Ο Σεπτέμβρης μπήκε παράξενα, με εκλείψεις και φεγγάρια στραβά. Το είχε πει η Susan Miller βέβαια, πως μέχρι τις 23 θα έχουμε διάφορα setbacks και παρανοήσεις και παρεξηγήσεις. Όμως όσο κι αν την διαβάζω πια ευλαβικά γιατί πέφτει μέσα στα πάντα με ανατριχιαστική ακρίβεια, πάντα με πιάνουν τελικά απροετοίμαστη τα διάφορα περίεργα που μου συμβαίνουν, ειδικά όταν έχουν να κάνουν με φίλους και με ανθρώπους που αγαπώ. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως οι φιλίες και οι αγάπες στην ζωή μας είναι δώρα. Τυχαίνουν και μετά χτίζονται, και όσο περνούν τα χρόνια αντιλαμβάνεσαι πως είναι όλο και πιο δύσκολο να ανοίξεις τις πόρτες σου και να εμπιστευθείς ανθρώπους από την αρχή. Ίσως γιατί μαθαίνουμε πάντα παθαίνοντας, και από ένα σημείο και μετά τα σημάδια μας αφήνουν και ευαισθησίες. Για να μην πω δυσλειτουργίες. Φυσικά οι κανόνες επιβεβαιώνονται από τις εξαιρέσεις τους, πάντα, και έτσι η ζωή μας φέρνει τους ανθρώπους που πρέπει έτσι κι αλλιώς ασχέτως δικών μας αποφάσεων ή timing. Και βρίσκει και τρόπους και ευκαιρίες να διασταυρώνει τους δρόμους μας, ευτυχώς, και όσο αμπαρωμένοι κι αν είμαστε, ψυχολογικά κυρίως, μπαίνουν σαν φως από τις γρίλιες και εγκαθίστανται στην καθημερινότητα μας σαν φρέσκο αεράκι. Και η ζωή συνεχίζεται. Και προχωράμε και εμείς μαζί της. Η συνέχεια, εδώ.
