Χτες έκλεισε τα 86 του χρόνια και παρόλο που έχει αποσυρθεί από την ενεργό κινηματογραφική δράση από το 2003, παραμένει ένας από τους διασημότερους ηθοποιούς στον κόσμο. Και ίσως ο πιο iconic James Bond που πέρασε ποτέ από την μεγάλη οθόνη. Άλλωστε, η χαρακτηριστική φωνή του προκαλεί πάντα ανατριχίλες όσα χρόνια κι αν περάσουν - το ξέρω από προσωπική πείρα αυτό-και όποιος δεν τον έχει ακούσει να απαγγέλει την Ιθάκη του Καβάφη σε μουσική Βαγγέλη Παπαθανασίου έχει χάσει μια εμπειρία ζωής.
Πίσω στην προσωπική πείρα, η δουλειά μου το έχω ξαναπεί έχει πολλά perks, ένα από τα οποία είναι το ότι σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις ανθρώπους που δεν θα φανταζόσουν πως θα είχες την τύχη να τους συναντήσεις live ούτε στα καλύτερα σου όνειρα, πόσο μάλλον να περάσεις μαζί τους αρκετές ώρες. Ήταν Ιανουάριος του 2000 λοιπόν όταν πέρασα την πόρτα της προεδρικής σουίτας της Μεγάλης Βρετανίας για να συναντήσω τον Sir Sean Connery και την γυναίκα του, την Micheline Roquebrune. Είχαν φτάσει τρεις μέρες πριν στην Ελλάδα για να παραστούν στο opening της έκθεσης ζωγραφικής της Micheline στην Αθηναϊδα, γεγονός για το οποίο ο sir Connery είχε διακόψει τα γυρίσματα του The League of Extraordinary Gentlemen. Είχαν δεχτεί να μου παραχωρήσουν μια συνέντευξη ο καθένας για το περιοδικό Status με το οποίο συνεργαζόμουν τότε, πράγμα που είχε καταχωρηθεί ως τεράστια προσωπική και επαγγελματική επιτυχία μια που, σε εκείνη την πρώτη φορά που ήρθε επισήμως στην Αθήνα είχε μιλήσει μόνο σε μένα και στον Νίκο Χατζηνικολάου στο Mega.
Επιτυχία που την χρωστάω στην Μαριλένα Μαμιδάκη και τον Νάσο Κοκκινέα, ιδιοκτήτες της Αθηναϊδας και αγαπημένους φίλους, που είχαν προσωπική φιλία με το ζεύγος Connery- εξ ου και η έκθεση της Micheline- και φρόντισαν να του μιλήσουν για μένα και να τον πείσουν να δεχτεί να μου παραχωρήσει λίγο από τον χρόνο του. Εκείνη την μέρα θα την θυμάμαι πάντα. Όχι μόνο γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω και να μιλήσω με έναν θρύλο, ούτε γιατί σκόραρα ένα γερό τρίποντο στο επαγγελματικό μου τερέν, αλλά γιατί είχα την τύχη να περάσω ένα ολόκληρο πρωινό με δυο ανθρώπους τόσο συγκλονιστικά ενδιαφέροντες και ταυτόχρονα τόσο απίστευτα απλούς και «κανονικούς» που πήρα ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Πέρασαν όμως κι εκείνοι καλά μαζί μου, νομίζω πως μπορώ να το πω χωρίς ίχνος υπερβολής, γιατί ενώ ο χρόνος της συνέντευξης είχε οριστεί εκ των προτέρων σε μια ώρα, έφυγα από την Μεγάλη Βρετανία αργά το απόγευμα με τα προσωπικά τους τηλέφωνα στις Μπαχάμες σημειωμένα από την Micheline σε ένα χαρτί του ξενοδοχείου και μια open πρόσκληση να τους επισκεφθώ όταν και αν με έφερνε ποτέ ο δρόμος μου προς τα μέρη τους. Στο ενδιάμεσο και αφού τελειώσαμε με τις συνεντεύξεις με κάλεσαν να φάμε μαζί lunch και βρεθήκαμε να κουβεντιάζουμε και να γελάμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια.
Και είναι κρίμα που δεν υπήρχαν τότε τα social media και τα selfies και δεν έχω ούτε μια κοινή φωτογραφία μαζί τους, όμως όταν σκέφτομαι καμιά φορά την μέρα εκείνη, νοιώθω σαν να έγινε χτες. (Obviously δεν βρέθηκα ποτέ περαστική από τις Μπαχάμες, όμως δεν χρησιμοποίσα τα τηλέφωνα τους ούτε όταν ήμουν στο Λονδίνο γιατί όσο κι αν δεν πιστεύω πως όντως τα δίνουν οπουδήποτε, άρα δεν θεωρώ πως δεν εννοούσαν πως θα ήθελαν να ξαναβρεθούμε κάποια στιγμή, έχω την τάση να μην εκμεταλλεύομαι τις γνωριμίες μου στην ζωή αρπάζοντας τις όποιες ευκαρίες άγαρμπα. Τις αφήνω να εξελιχθούν από μόνες τους και αν είναι κάτι να συμβεί θα συμβεί. Προς το παρόν λοιπόν, με το ζεύγος Connery it was not meant to happen.) 
Δυο πράγματα με εντυπωσίασαν περισσότερο από την γνωριμία μου με το ζευγάρι. Πρώτον η απλότητα τους, και δεύτερον η εμφανέστατη αδυναμία που έτρεφαν ο ένας στον άλλον. Δυο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί σε κάθε επίπεδο αλλά και απολύτως συμπληρωματικοί ταυτόχρονα, που γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν, άλλαξαν τις ζωές τους και εξακολούθησαν να θαυμάζουν και να στηρίζουν ο ένας τον άλλον τόσα χρόνια μετά, 25 όταν τους συνάντησα και ακόμα μετράνε. Ένας πανέμορφος, διάσημος, super star άντρας και μια άσχημη αντικειμενικά γυναίκα, ένα αγόρι λαϊκής καταγωγής χωρίς σπουδές και τρομερή καλλιέργεια και ένα κορίτσι από αριστοκρατική οικογένεια μεγαλωμένο ανάμεσα σε διάσημους ζωγράφους και ποιητές μια που ο πατέρας της ήταν patron of the arts στο Μαρόκο.
Εκείνος να δηλώνει επισήμως στην συνέντευξη πως το μεγαλύτερο του μειονέκτημα είναι που δεν σπούδασε και που δεν έχει credentials – χρησιμοποιώ την δική του έκφραση- και πως η γνωριμία του με την Micheline σε ένα τουρνουά γκολφ ήταν το καλύτερο πράγμα που του συνέβη στην ζωή του και εκείνη κουλουριασμένη στον καναπέ να μου λέει πως το να είσαι παντρεμένη με τον πιο «sexy άντρα στον κόσμο» - τίτλος που του απενεμήθη από το περιοδικό People more than once με τελευταία φορά το 1999 όταν ήταν 69 ετών- δεν είναι πολύ δύσκολο πράγμα ειδικά όταν ξέρεις πως στα μάτια του είσαι εσύ η ωραιότερη στην γη. Και αν βλέπατε όπως είδα εγώ τον τρόπο με τον οποίο την κοίταζε την ώρα που μιλούσε ο διάσημος σύζυγος της, αυτό το βλέμμα όλο περηφάνεια και αγάπη που δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρύψει, θα καταλαβαίνατε πως όντως η Micheline δεν είχε ποτέ κανέναν λόγο να ανησυχεί. Άλλωστε και η ίδια η ιστορία τους ήταν από εκείνες που θα μπορούσαν να γίνουν σενάρια ταινίας.
Γνωρίστηκαν το 1972 σε ένα τουρνουά γκόλφ όπου κέρδισαν ο καθένας την πρώτη θέση στην κατηγορία του, ερωτεύτηκαν παράφορα με την πρώτη ματιά, ήταν και οι δύο παντρεμένοι όμως, εκείνος με την ηθοποιό Diane Ciento με την οποία είχε έναν γιο τον Jason και εκείνη με τον βασιλιά του Μαρόκο. Είπατε κάτι? Έναν χρόνο μετά είχαν χωρίσει και οι δύο και ξεκινούσαν την κοινή τους ζωή. Παντρεύτηκαν το 1975 και από τότε δεν έχει γραφτεί ποτέ ούτε ένα άρθρο που να υπονοεί πως ο sir Sean έστω κοίταξε μια φορά αλλού. Σε έναν κόσμο που τα μυστικά, οι απιστίες και τα σκάνδαλα είναι καθημερινή πρακτική, νομίζω πως αυτό αποτελεί από μόνο του απόδειξη πως η αγάπη τους είναι the real thing και όχι μια εικόνα που προσπαθούν να διατηρούν για άλλους λόγους. 
Και για όσους – όπως κι εγώ άλλωστε πριν τους γνωρίσω- απορούν πως αυτός ο άντρας που θα μπορούσε να είχε όποια γυναίκα θα ήθελε μένει κολλημένος σε αυτή την κοντούλα και ασχημούλα κυρία, έχω να σας πω ότι η αληθινή σταρ στην οικογένεια είναι εκείνη. Bigger than life, με αέρα, απίστευτο χιούμορ, αυτοσαρκασμό, αυτοπεποίθηση, καλλιέργεια και ένα background που της δίνει την άνεση να είναι απολύτως και μόνον ο εαυτός της, σε μαγεύει – αν το αποφασίσει- μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Μετά από ώρες κουβέντας και εξομολογήσεων που εννοείται πως δεν βγήκαν ποτέ στην επίσημη συνέντευξη που έτσι κι αλλιώς όμως ήταν πολυσέλιδη και ενδιαφέρουσα, έφυγα σκεπτόμενη πως όταν θα μεγαλώσω θα ήθελα να γίνω σαν και εκείνη. Μια γυναίκα που έχει ζήσει καλά και της φαίνεται, που δεν νοιώθει την ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν και που απολαμβάνει την αγάπη ενός άντρα που θα μπορούσε να έχει την ωραιότερη και φρεσκότερη πιτσιρίκα στην γη, αλλά επιλέγει να έχει εκείνη και δοξάζει και τον Θεό γι΄αυτό. Καπέλο λοιπόν στην Micheline και μεγάλη της μαγκιά. Δεν ξέρω πόσες άλλες στην θέση της θα το κατάφερναν αυτό. 
Ο ίδιος ο sir Connery είναι ένας άντρας απολύτως γοητευτικός αλλά αυτό δεν περιμένετε να σας το πω εγώ φαντάζομαι. Έχει εκείνη την φωνή που με το που ξεκινάει να μιλάει σε πιάνει δέος- στην απομαγνητοφώνηση συνειδητοποίησα πως τα πρώτα πέντε λεπτά σχεδόν τραύλιζα- και έχει και αυτό το «κάτι» που ξεχωρίζει τους πραγματικούς stars από εμάς τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς, αυτή την λάμψη που διατηρείται ακόμα και όταν κάθεται απέναντι σου και τρώει το φαγητό του χωρίς να φοράει το περουκίνι του. Είναι ευγενέστατος με αυτό το στυλ του άντρα παλαιάς κοπής που σου ανοίγει την πόρτα, σου σερβίρει ο ίδιος το ποτό σου και φροντίζει να νοιώθεις άνετα στην παρέα του, και έχει και τον τρόπο να σου λέει την ιστορία του που ξέρεις πως την έχει πει χιλιάδες φορές σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους πριν από σένα σαν να στην διηγείται αποκλειστικά και μόνο για να σε κάνει να τον καταλάβεις και να τον γνωρίσεις καλύτερα. Και σε κοιτάζει και στα μάτια και πιάνεις τον εαυτό σου να μένει με το στόμα ορθάνοιχτο σαν χάνος, πράγμα που υποψιάζομαι πως το κάνει επίτηδες γιατί τον διασκεδάζει αφάνταστα. 
Τέλος, για να δείτε πόσο ΟΥΦΟ ήμουν από πάντα, αυτή η συνέντευξη έχει πίσω της και μια μικρή, αστεία ιστορία. Ξέροντας την προσωπική σχέση και την φιλία του Νάσου και της Μαριλένας με τον Sean Connery, για χρόνια, κάθε φορά που βγαίναμε τους έλεγα πόσο πολύ θέλω να τον γνωρίσω. Και όταν μας είπαν πως κανόνιζαν να φιλοξενήσουν το ζευγάρι στην Αθήνα για τα εγκαίνια της έκθεσης σχεδόν απαίτησα να με καλέσουν και μένα. Προς τιμήν τους, όχι απλά έκλεισαν την συνέντευξη και με κάλεσαν στο opening, αλλά με συμπεριέλαβαν στο guest list του dinner που ακολούθησε μετά για 20 μόνο άτομα έτσι ώστε να έχω την ευκαιρία να τον γνωρίσω πριν έρθει η ώρα του interview και να σπάσει λίγο ο πάγος. Ο Πάνος κάτι είχε να κάνει εκείνη την ημέρα, έλειπε εκτός Αθηνών νομίζω, και έτσι αποφάσισα να πάρω μαζί μου σαν plus one μου την Μαρία, κολλητή μου, κουμπάρα μου και όπως θα καταλάβετε το ίδιο ζαβή με μένα. Πήγαμε λοιπόν από το πρωί κομμωτήριο, Τέτα για νύχια, αποφασίσαμε τι θα φορέσουμε, δώσαμε ραντεβού να περάσω να την πάρω για να είμαστε στην ώρα μας για τα εγκαίνια και μετά… αρχίσαμε να το ξανασκεφόμαστε. Γιατί και οι δύο βαριόμαστε αφάνταστα τα κοσμικά, γιατί που να τρέχουμε τώρα μέσα σε τόσον κόσμο που δεν ξέρουμε, και σιγά μην καταλάβουν ότι δεν πήγαμε, να μην σας τα πολυλογώ, μέσα στο αυτοκίνητο αποφασίσαμε να το κάνουμε skip το event και αντ΄αυτού, μια που ήμασταν ντυμένες και βαμμένες πήγαμε να φάμε οι δυο μας στο Kona Kai….
Περιττόν να σας πω ότι οι άνθρωποι ανησύχησαν και έψαχναν να μας βρουν στα τηλέφωνα μην τυχόν και είχαμε τρακάρει πουθενά – ούτε που τους είχε περάσει από το μυαλό πως υπήρχε περίπτωση μετά από τόσο pressing να αποφασίσω απλά να μην πάω- και ειλικρινά απορώ ακόμα πως μου ξαναμίλησαν. Μου ξαναμίλησαν όμως εννοείται, το βρήκαν μάλιστα και σχεδόν χαριτωμένο ή έτσι είπαν τουλάχιστον γιατί είναι και πολύ ευγενικοί, και το επόμενο πρωί, όταν έφτασα στην Μεγάλη Βρετανία για την συνέντευξη ο sir Sean με το που άνοιξε την πόρτα της σουίτας – και την άνοιξε ο ίδιος, μας σέρβιρε ποτά και γενικά συμπεριφέρθηκε από την πρώτη στιγμή ως κανονικός άνθρωπος- με υποδέχτηκε με την ατάκα “Ah! My missing fan!” 
Υ.Γ. Δυστυχώς από την συγκεκριμένη συνέντευξη δεν έχω πια ούτε δείγμα μια που το τεύχος που είχα κρατήσει στο αρχείο μου το πήγα σε ένα ραντεβού μερικά χρόνια αργότερα στον Θανάση Λάλα που ετοιμαζόταν να ανοίξει τότε ένα free press και δεν το πήρα ποτέ πίσω. Γιατί στην πορεία το project ματαιώθηκε και δεν ξέρω καν που ξέμεινε το ντοσιέ μου το οποίο αναζήτησα μάταια για πολύ καιρό. Με την ευκαιρία του σημερινού κομματιού θα στείλω ένα μήνυμα στον Κίμωνα Φραγκάκη τον διευθυντή μου τότε στο Status μήπως έχει κρατήσει εκείνος κάποιο αρχείο γιατί η αλήθεια είναι πως θα ήθελα πολύ ένα copy. Μου έχει μείνει όμως η μικρή κασέτα με ολόκληρη την συνέντευξη – και τον Sean Connery να μιλάει με αυτή την μαγική φωνή του για πάνω από δυο ώρες- όπως και το σημείωμα της Micheline. Κυρίως όμως, μου έχει μείνει η ίδια η once in a lifetime εμπειρία. Χρόνια πολλά κι από μένα λοιπόν Mr. Connery. Να είστε πάντα λαμπερός, μοναδικός και ευτυχισμένος.
