί και φτιάξε το δικό σου  little black book" , και την λάτρεψα.. Την λάτρεψα αλλά δεν την πραγματοποίησα ποτέ. Έφτιαξα το black book μου μεν με την μορφή οδηγού αλλά το ανέβασα στο Blond και είχε και μεγάλη επιτυχία. Μάλλον έχω χάσει το touch μου οριστικά πια με το γράψιμο, το actual γράψιμο εννοώ, αυτό που χρειάζεται στυλό και χαρτί. Τόσο που όποτε χρειάζεται να γράψω κάτι, την λίστα για τα ψώνια του σούπερ μάρκετ ας πούμε, ανακαλύπτω πως έχει αλλάξει ο γραφικός μου χαρακτήρας πια, και πως από εκεί που έγραφα με τέλεια γράμματα, τώρα γράφω σαν φαρμακοποιός έτσι που δεν μπορώ αργότερα να καταλάβω ούτε εγώ η ίδια τι εννοώ. Γιατί τα γράφω όλα αυτά τώρα? Γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου ακόμα και όταν δεν έχουν κανένα τρομερό ενδιαφέρον ή νόημα, ίσως γιατί μέσα από την αυτογνωσία έμαθα ότι ερχόμαστε πιο κοντά με τους ανθρώπους εκείνους με τους οποίους μοιραζόμαστε τα μικρά και καθημερινά. Anyway, θέλω να κλείσω με μια υπενθύμιση. Σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές που ζούμε, τις γεμάτες γκρίζο μεταφορικό κυρίως παρά κυριολεκτικό, είναι στο χέρι μας να χτίζουμε τοίχους που κρατάνε απ΄έξω την μιζέρια. Η καθημερινότητα μας μπορεί να γίνει πιο όμορφη, πιο ανάλαφρη και πιο εύκολη αν θυμίζουμε στον εαυτό μας να κάνει focus στα ευχάριστα που μας συμβαίνουν περισσότερο απ’ ότι στα δυσάρεστα. Αν διαλέγουμε τους ανθρώπους που μας δίνουν χαρά από εκείνους που ρουφάνε την ενέργεια μας και αν προσπαθούμε να δραπετεύουμε έστω και νοερά για όπου νοιώθουμε ανέμελοι.  Αν χαμογελάμε πιο συχνά, αν δίνουμε περισσότερες ευκαιρίες, αν κάνουμε pampering στον εαυτό μας και σε όσους αγαπάμε. Βάλτε στην ζωή σας την επιλογή να είστε καλά. Ο χρόνος φεύγει και δεν ξανάρχεται, και ότι μας προσπερνάει χάνεται. Το μυστικό της ευτυχίας είναι στο τέλος της μέρας να ξέρεις πως έχεις κάνει το καλύτερο που μπορούσες υπό τις συνθήκες που σου παρουσιάστηκαν. Και πως δεν έχεις ξεχάσει να πεις τα σ’ αγαπώ σου – και τις συγγνώμες σου αν χρειάστηκε- εκεί που πρέπει.