Θέλω να πάω ένα ταξίδι απεγνωσμένα. Όχι απαραίτητα στο εξωτερικό, ας είναι και μια εκδρομή εντός Ελλάδας. Κλεισμένη μέσα στο σπίτι μια βδομάδα και μπανταρισμένη με επιδέσμους, και αποκλεισμένη από το Λονδίνο για τουλάχιστον δυο μήνες ακόμα – αν και αυτόν τον συγκεκριμένο αποκλεισμό τον επέλεξα με όλη μου την καρδιά- νοιώθω την ανάγκη να δραπετεύσω. Έστω για λίγο.
Να φορτώσουμε δυο σάκους στο αυτοκίνητο, ή την μεγάλη κόκκινη βαλίτσα μου που την μοιραζόμαστε στα σύντομα ταξίδια, και να φύγουμε. Να ακούμε στην διαδρομή αγαπημένα τραγούδια, να ανεβάζω βιντεάκια στα social media μου, να δοκιμάσω επιτέλους την καινούρια μου φωτογραφική μηχανή, να μείνουμε κάπου όμορφα και εξοχικά, να κάνουμε βόλτες φορώντας μπουφάν κουμπωμένα μέχρι επάνω και μάλλινα σκουφιά, να πιάνουμε ατελείωτες κουβέντες για τα επόμενα όνειρα και σχέδια μας μπροστά σε αναμμένα τζάκια, να πίνουμε ωραία κόκκινα κρασιά και να τρώμε λιχουδιές, να σου γκρινιάζω για το πούρο σου, να ανασαίνουμε βαθιά οξυγόνο και να σχεδιάζουμε μικρές συνομωσίες καρδιάς.
Όχι ότι όλα αυτά, ή έστω τα περισσότερα δεν τα κάνουμε ή δεν μπορούμε να τα κάνουμε και εδώ, όμως οι αποδράσεις έχουν άλλη γλύκα. Αλλάζεις εικόνες εκτός απ΄τον αέρα σου, γεμίζεις τις μπαταρίες σου, ξεφεύγεις από την καθημερινότητα τόσο όσο να την επιθυμήσεις και να γυρίσεις τρέχοντας πίσω στην καθησυχαστική ρουτίνα σου, βρίσκεις καινούρια ωραία θέματα για ποστ – μεγάλο πράγμα στην δουλειά που κάνουμε- αφήνεσαι στο dolce far niente, και θυμάσαι για μια ακόμα φορά πως είμαστε η καλύτερη παρέα ever. Ακόμα και μόνοι μας, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά.
Θα στο ξαναπώ αύριο, στον πρωινό καφέ, και θα μου πεις πάλι ναι – αυτό το ναι που δεν είναι όχι αλλά μάλλον καλά, θα δούμε- και κάποια στιγμή που θα πάει, θα σε πείσω. Γιατί ναι, φυσικά, όλα αυτά μπορώ να τα κάνω ότι ώρα θέλω και μου ‘ρθει με τις κολλητές μου. Και να περάσω σούπερ. Αλλά εγώ κάποια πράγματα θα διαλέγω πάντα να τα κάνουμε μαζί. Sue me.. <3
