Κλείνοντας χτες τα 59 και βαδίζοντας αεράτα προς τα 60, το “betterment project” που είναι η κορωνίδα των στόχων μου για την νέα χρονιά αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Και όταν μιλάμε για βελτίωση σε αυτή την ηλικία μιλάμε προφανώς αρχικά για την υγεία μας και σε δεύτερη φάση για την εμφάνιση μας. Η μεν υγεία προηγείται γιατί χωρίς αυτήν όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά, η δε εμφάνιση βοηθάει την ψυχολογία μας που είναι από τα σημαντικότερα εργαλεία για οτιδήποτε έχουμε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά.
Για το κομμάτι της υγείας θα μιλήσουμε πολύ φέτος, προς το παρόν συνεχίζω το πρόγραμμα που ξεκίνησα τον Νοέμβριο του 2021 και που έχει ήδη αποδώσει σχεδόν 20 χαμένα κιλά και ο επόμενος στόχος είναι άλλα 10 μέχρι το καλοκαίρι. Ταυτόχρονα όμως σκοπεύω να ξεκινήσω να γυμνάζομαι και λίγο πια, είτε στο Curves της περιοχής μου είτε περπατώντας, για να δώσω ένα παραπανίσιο boost στον μεταβολισμό του που δεν τα πάει άσχημα για την ηλικία μου, αλλά σίγουρα δεν δουλεύει και στα κόκκινα. Αυτό που μπορώ να σας πω με το χέρι στην καρδιά πάντως, είναι πως αυτά τα χαμένα κιλά έχουν φανεί όχι μόνο στο σώμα και στα ρούχα μου αλλά και στο πρόσωπο μου, μια που εκτός από το ότι έξω ξεπρηστεί αρκετά, η απουσία τηγανητών, πολύ αλκοόλ, πολύ κόκκινου κρέατος και ζάχαρης από το διαιτολόγιο μου, έχουν βελτιώσει το δέρμα μου αισθητά. Και τελικά, θα ξαναπώ μια ακόμα φορά πως το αδυνάτισμα είναι ένα long game, που χρειάζεται υπομονή και επιμονή αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται και χαρά ακριβώς γιατί θα κρατήσει καιρό, οπότε ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε – πέρα από το να το κάνουμε πρώτα και πάνω απ’ όλα για μας τις ίδιες και όχι για τους γύρω μας- είναι να βρούμε μικρές αθώες λιχουδιές και τρόπους να μην στερούμαστε τις εξόδους μας – όπως το μέτρημα θερμίδων ας πούμε- έτσι ώστε να μην αλλάζει η ζωή μας, να μην απομονωνόμαστε από τους φίλους μας, να μην νοιώθουμε στενάχωρα, και γενικά, να μπορούμε να έχουμε μια ευχάριστη καθημερινότητα που να μας πάει όσο μακριά χρειάζεται.
Θα επανέλθω στο θέμα αυτό που ξέρω πως σας καίει όσο κι εμένα, και θα μοιράζομαι μαζί σας όλα τα μικρά μυστικά που ανακάλυψα ενάμιση χρόνο τώρα, όλες τις μικρές νίκες αλλά και όλα τα αναπόφευκτα πισωγυρίσματα σε ένα εβδομαδιαίο ημερολόγιο που θα ανεβαίνει στο Blond κάθε Δευτέρα, γιατί μόνο έτσι, παρουσιάζοντας την αλήθεια δηλαδή που περιλαμβάνει και το δύσκολο κομμάτι όχι μόνο το fun part, μπορούμε να στηρίξουμε η μια την άλλη και να πάμε παρακάτω. Στο μεταξύ, ας επιστρέψω στο θέμα του τίτλου, δηλαδή στο πως ένα ωραίο μαλλί μπορεί να μας χαρίσει λάμψη και να μας αφαιρέσει χρόνια.
Χτες λοιπόν, αποφάσισα να μου κάνω για δώρο γενεθλίων ένα μικρό ρεκτιφιέ. Είχα ήδη κλείσει ραντεβού στο Nikira για βαφή με τον αγαπημένο Ηρακλή – και για να σκουρήνω έναν τόσο δα τόνο το ξανθό μου- αλλά το μαλλί μου είχε μακρύνει πια πολύ και το ένοιωθα βαρύ, βαρετό και χωρίς καθόλου κίνηση. Έτσι, ζήτησα από τον αγαπημένο μου Νίκο Λεουνάκη να με κουρέψει. Να πω εδώ πως τον Νίκο τον ξέρω πάρα πολλά χρόνια και τον εμπιστεύομαι τυφλά. Είναι εξαιρετικά ταλαντούχος -μην ξεχνάμε πως ξεκίνησαν μαζί με τον Βαγγέλη Χατζή σαν κολλητοί και συνέταιροι άσχετα με το ότι στην πορεία διαφώνησαν και χώρισαν- και κάνει πάντα θαύματα με τα μαλλιά μου, απόδειξη το καλοκαίρι που μας πέρασε όπου είχα τα ωραιότερα μαλλιά ever χωρίς την παραμικρή προσπάθεια. Λουζόμουν, τα άφηνα να στεγνώσουν φυσικά και ήταν απλά τέλεια, και αυτό οφείλόταν αποκλειστικά και μόνο στο καταπληκτικό κούρεμα που μου είχε κάνει ο Νίκος τον Ιούνιο.
Δύο ώρες μετά το αποτέλεσμα ήταν όντως δώρο. Ένα πραγματικά καλό κούρεμα – το οποίο προφανώς δεν είναι το ίδιο για όλες μας και εκεί είναι που χρειάζεται ο ταλαντούχος άνθρωπος που να ξέρει τι πάει στην κάθε μια μας- τονίζει σωστά τις γωνίες του προσώπου μας, τραβάει το βλέμμα μακριά από τις αδυναμίες μας, μας γλυκαίνει, μας κάνει τύπο, και μας ανανεώνει. Επίσης το καλό κούρεμα χτενίζεται εύκολα αλλά είναι ωραίο και ακόμα και σε αχτένιστο μαλλί και το κυριότερο, μακραίνει σωστά και χωρίς ουρές και δεν χρειάζεται να το ανανεώνουμε κάθε τόσο.
Και τελικά, αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, νομίζω πως οι φωτογραφίες μου του πριν και του μετά μιλάνε από μόνες τους. Στην δεύτερη βοήθησε βέβαια και το ότι βάφτηκα, κάτι που κάνω σπάνια αλλά πρέπει μάλλον να κάνω συχνότερα, αλλά τι να πω που βαριέμαι θανάσιμα το ντεμακιγιάζ όταν επιστρέφω νυσταγμένη και φαγωμένη? Και που βέβαια εννοείται πως απαγορεύεται να κοιμόμαστε χωρίς να έχουμε καθαρίσει πολύ καλά το πρόσωπο μας, άρα, μακιγιάζ σημαίνει ένα δεκάλεπτο παραπάνω στο μπάνιο όταν η ψυχή μου έχει ήδη κοιμηθεί από ώρα και το σώμα μου βιάζεται να την ακολουθήσει. Oh well.... Όπως ξέρουμε πια καλά, η τέχνη θέλει θυσίες...
Φιλιά
