Αν παρακολουθείτε στο Instagram ξένες fashion bloggers θα ξέρετε την καινούρια τους μανία. Τα παπούτσια της εταιρίας Primark που έφτασαν να γίνουν μέχρι και άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά και που εξαφανίζονται από τα ράφια σαν ζεστά ψωμάκια, μια που, κοστίζουν κάπου τόσο. 
Δεν ξέρω αν ο κύριος Arthur Ryan που άνοιξε το πρώτο μαγαζί το 1962 στο Δουβλίνο περίμενε την τόση επιτυχία, πάντως σήμερα η Primark έχει 315 καταστήματα σε όλον το κόσμο με μια ποικιλία προϊόντων από ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ μέχρι καλλυντικά και ζαχαρωτά. Όπως η Zara και τα H&M έτσι και η Primark προσφέρει αυτό το καινούριο γρήγορο είδος μόδας όπως το διατύπωσε στην εντέλεια το άρθρο για την εταιρία στον Economist με «προϊόντα trendy και τόσο φτηνά που οι καταναλωτές τα αγοράζουν για να τα φορέσουν έστω και λίγες φορές μέχρι να χαλάσουν και επιστρέφουν για το επόμενο, καινούριο σχέδιο.» Και να ξεκαθαρίσω εδώ πως παρόλο που τα σχέδια της βασίζονται σ΄αυτά των μεγάλων οίκων μόδας, προσωπικά δεν θεωρώ πως η Primark πουλάει fakes. Δεν αγοράζεις κάτι που προσπαθείς να το περάσεις για αυθεντικό όπως οι μαϊμούδες τσάντες Hermes και Chanel που κυκλοφορούν κατά κόρον γύρω μας. Φοράς κάτι που είναι της μόδας και κοστίζει λιγότερο από ένα burger, και που όντως βασίζεται σε μια ιδέα ή μια έμπνευση ενός μεγάλου οίκου, όμως εκ των πραγμάτων, κανείς δεν ανακαλύπτει πια την Αμερική. Κοπιάρονται τα πάντα και το ξέρουμε, και το θεωρώ πιο τίμιο να δηλώνεις πως αυτή είναι μια εξαιρετικά φτηνή εκδοχή παρά να προσπαθείς να πείσεις πως είναι το αυθεντικό προϊόν. That been said, εννοείται πως όπως μου συμβαίνει με κάθε τι καινούριο που πέφτει στην αντίληψη μου, δεν θα ησύχαζα αν δεν δοκιμάζα και εγώ αυτό το καινούριο trend από πρώτο χέρι. 
Αυτα τα φούξια mules λοιπόν που κοστίζουν 8 λίρες τα είχα δει σε διάφορα posts στο Instagram και τα έψαχνα αλλά ήταν παντού sold out. Έτσι όταν η αγαπημένη μου Όλγα τα ανακάλυψε στο Primark του Ealing και μάλιστα στο νούμερο μου ενθουσιάστηκα. Και χτες μόλις, μέσα από μια "αλυσσίδα αγάπης" μια που η φιλενάδα μου η Βασιλική τα παρέλαβε και τα κουβάλησε μαζί της από το Λονδίνο και μετά τα έδωσε στον Κριστιάν που το γραφείο του είναι κοντά στο σπίτι μας για να μου τα δώσει, τα πήρα στα χέρια μου. Είναι ωραιότατα σας πληροφορώ, και σούπερ άνετα, το size είναι κανονικότατο -φοράω 39 και το βρετανικό 6 τους μου κάνει τέλεια- και φυσικά μοιάζουν με τα αντίστοιχα Gucci των 600 λιρών αλλά εννοείται πως δεν είναι. Και πως κανείς δεν θα τα περάσει για τέτοια γιατί πέρα από το ότι δεν έχει καμιά ομοιότητα ούτε το pattern ούτε το φινίρισμα, πρώτη απ΄όλους θα το λέω εγώ – πως είναι αυτά τα Primark που κάνουν 8 λίρες!!!!!!!- γιατί αν δεν το πω, χάνεται όλο το φαν. 
Και θα τα φορέσω όσο αντέξουν, και καθόλου δεν με νοιάζει αν θα είναι για μια σεζόν, γιατί μετά θα πάρω κάτι άλλο που θα μου τραβήξει την προσοχή, όπως αυτά τα μποτάκια της χειμερινής collection που τα ζαχαρώνω ήδη. Και με αυτή την λογική - και πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη- η Primax δεν κοπιάρει τους μεγάλους οίκους. Μάλλον τους τρολάρει. :)
Υ.Γ. Επειδή θέλω να είμαι όσο πιο αντικειμενική γίνεται, υπάρχουν και οι σεβαστές διαφωνίες και ανησυχίες που αφορούν το πόσο σωστό είναι μια εταιρία να βγάζει χρήματα χρησιμοποιώντας την έμπνευση κάποιων άλλων, ή το πόσο καλά πληρώνονται και υπό ποιές συνθήκες εργάζονται αυτοί που κατασκευάζουν προϊόντα με τόσο χαμηλό κόστος. Τα σημειώνω και τα δύο για να τα έχουμε στο μυαλό μας, αν και το κομμάτι αναφέρεται κυρίως στην τάση που είναι αδιαμφισβήτητη, καλώς ή κακώς...
