Την αγάπη μου για την Μεγάλη Βρετανία και τα ήθη και έθιμα της την έχω δηλώσει και συνεχίζω να την δηλώνω με κάθε ευκαιρία. Δεν πάει πολύς καιρός μάλιστα που χάζευα στο timeline μου τις φωτογραφίες των κυριών που ετοιμάζονταν για το Ascot με τα καπέλα και τα περίτεχνα χτενίσματα τους και ζήλευα τρελά μια που αυτή την εποχή οι δουλειές μας με κρατάνε στην Αθήνα. Οπότε αντιλαμβάνεστε τον ενθουσιασμό μου όταν ο αγαπημένος Χάρης Ντάβλας με κάλεσε στην μεγάλη γιορτή που έγινε την Τετάρτη 5 Ιουλίου στις εγκαταστάσεις του Ελληνικού Ιπποδρόμου για το 71ο Ντέρμπι ΟΠΑΠ, ειδικά που στην πρόσκληση το dress code περιλάμβανε καπέλο! 
Με τα χίλια πήρα τον λατρεμένο co-editor μου, σετάραμε καπέλα με outfit, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φύγαμε για Μαρκόπουλο. Στο οποίο Μαρκόπουλο γινόταν πανικός κανονικός, και αν δεν είμασταν εφοδιασμένοι με το VIP Parking pass ακόμα εκεί θα ήμασταν φοβάμαι, προσπαθώντας να παρκάρουμε. Αργότερα συνειδητοποιήσαμε πως η τελευταία κούρσα ήταν η σημαντικότερη της χρονιάς και το πάρτι που ακολούθησε άψογα διαφημισμένο με τον κόσμο να συμμετέχει στην γιορτή με χαρά μεγάλη, οπότε λύθηκε και το μυστήριο της τόσης κοσμοσυρροής. 
Και αυτό ήταν που μου έκανε και την μεγαλύτερη – και θετικότατη – εντύπωση. Πως ο Ιππόδρομος στην Ελλάδα έχει πάψει να έχει την αρνητική εικόνα του παρελθόντος και είναι πια μια ευκαιρία για διασκέδαση για όλη την οικογένεια, με παράλληλες εκδηλώσεις όπως οι βόλτες με τα πόνυ που λάτρεψαν τα παιδάκια ή η συναυλία της Έλλης Κοκκίνου που ακολούθησε. 
Και ήταν και πολύ ενθαρρυντικό το ότι αρκετοί από τους καλεσμένους στον δεύτερο όροφο ακολούθησαν το dress code και πόζαραν με τα καπέλα τους και impeccable style στους φωτογραφικούς φακούς, δίνοντας στο event μια πραγματικά παιχνιδιάρικη νότα. 
Με τον Λευτέρη αφού τραβήξαμε τα γνωστά selfies και τα βιντεάκια που ανεβάσαμε στα social media με το γνωστό grand σουξέ αποφασίσαμε να ζήσουμε την εμπειρία all the way οπότε πήγαμε στα γκισέ και ποντάραμε. Μάλιστα για μερικά λεπτά ζήσαμε και τον απόλυτο ενθουσιασμό των νικητών μια που νομίζαμε πως είχαμε διαλέξει το άλογο που κέρδισε. Αφού πανηγυρίσαμε τρελά λοιπόν, κατευθυνθήκαμε πίσω στα γκισέ για να εισπράξουμε τα κέρδη που αναλογούσαν στο εξωφρενικό ποσό των 5 ευρώ που είχαμε στοιχηματίσει, ανακαλύψαμε πως το άλογο που κέρδισε δεν ήταν το δικό μας και μείναμε με την χαρά. (Και καλά εγώ είμαι ξανθιά και μεσήληξ. Το αγόρι μου όμως? Λέτε το οξυζενέ στην ρίζα να είναι μεταδοτικό???) 
Εννοείται πως δεν μας πείραξε καθόλου και πως φύγαμε ενθουσιασμένοι και γεμάτοι ιδέες για την επόμενη φορά που θα μας φέρει ο δρόμος μας στο Ελληνικό Ascot και για να κλείσει η ημέρα όσο περιπετειωδώς όφειλε, περπατώντας προς το parking έσπασε το λουράκι των wedges παπουτσιών που φορούσα με αποτέλεσμα να φάω μια εντυπωσιακότατη τούμπα! Ευτυχώς κάποια πράγματα δεν τα ξεχνάς ποτέ και εγώ που οδηγούσα χρόνια μηχανές στα νιάτα μου έχω μάθει να πέφτω και να προσγειώνομαι σωστά, οπότε σηκώθηκα σε κλάσματα δευτερολέπτου σαν χοντρό γατί, ούτε το καπέλο δεν μου έφυγε για να καταλάβετε… Διότι και οι πτώσεις θέλουν τον τρόπο τους, πράγμα που το ξέρουν πολύ καλά και οι jockeys φαντάζομαι… How very appropriate… ;) Περισσότερα για τις Ελληνικές Ιπποδρομίες μπορείτε να βρείτε εδώ.
