Πόσα tattoos είναι «αρκετά»? Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τον τελευταίο χρόνο, ειδικά που το σκίτσο του επόμενου μου είναι ήδη έτοιμο, ένας φοίνικας που αναγεννάται από τις στάχτες του, με την πιο όμορφη και εντυπωσιακή ουρά ever. 
Θέλω να τον κεντήσω στο δεξί μου πλευρό, και σκοπεύω να μου τον κάνω δώρο αμέσως μετά το καλοκαίρι. Θα είναι το πέμπτο tattoo μου, και η νοερή συνέχεια μιας ιστορίας σχεδόν ερωτικής που ξεκίνησε όταν ήμουν 18 και ποιος ξέρει άραγε πότε θα τελειώσει… Λέω σχεδόν ερωτικής αν και στην πραγματικότητα το σχεδόν θα μπορούσε και να λείπει, μια που τα τατουάζ είναι όντως έρωτας για εκείνους που τα χτυπάνε από άποψη και όχι για να ακολουθήσουν τις επιταγές της μόδας. Που και σαν μόδα να τα βλέπαμε άλλωστε, ακριβώς όπως τα ρούχα και τα αξεσουάρ μας και οι επιλογές μας γενικότερα, τα tattoos αντικατοπτρίζουν απολύτως το -καλό ή κακό -γούστο μας, και την αισθητική μας. Μια που κάθε εικόνα που επιλέγουμε να στολίσει το σώμα μας, θεωρητικά και ιδανικά για πάντα, είναι ένα statement από μόνη της. Που δηλώνει πολλά περισσότερα από την πρώτη, επιφανειακή ανάγνωση της. 
Μιλώντας για τον εαυτό μου, κάθε tattoo μου είναι κομμάτι μιας ιστορίας. Της δικής μου ιστορίας, από το κοριτσάκι των 18 μου χρονών που έβλεπε τον εαυτό του σαν ένα διαμάντι φυλακισμένο μέσα σε αγκαθωτά συρματοπλέγματα, μέχρι την γυναίκα του σήμερα που εξελίσσεται, και αλλάζει, και πέφτει και ξανασηκώνεται, και κλείνει κύκλους και ανοίγει καινούριους σαν άλλο πουλί της φωτιάς. Στην διαδρομή αγάπησα με πάθος τα αγόρια της ζωής μου, μαγεύτηκα από καπνούς και καθρέφτες, και έκλεισα το μάτι πονηρά στην πριγκίπισσα που ζει εντός μου. Και όλα αυτά τα μετέφρασα σε εικόνες, που τις διάλεξα μία μία, που στολίζουν το δέρμα μου, και τις δεν σκοπεύω να σβήσω από πάνω μου ποτέ. 
Και παρόλο που έχω παραστήσει και εγώ με την σειρά μου ως όφειλα την παραδοσιακή μαμά παραπάνω από μια φορά προσπαθώντας – ματαίως υποψιάζομαι- να πείσω τον Ιάσονα να σταματήσει στο όγδοο για να μην καταλήξει σαν κάτι τύπους ολοζωγράφιστους που τους βλέπω και μου σηκώνεται η τρίχα (μια που και στα tattoos όπως και σε όλα τα άλλα στην ζωή η ισορροπία είναι το παν), είμαι πολύ χαρούμενη που το παιδί μου πήρε και αυτή μου την αγάπη. Και που τα δικά του tattoos είναι εννοείται by far καλύτερα, πιο περίπλοκα και πιο όμορφα από τα δικά μου (όπως αυτό που βλέπετε ακριβώς από πάνω που είναι το μπράτσο του φωτογραφημένο από τρεις διαφορετικές μεριές) όχι μόνο γιατί είναι σε μια ηλικία που μπορεί να τα υποστηρίξει ευκολότερα, αλλά και γιατί αντέχει τον πόνο περισσότερο από μένα, μια που το καθένα τους του έχει πάρει μέχρι και 30 ώρες κέντημα, πράγμα που πιστέψτε με, είναι πολύ μεγάλο μανίκι. 
Άλλωστε ο Ιάσονας με σύστησε στο καλύτερο tattoo studio της Αθήνας, αν όχι της Ελλάδας ολόκληρης. Το SakeTattoo Crew που πέρα από τεράστιο, με 21 tattoo booths και με έκταση που απλώνεται σχεδόν σε όλον τον πρώτο όροφο του εμπορικού κέντρου στο Χαλάνδρι, είναι σίγουρα και ένα από τα πιο όμορφα στον κόσμο. Διακοσμημένο σε στυλ shabby chic, με τους γεμάτους σχέδια από τριαντάφυλλα τοίχους από εμφανές τούβλο να συνδυάζονται άψογα με το παρκέ πάτωμα και τους vintage βελούδινους καναπέδες, είναι το πιο απρόσμενο ντεκόρ για το πολύβουο μελίσσι των νεαρών καλλιτεχνών και πελατών που το κατακλύζουν ντυμένοι με φαρδιές βερμούδες, t-shirts, piercings και tattoos σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο του σώματος τους και το χαμόγελο των ανθρώπων που βρίσκονται στο μέρος που αγαπάνε για να κάνουν κάτι που τους αντιπροσωπεύει εντελώς. Παρόλα αυτά, κάθε φορά που πηγαίνω νοιώθω κυριολεκτικά σαν στο σπίτι μου αντί για σαν την μύγα μές΄το γάλα, και εκείνοι πάντα με υποδέχονται με χαμόγελα και με ενθουσιασμό. Φαντάζομαι γιατί πέρα από καλή – για την ηλικία μου- πελάτισσα είμαι και η μαμά του Ιάσονα και αυτό όσο να’ ναι μου δίνει κάποιους πόντους παραπάνω. Εκεί ο Κρις που ήταν συμμαθητής του στην Vakalo και που έχει το ταλέντο να μεταμορφώνει τις σκέψεις μου σε εικόνες, τις ζωγραφίζει επάνω μου με λεπτομέρεια εξαιρετική. Και είναι και πολυβραβευμένος, δεν ξέρω σε πόσους διεθνείς διαγωνισμούς έχει κερδίσει, και έχει και ελαφρύ χέρι, τι άλλο να ζητήσει δηλαδή κανείς από τον tattoo artist του? Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα όταν ήμουν 18. Τότε, στις αρχές του 80, τα τατουάζ ήταν κάτι εντελώς ξένο για την λογική και την αισθητική του μέσου όρου, συνδεδεμένα με την παρανομία, τον υπόκοσμο και την αλητεία. Βέβαια αυτό δεν εμπόδιζε το studio του Τζίμη στην Πλάκα – ενός ανθρώπου που έδεσε το όνομα και την τέχνη του με την ιστορία του tattoo στην Ελλάδα- να είναι γεμάτο από κόσμο, μαζί και παιδιά της ηλικίας μου που ήθελαν να σπάσουν τα taboos και να περάσουν απέναντι. Και δεν ξέρω αν ο έρωτας αυτός γεννήθηκε λοιπόν μέσα από την απέχθεια που είχα από τότε για οτιδήποτε έχει να κάνει με τον μέσο όροι και με τα πρέπει, ούτε αν σήμαινε περισσότερο μια μικρή προσωπική επανάσταση. Ξέρω όμως πως για να αντέχει τόσα χρόνια, είναι σίγουρα ένας έρωτας αληθινός.
