Για άνθρωπος που ξεκίνησε να μαγειρεύει πριν από δεκαπέντε μόλις χρόνια, νομίζω πως έχω σημειώσει μεγάλη πρόοδο επί του θέματος. Και αυτό που ξεκίνησε διστακτικά και κάπως αναγκαστικά μετά από το βέτο που μου έθεσε ο Ιάσονας κάπου γύρω εκεί στα δέκα του «μαμά εγώ δεν πρόκειται να ξαναφάω delivery στο λέω. Όλες οι άλλες μαμάδες μαγειρεύουν στα παιδιά τους!» εξελίχθηκε τελικά σε έναν μεγάλο έρωτα. Στα χρόνια που πέρασαν από τα μπιφτέκια με πατάτες στον φούρνο και τις μακαρονάδες της αρχής πέρασα αργά αλλά σταθερά σε πιο elaborate projects, με ναυαρχίδες των σπεσιαλιτέ μου πια το Ιταλικό παστίτσιο, την Βρετανική τυρόσουπα και φυσικά, το Red Velvet Cake. Δεν μαγειρεύω βέβαια καθημερινά -αν η κουζίνα γινόταν ρουτίνα και υποχρέωση ο έρωτας θα έφευγε από το παράθυρο νύχτα- και για να είμαι ειλικρινής, την τελευταία χρονιά μαγειρεύω λιγότερο από ποτέ. Όμως φροντίζω να καλώ τους φίλους της καρδιάς μου σπίτι μας όσο συχνότερα μου επιτρέπουν οι hectic πια κοινωνικές και επαγγελματικές μας υποχρεώσεις, και τότε, δεν έχω καλύτερο από το να ετοιμάσω τα πάντα μόνη μου, from scratch. 
Η όλη διαδικασία, από την επιλογή του μενού και την υλοποίηση του μέχρι το table setting και το wine pairing – το οποίο εννοείται πως αναλαμβάνει πάντα ο Πάνος και ποτέ εγώ- είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους λέω «σ’ αγαπώ» εκεί που πιστεύω και νοιώθω πως αξίζει. Και παρόλο που δυστυχώς οι επιλογές μου δεν υπήρξαν πάντα σωστές, την πόρτα του σπιτιού μας περνάνε μόνο οι άνθρωποι που θεωρώ εντελώς δικούς μας. Οικογένεια της καρδιάς. Τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μας τις βγάζουμε σε εστιατόρια και bars. Η μαγειρική μου πορεία βέβαια δεν υπήρξε πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα, ούτε πάντα επιτυχημένη. Μετράω δεκάδες πανωλεθρίες, οι περισσότερες από τις οποίες έγιναν παρουσία των καλεσμένων μου, όπως εκείνο το άθλιο κρέας κατσαρόλας που ετοίμασα κάποτε για παρέα γευσιγωστική και το οποίο όντας γεμιστό με διάφορα τυριά άρχισε να αδειάζει μέσα στην κατσαρόλα καταλήγοντας να μοιάζει περισσότερο με πολτό παρά με φαγώσιμο. Ή το καημένο το Ιταλικό παστίτσιο που την πρώτη φορά που το μαγείρεψα – μια που την συνταγή μου την είχε δώσει αιώνες πριν η μητέρα ενός παλιού μου αγαπημένου αλλά εγώ η ακαμάτρα κόρη δεν είχα μπει στην διαδικασία να το φτιάξω ποτέ- ξέχασα πως έπρεπε να μείνει τουλάχιστον μια ώρα για να σταθεί πριν το κόψω με αποτέλεσμα να το σερβίρω αμέσως μόλις βγήκε από τον φούρνο και να καταλήξουμε να το φάμε με το κουτάλι, σαν σούπα. Όμως με τα πολλά παθήματα ήρθαν και τα μαθήματα, και δεν εννοώ μόνο τα μεταφορικά αλλά και τα κυριολεκτικά. Από τα courses του Χριστόφορου Πέσκια και του Matsuhisa εδώ στην Αθήνα μέχρι το Waitrose και το Cookery School στο Λονδίνο δεν χάνω ευκαιρία να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου και να πειραματιστώ με καινούριες συνταγές ή κουζίνες. Και έχει τύχει να κυνηγάω μαθήματα πολύ καιρό, μια που ειδικά στο Λονδίνο οι θέσεις για τα καλά κλείνουν αμέσως, ή δεν είμαι εκεί όταν ανοίγουν οι λίστες συμμετοχής. Ένα από αυτά τα μαθήματα ήταν και το Street Food around the World της Jenifer Joyce στην Leith’s School of Food and Wine. Λατρεύω αυτό το είδος φαγητού, και τα πιάτα που περιλαμβάνει το συγκεκριμένο course είναι πραγματικά iconic.
- Perfect Pad Thai
- Japanese ‘Oyakodon’ - Chicken and egg rice bowl
- Bao buns with spicy chicken
- Red onion bhajis with mint, green chili and yoghurt dipping sauce
Καταλαβαίνετε οπότε τον ενθουσιασμό μου όταν με ενημέρωσαν πως στις 18 του μήνα που θα ήμουν Λονδίνο υπήρχε μια ελεύθερη θέση που, αν την ήθελα, ήταν δική μου! 
Τρίτη 18 Μαΐου λοιπόν, στις 10 παρά τέταρτο το πρωί είμαι ήδη στην είσοδο της σχολής, στο White City. Με οδηγούν στην τραπεζαρία για καφέ και φρεσκοψημένα κρουασάν μέχρι να μαζευτούμε όλοι, και γνωρίζω τους πρώτους «συμμαθητές» μου. Ο Frank, ένας συμπαθέστατος 60άρης που έχει έρθει με το τρένο από το Cardiff, η Lana μια 35άχρονη μαμά τριών παιδιών από το Chiswick και η Dom μια εικοσάχρονη σχεδιάστρια κοσμημάτων που αργότερα θα γίνει my partner in crime. Τελικά μαζευόμαστε όλοι, δεκάξι τον αριθμό, και ανεβαίνουμε στην κουζίνα για να αρχίσουμε το μάθημα. 
Φοράμε τις ριγέ ποδιές που γράφουν το όνομα μας, μαζεύουμε τα μαλλιά μας, πλένουμε τα χέρια μας και η Jenifer μας συστήνεται και μας εξηγεί την διαδικασία. Εκείνη θα μας δείχνει το κάθε πιάτο αναλυτικά και μετά θα χωριστούμε σε ζευγάρια και θα φτιάχνουμε τα ίδια πιάτα μόνοι μας. Οι επόμενες τέσσερις ώρες κύλησαν σαν γάργαρο νεράκι. Παρόλο που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως ήμουν έτοιμη να πέσω κάτω από την ορθοστασία, ακολούθησα ενθουσιασμένη τις οδηγίες της Jen και μαζί με την Dom που αποδείχτηκε η ιδανική συν- μαγείρισσα, όχι απλά καταφέραμε να τελειώσουμε τα πάντα στην ώρα μας και χωρίς απώλειες, αλλά να πετύχουμε υφές και γεύσεις to perfection! 
Στο τέλος του μαθήματος, οι πάγκοι μαγειρικής στρώθηκαν και μεταμορφώθηκαν σε τραπέζια και φάγαμε τις δημιουργίες μας συνοδεύοντας τις με παγωμένο λευκό κρασί. Και φεύγοντας, εκτός από δεκάδες τάπερ με τα leftovers πήραμε μαζί μας το δίπλωμα συμμετοχής μας, μια μαρίζα και το βιβλίο της Jenifer με αφιέρωση. Και μπορεί τα bao να μην με ενθουσίασαν όσο περίμενα – η ζύμη τους βγήκε πιο ψωμένια απ΄ ότι θα τα ήθελα, τα baozi του Γιώργου Βενιέρη στο Oozora είναι κλάσεις ανώτερα- αλλά το Pad Thai ήταν εξαιρετικό και πολύ εύκολο, όπως και τα chicken wings με το πικάντικο τύπου KFC glaze που φτιάξαμε αντί για Bhajis, και που σκοπεύω να τα δοκιμάσω και στο σπίτι το συντομότερο δυνατόν. 
Και τελικά, μια που όλα στην ζωή γίνονται κατ΄αρχάς για την εμπειρία και μετά για το αποτέλεσμα, μπορώ να σας πω με σιγουριά πως ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και εποικοδομητικά μαθήματα που έχω κάνει ever. Και πως το επόμενο στην λίστα μου είναι το The Michel Roux Jr Premier Experience που σκοπεύω να μου το κάνω δώρο για την γιορτή μου τον Σεπτέμβριο. Μέχρι τότε, θα κάνω practice στα bao μου και – αφού παρακάλεσα τον Γιώργο Βενιέρη να μοιραστεί μαζί μου το μυστικό της μεταξένιας υφής των δικών του και πολύ ευγενικά, μου είπε να χρησιμοποιήσω αλεύρι Red Lotus- θα τα τεστάρω στους φίλους μου, σε πρόχειρα dinners που θα στήνω στο τραπέζι της βεράντας… Και φυσικά, οι τελειοποιημένες συνταγές θα ανέβουν και εδώ και το FnL. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο?
