Μέσα σε όλα τα τρομακτικά και τραγικά που συμβαίνουν γύρω μας, χρειαζόμαστε όλοι μια κανονικότητα για να γαντζωθούμε επάνω της και να μην κυλήσουμε στο μαύρο. Όχι γιατί είμαστε άκαρδοι ή γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε τον πόνο, τον θυμό και τον τρόμο των ανθρώπων που υποφέρουν από φωτιές, πλημύρες και την απανθρωπιά των γύρω τους on top of everything else, αλλά γιατί βυθισμένοι στο μαύρο δεν μπορούμε να προσφέρουμε τίποτα σε κανέναν. Ούτε στους άλλους, ούτε στον εαυτό μας.
Η δική μου κανονικότητα, εδώ και χρόνια περνάει απ΄ την κουζίνα μου. Όταν μαγειρεύω γαληνεύει η ψυχή μου, ακολουθώντας τις οδηγίες μιας συνταγής ή δημιουργώντας εκ των ενόντων ένα «δικό» μου πιάτο καθαρίζει το μυαλό μου και μπαίνουν οι σκέψεις μου σε μια σειρά. Την ώρα που ψιλοκόβω τα υλικά, που μετράω τις ποσότητες, που ζυγίζω, που κοσκινίζω, που ανακατεύω κατσαρόλες, ψιθυρίζω από μέσα μου τα μάντρα μου, μετράω τις ευλογίες μας και ευχαριστώ γι’ αυτές Θεό και σύμπαν. Και τρώγοντας το φαγητό που έφτιαξα, από την πιο απλή σαλάτα – με τις διαλεγμένες μοσχοβολιστές ντομάτες όμως, και την κάπαρη που έφερα από την Σύρο, και το ξερό κρεμμύδι για την κάψα, και την ξινομυζήθρα του Γύπα, και την ρίγανη που μου έδωσαν πεσκέσι από την Κρήτη, την σωστά αρτυμένη με χοντρό αλάτι από την Ζάκυνθο και λουσμένη με εκλεκτό ελαιόλαδο- μέχρι το πιο περίπλοκο Ιταλικό μου παστίτσιο μοιρασμένο πάντα με τους ανθρώπους της καρδιάς μου, την οικογένεια μου ή τους φίλους μου, κάνω τα σ΄αγαπώ μου πράξη, με όλη μου την ψυχή.
Έτσι, αυτές τις μέρες που έχουμε μόλις επιστρέψει από τα απανωτά ταξίδια όλου του καλοκαιριού, και που προσπαθώ ακόμα να βρω τα βήματα μου μέσα στο ίδιο μου το σπίτι που τόσο μου έλειψε, μπαίνω δειλά δειλά στην κουζίνα ξεκινώντας με τα απλά, την σαλάτα που λέγαμε, μερικά μπιφτέκια κοτόπουλο ψημένα προσεκτικά στο Tefal, ένα τοστ με ζαμπόν και τυρί σε αραβική πίτα, και σχεδιάζω τα επόμενα. Να εξασκηθώ στο ποσάρισμα των αυγών για να τρώω το πρωί "τα αυγά της γιαγιάς" του αγαπημένου Ντίνου Φωτεινάκη. Το πιο απλό αλλά και το πιο brilliant breakfast του καλοκαιριού, μια φέτα ψωμί με λίγο λάδι και θυμάρι κομμένη σε μπουκίτσες μέσα στο ποτήρι κι από πάνω δυο αυγά ποσέ και αλάτι. Ανακατεύουμε, τρώμε, και επιστρέφουμε με την πρώτη μπουκιά πίσω στην εποχή της αθωότητας, στα παιδικά μας χρόνια, όταν το ίδιο πρωινό μας ετοίμαζε η μαμά ή η γιαγιά μας, όταν όλα ήταν εύκολα, αυτονόητα και γελαστά.
Να προγραμματίσω το πρώτο τραπέζι της σεζόν για αγαπημένους φίλους. Να καθίσουμε στην βεράντα όσο ακόμα κρατάει ο καιρός, να πούμε τα νέα μας, να σχεδιάσουμε τις εξορμήσεις του χειμώνα, και να τους μαγειρέψω χοιρινό με καραμελωμένα λεμόνια που ο Πάνος θα συνδυάσει με το τέλειο λευκό κρασί. Και να τελειώσουμε το δείπνο μας με γέλια και κορμό παγωτού σοκολάτας και αλμυρής καραμέλας από το Le Greche. Να ανακαλύψω καινούριες, νόστιμες, αλλά super light συνταγές για τα βράδια που μένουμε σπίτι και κάνουμε πρόγραμμα. Οι λίγες θερμίδες αντέχονται μόνο όταν είναι απολαυστικές. Και όταν τις βρω, εννοείται να τις μοιραστώ μαζί σας.Ίσως να ξαναπιάσω και το no waste project που είχαμε ξεκινήσει κάποια χρόνια πριν με τον Μιχαλάκη αλλά στην διαδρομή το εγκαταλείψαμε δυστυχώς, να ψωνίζω αυστηρά και μόνο ότι χρειάζομαι, να εκμεταλλεύομαι δημιουργικά όλα τα leftovers, και να μην πετάω τίποτα απολύτως.
Κυρίως όμως να θυμάμαι πόσο τυχερή είμαι, που έχουμε την υγεία μας, το σπίτι μας, την δουλειά μας, την ζωή μας, και πως πρέπει να φροντίζω να προσφέρω ότι περισσότερο μπορώ σε εκείνους που δεν είναι, όχι σαν φιλανθρωπία, ούτε καν σαν υποχρέωση, αλλά σαν ανταπόδοση στο σύμπαν για την γενναιοδωρία του. Πως οφείλω να προσπαθήσω με όποιον τρόπο μπορώ και με όση δύναμη έχω να αλλάξουν τα πράγματα στο σπίτι μου, στην γειτονιά μου, στην περιοχή μου, στην χώρα μου. Πως πρέπει να θυμάμαι πως πολλά μικρά κάνουν ένα μεγάλο και πως στην ζωή τίποτα απολύτως δεν αλλάζει αν πρώτα δεν αλλάξουμε εμείς. Ας αλλάξουμε λοιπόν. Πιστεύω πως φέτος το καλοκαίρι συνειδητοποιήσαμε όλοι πως η κατάσταση έτσι όπως είναι δεν τραβάει πια.
Καλό μας Σεπτέμβρη.
