Τελευταίες μέρες του Ιανουαρίου με λιακάδες. Προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου, κάνω σχέδια, βάζω στόχους. Αγοράζω καινούρια, σκούρα κραγιόν - πεθύμησα τον παλιό εαυτό μου και αυτό είναι ένα πρώτο εύκολο βήμα- η ντουλάπα μου μυρίζει πούδρα ρυζιού και η ατζέντα μου γεμίζει με ραντεβού που πασχίζω να τηρήσω. Έχω επιθυμήσει να βγαίνω συχνότερα με τις φίλες μου, να συναντιόμαστε τα μεσημέρια σε εστιατόρια με τζαμαρίες που τις λούζει το φως ή νωρίς το βράδυ σε μπαρ του κέντρου με jazz μουσική και cocktails με αρώματα φρούτων, και να ξαναρχίσω να ταξιδεύω συχνά - και όλο συχνότερα χωρίς κανένα απολύτως πρόγραμμα πέρα από τα μαθήματα μαγειρικής- κάνω εκκαθαρίσεις μέσα μου, θέλω να αγοράσω ένα ζευγάρι snickers Dolce E Gabbana για να περπατάω στην πόλη, ανανεώνω συχνά τα λουλούδια στα βάζα, ανάβω αρωματικά κεριά σε δικούς μου παράξενους συνδυασμούς, παρακολουθώ σειρές εποχής και σκοπεύω να ξαναρχίσω να αγοράζω τα ξένα περιοδικά μου από το περίπτερο αντί να τα κατεβάζω στο iPad, πεθύμησα την αίσθηση του χαρτιού όσο κι αν λυπάμαι για τα καημένα τα δέντρα. 
Γελάω πολύ πάντα αλλά κλαίω κιόλας όταν αισθάνομαι πως θέλω να το κάνω, μετράω τις ρυτίδες μου το πρωί στον καθρέφτη και συμφιλιώνομαι μαζί τους, βάζω ευλαβικά κρέμα στο πρόσωπο μου πριν κοιμηθώ, μου αρέσει που τα μαλλιά μου ασημίζουν πιο εύκολα το ξανθό τους τώρα που ασπρίζει η βάση τους κι ας έχω φτάσει πια σ´ αυτή την ηλικία που μου πάνε περισσότερο ένα τσακ πιο σκούρα. Μετράω ανθρώπους, παρουσίες και απουσίες, ανοίγω ακόμα τις πόρτες της ζωής μου, απλά πιο διστακτικά πια - μεγαλώνοντας μαθαίνεις μάλλον να φυλάγεσαι αυθόρημητα- λέω τα σ' αγαπώ μου όσο συχνότερα μπορώ, ζητάω συγγνώμη όταν κάνω λάθη, δουλεύω πολύ, ονειρεύομαι ακόμα να γεράσω στην Βρετανική εξοχή, και από το bucket list μου έχουν μείνει πια δύο πράγματα μόνο, τα δυσκολότερα φαντάζομαι για να μην αποφασίζω να τα κάνω τόσα χρόνια. 
Πρέπει να αρχίσω να ασχολούμαι περισσότερο με το Blond, εξακολουθώ να γοητεύομαι αφάνταστα από τα social media σαν εργαλείο δουλειάς αλλά με τρομάζει όλο και περισσότερο η φρικτή επιρροή τους ακόμα και σε ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ, και το κακό που κάνουν στις σχέσεις στην αληθινή μας ζωή, αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να εφεύρω και να διατηρήσω μια περσόνα, αν έχω χρόνο να αφεθώ ξανά στην ζωή και σ΄ότι μου φέρει - και αν έχω και διάθεση να το κάνω- θέλω να έρθει κάποιος και να με ξαφνιάσει ευχάριστα, και κατι να με συνεπάρει, ονειρεύομαι το μέλλον σε χρώματα φωτεινά ακόμα και τις μέρες που η συννεφιά τα βάφει όλα γκρίζα, μέσα κι έξω.
Και στο αεροπλάνο, κάθομαι πάντα σε παράθυρο. Φοράω τα ακουστικά μου, χαζεύω τα σύννεφα, και συνδυάζω νοερά τις μουσικές των playlists μου με στιγμές της ζωής μου φτιάχνοντας το δικό μου, προσωπικό video clip.
