Δευτέρα απόγευμα και έξω βροχή , βροντές και αστραπές, μπουρίνι κανονικό. Μετά τις υπέροχες μέρες που πέρασαν, με λιακάδες και ζέστη, και βεραντάδες ατελείωτες, ο καιρός μοιάζει να θέλει να μας ετοιμάσει για αύριο που είναι μέρα εργάσιμη. 
Κοιτάζω τις φωτογραφίες από το φετινό Πάσχα και χαμογελάω. Επιλέξαμε να μείνουμε Αθήνα και περάσαμε υπέροχα, άλλωστε μέσα από τα social media πήραμε γερές δόσεις από τα μέρη που πήγαν οι φίλοι μας. Από την Μύκονο και τις Σπέτσες μέχρι την Πάτμο και την Αμοργό, φρόντισαν να μοιραστούν μαζί μας στιγμές, εικόνες και γεύσεις. 
Πίσω στην Αθήνα που έμεινε σχεδόν άδεια και όλη δική μας, μαγείρεψα πολύ και το ευχαριστήθηκα, έκανα άφθονο cocooning με τις αγαπημένες μου ξένες σειρές, περιοδικά, βιβλία, μουσικές, και ωραίο κόκκινο κρασί, είδα αγαπημένους ανθρώπους, γέλασα πολύ και γενικά πήρα μια βαθιά ανάσα που μου ήταν απαραίτητη για να συνεχίσω από Τρίτη ένα πρόγραμμα hectic but fulfilling. 
Το Μεγάλο Σάββατο η Στέλλα και ο Σπύρος μας υποδέχτηκαν στο υπέροχο σπίτι τους με το Αναστάσιμο τραπέζι στρωμένο to perfection, και εμείς καταφτάσαμε με μια κατσαρόλα Λαγκαδινή μαγειρίτσα που έγινε ανάρπαστη. 
Όπως και η δεύτερη δόση της άλλωστε που φαγώθηκε ως πρώτο πιάτο στο Πασχαλιάτικο τραπέζι που στρώθηκε την Κυριακή το μεσημέρι σπίτι μας για την οικογένεια μας. Την φυσική και την εκλεκτική μια που, με τους συγκεκριμένους φίλους μετράμε πια σχεδόν είκοσι χρόνια αδιάκοπης και πιστής φιλίας. 
Και σήμερα που χαζολογάω όλη μέρα σπίτι περιμένοντας τον Ιάσονα να επιστρέψει κι εκείνος από την Λούτσα που πήγε με την Βέρα και την οικογένεια της για να τον πάρω μια μεγάλη Πασχαλιάτικη αγκαλιά, νοιώθω χαλαρή, ήρεμη, ευτυχισμένη και ισορροπημένη. Συχνά χρειάζεται να περάσουμε από διαδρομές παράξενες για να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε ακριβώς εκεί που θέλουμε και με τους σωστούς ανθρώπους, σαν να μας δοκιμάζει το σύμπαν ή σαν να μας βοηθάει – όπως το δει κανείς- με ένα reality check που τα βάζει όλα στην σωστή τους θέση. 
Χτες τέτοια ώρα μαζεμένοι στην βεράντα είχαμε πιάσει μια κουβέντα που μας οδήγησε πολύ μακριά. Οι φωνές μας αντήχησαν στην γειτονιά ανακατεμένες με τα γέλια μας, και κάποια στιγμή παρατηρώντας τους φίλους της καρδιάς μου να διαφωνούν με πάθος καταφέρνοντας όμως να μην παρεξηγηθούν μεταξύ τους ούτε στιγμή, σκέφτηκα πως είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε ο ένας τον άλλον. Και κάποιους άλλους φυσικά που έλειπαν από την παρέα γιατί έλειπαν από την πόλη, ανθρώπους με τους οποίους αγαπιόμαστε πολύ ακόμα και όταν διαφωνούμε, και με τους οποίους η σχέση μας κυλάει σαν γάργαρο νεράκι χωρίς κανείς μας να χρειάζεται να βγει από τον δρόμο του και να κάνει extra effort. Με τον καιρό εκτιμώ όλο και περισσότερο την αξία αυτών, των απλών και εύκολων σχέσεων. Που δεν χρειάζεται να υποδυθείς κάτι που δεν είσαι, που όλοι αποδέχονται ο ένας τον άλλον γι΄αυτό ακριβώς που είναι, που η αγάπη παραμένει η ίδια στα εύκολα και στα δύσκολα του καθενός μας, που ειδικά στα δύσκολα ξέρουμε όλοι πως έχουμε χέρια να μας στηρίξουν και αγκαλιές να μας κρύψουν, και που είμαστε όλοι εκεί γιατί το θέλουμε το ίδιο πολύ, χωρίς κανέναν φόβο, χωρίς κριτικές, κουτσομπολιά και πισώπλατα μαχαιρώματα . Δηλαδή όπως θεωρείται αυτονόητο στις σχέσεις των ανθρώπων αλλά trust me, δεν είναι καθόλου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που έχω δει και έχω ακούσει πολλά, και που μου έχουν συμβεί διάφορα και μένα, ευχαριστώ συχνά πυκνά το σύμπαν που στο τέλος της μέρας, κάθε μέρας, οι άνθρωποι της ζωής μου παραμένουν οι ίδιοι. More or less.
Μεγαλώνοντας έχω μάθει πια πως δυστυχώς, πάντα θα υπάρξουν αυτοί που θα με απογοητεύσουν, που θα με εκπλήξουν δυσάρεστα, και που θα προσπαθήσουν να με πληγώσουν. Συνήθως εκεί που δεν το περιμένω. Παρόλα αυτά, παραμένω καλοπροαίρετη – συχνά παραπάνω απ΄ότι πρέπει- από άποψη. Πιστεύω πως μόνο όταν είσαι αληθινά ανοιχτός στους άλλους, όταν τους αντιμετωπίζεις θετικά και με καλή διάθεση, και όταν είσαι απέναντι τους διάφανος, μπορεί να δώσεις στην κάθε σχέση την πραγματική της ευκαιρία. Και ακριβώς επειδή εγώ ξέρω βαθιά μέσα μου πως προσπαθώ πάντα να είμαι όσο πιο εντάξει γίνεται, και κάνω πάντα ότι καλύτερο μπορώ γιατί έτσι πιστεύω ότι πρέπει, οι μικρές και μεγάλες προδοσίες δεν με αγγίζουν πραγματικά. Προχωράω κρατώντας τις καλές αναμνήσεις και κάποια mental notes έτσι για να μαθαίνω, αφήνω την αρνητική ενέργεια να επιστρέψει πίσω σε εκείνον που ανήκει, και ξέρω πως για κάθε άνθρωπο που φεύγει από την ζωή μου γιατί μου φέρθηκε άσχημα, το σύμπαν θα μου στείλει έναν άλλον. Καλύτερο. Και η ζωή προχωράει.
Και προχωράει ακριβώς γιατί υπάρχει πάντα αυτή η βάση που με στηρίζει και με θωρακίζει. Η οικογένεια μου και οι φίλοι μου για τους οποίους δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου. Όποιος τους πειράξει με έχει απέναντι του. Πέρα από αυτό, τις επιλογές μου τις υπερασπίζομαι και τις τιμώ ακόμα και όταν αποδειχτούν λάθος, γιατί κανείς δεν με υποχρέωσε να τις κάνω, είναι πάντα δική μου η απόφαση άρα δικές μου και οι συνέπειες. Επίσης, συχνά προτιμώ να παριστάνω την χαζή ή την ξανθιά για να μην έρθω σε σύγκρουση με ανθρώπους που αγαπάω. Δεν με αφορά η εικόνα ποτέ, μόνο αυτό που κρύβεται από πίσω της, άρα αν κάποιος θέλει να παρουσιάσει την αντανάκλαση που τον κάνει να νοιώθει σημαντικός ή ασφαλής δεν έχω λόγο να του χαλάσω την χαρά. Ξέρω πολύ καλά ποιος είναι και ποιος κάνει τι. Αλλά όπως έλεγε σοφά κάποτε ο κύριος Κώστας Ζουγανέλης, «άλλο τι ξέρουμε και άλλο τι λέμε». Τέλος, δίνω δεκάδες ευκαιρίες ξανά και ξανά και τις δίνω με την καρδιά μου, γιατί μου έχουν δοθεί δεκάδες ευκαιρίες και μένα και δεν ξεχνάω ποτέ πως χωρίς αυτές, η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική. That been said, όταν έρθει η ώρα να φύγω, φεύγω. Και φεύγω αθόρυβα. Όσο κρατάνε τα δράματα, και οι προσπάθειες, και οι τσακωμοί, και οι απολογισμοί, και η επιμονή, και η στεναχώρια, πάει να πει πως παλεύω ακόμα να σώσω ότι σώνεται από μια σχέση. Όταν όμως αποφασίσω ότι δεν υπάρχει άλλο νόημα άρα πρέπει να κλείσω πια την πόρτα, το κάνω πάντα σιωπηλά. Και δεν επιστρέφω ποτέ πίσω.
Αυτός ο μεγάλος επίλογος που μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται κάπως άσχετος, είναι στην ουσία η κουβέντα που κάναμε χτες βράδυ μέσω μηνυμάτων με το ψάρι της καρδιάς μου. Ο καθένας μιλούσε για την δική του απώλεια, όμως τελικά όλες οι απώλειες έχουν ένα κοινό. Μας κάνουν δυνατότερους και σοφότερους, και μας δίνουν την ευκαιρία να μετρήσουμε όχι μόνο τις αντοχές αλλά και τις ευλογίες μας. Αυτές τις ευλογίες που μας κάνουν να αντέχουμε τις απώλειες in the first place.
Υ.Γ. Το κομμάτι αυτό θα το ανεβάσω αύριο, που θα είναι Τρίτη. Θα έχουμε μπει στο πρόγραμμα πάλι, και η αντίστροφη μέτρηση για το καλοκαίρι θα έχει αρχίσει... Bliss!!!
