Πλειάδων Γη. Ένας παράδεισος στην Ορεινή Κορινθία και τρεις μέρες με τους φίλους της καρδιάς μου.

Κυριακή βράδυ, στην Αθήνα, επιτέλους σπίτι μετά από μια βδομάδα ταξίδια σερί. Έχω αδειάσει βαλίτσες, έχω βάλει πλυντήρια στεγνωτήρια, έχω διαβάσει τα μέηλ μου, έχουμε δει και δυο επεισόδια ξένες σειρές στο DVD, το τελευταίο του Blacklist και ένα The Catch, και κάθομαι να γράψω ένα ποστ πριν κοιμηθώ. Θα ανέβει αύριο το πρωί, Δευτέρα δηλαδή, και από τα τόσα που έχω να μοιραστώ μαζί σας, το ταξίδι στο Λονδίνο, το μάθημα μαγειρικής και ένα βιντεάκι, επιλέγω το τριήμερο που περάσαμε στα Τρίκαλα Κορινθίας. Καλεσμένοι σε ένα παιδικό πάρτι, μην τα ρωτάτε, ναι, το παιδάκι που ήταν καλεσμένο ήμουν εγώ, αλήθεια, φτάσαμε στο Πλειάδων Γη Παρασκευή απόγευμα και εγώ ήμουν ένα όρθιο πτώμα. Είχα επιστρέψει τα ξημερώματα της ίδιας μέρας από Λονδίνο με αυτή την απαίσια πτήση που προσγειώνεται στην Αθήνα στις 4, είχα φτάσει σπίτι μου στις 5:15 και μετά από τέσσερις μόλις ώρες ύπνου και ένα σωρό δουλειές που έπρεπε να γίνουν, είχα μπει στο αυτοκίνητο σέρνοντας για να ξεκινήσουμε για την ορεινή Κορινθία. Ευτυχώς η διαδρομή ήταν μικρή, δυο ώρες μόλις, και με το που περάσαμε την πέτρινη πύλη μας περίμενε ο παράδεισος. Ένα συγκρότημα από 20 πετρόχτιστα σπιτάκια σπαρμένα μέσα σε στρέμματα πρασινάδας και γύρω βουνά και δάσος, τι άλλο να ζητήσει κανείς για μερικές μέρες ηρεμίας και χαλάρωσης. Το cottage 103 που μας φιλοξένησε, με τους άνετους χώρους του, το τζάκι και την υπέροχη βεράντα με θέα το βουνού, διακοσμημένο με πέτρα και ξύλο και ταβάνι με δοκάρια, και κρεβάτι Cocomat για όνειρα συννεφένια κάθε βράδυ, έμοιαζε πραγματικά με σκηνικό βγαλμένο από ταινία. Και οι κοινόχρηστοι χώροι του main building, με τις τεράστιες τζαμαρίες που άφηναν το φως και την φύση γύρω να ενσωματώνεται με τα άνετα καθιστικά μας υποδέχονταν κάθε μέρα για να.. μην κάνουμε απολύτως τίποτα. Βοήθησε και ο καιρός – έβρεχε κατακλυσμό, μια μέρα έριξε μέχρι χαλάζι σε μέγεθος βότσαλου- και απέτρεψε ακόμα και τους πιο τολμηρούς της παρέας από τις βόλτες στην εξοχή που είχαν προγραμματίσει, κι αυτό ήταν διπλά καλό. Πρώτον γιατί κατάφερα να ξεκουραστώ τελείως – από καναπέ σε καναπέ και πίσω στο κρεβάτι μου με διαλείμματα για ποτά, φαγητό, γέλια μέχρι δακρύων, κουβέντες και μουσικές με την καλύτερη παρέα του κόσμου- και δεύτερον γιατί θα ξαναπάμε σύντομα, για να ανακαλύψουμε τις υπέροχες διαδρομές που μάθαμε πως υπάρχουν ολόγυρα, και να εξερευνήσουμε την περιοχή περιπατητικώς αλλά και γαστρονομικώς. Αυτή η υπέροχη παρέα άλλωστε, η Φαίη με τον Νικόλα, η Μαρίλυ με τον Χρήστο, η Σαλώμη με τον Γιάννη, η Λίλιαν με τον Πέρη και η Δέσποινα με τον Βλάσση -που είναι και οι  ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου και εξαιρετικοί οικοδεσπότες επίσης- ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίο θα μπορούσα να αποφασίσω να ταξιδέψω μετά από ταξίδι. Και trust me δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή. Και αφορμή ήταν τα γενέθλια του Γιώργου, και μαζί με τα υπόλοιπα εννιάχρονα και τους γονείς τους, καλεστήκαμε και εμείς. Μάλιστα ακριβώς επειδή όπως σας είπα το παιδάκι που προσκλήθηκε ήμουν εγώ, έζησα και μεγάλες στιγμές για πρώτη φορά μετά από χρόνια, όταν φτάνοντας στην reception για να πάρω το κλειδί μας είπα πως είμαι η κα Δεληγιάννη για να πάρω την απάντηση «μήπως εννοείτε Φέτση?!!!». Ναι, είναι γεγονός λοιπόν, το σύμπαν μιλά και ένα μήνα μετά το ανέβασμα του Blond αποκτώ ξανά την δική μου ταυτότητα, όχι πως έχω κανένα πρόβλημα δηλαδή να είμαι η κα Δεληγιάννη, αλλά ναι, το να είμαι η κα Φέτση μου αρέσει πιο πολύ, αν και, τελικά το να είμαι η Ευούλα είναι το καλύτερο απ΄όλα… Πίσω στο τριήμερο, περάσαμε πραγματικά υπέροχα και είμαι σίγουρη πως οι φωτογραφίες μας το αποδεικνύουν περίτρανα, όλο χαμόγελα, και ευτυχισμένα πρόσωπα, και αγκαλιές. Οι φίλοι μας, αυτά τα δώρα ζωής που μας στέλνει το σύμπαν στον δρόμο μας, και που βελτιώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας απίστευτα, και που μοιραζόμαστε στιγμές και φτιάχνουμε αναμνήσεις, και παίρνουμε θάρρος στα δύσκολα, και κάνουμε σχέδια για τα επόμενα και τα καλύτερα που είναι αυτά που θα έρθουν. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς, πόσο διαφορετική και σίγουρα πιο gloomy θα ήταν η ζωή μου. Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές με πιάνω να χαμογελάω μόνη μου και αυτό είναι η καλύτερη καληνύχτα, έτσι δεν είναι?