Είναι αυτά τα μικρά και καθημερινά που συχνά θεωρούμε δεδομένα. Στιγμές που γεμίζουν την ψυχή μας ανακούφιση και αυτό το συναίσθημα της πληρότητας που τόσο όμορφα έχει περιγράψει η Λίνα Νικολακοπούλου σε ένα από τα λατρεμένα της τραγούδια. «Της σιγουριάς τα υλικά είναι λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα». 
Η μυρωδιά της φρεσκοψημένης μηλόπιτας ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι και τα φρέσκα λουλούδια στο βάζο που τα χαζεύεις την ώρα που πίνεις το απογευματινό σου τσάι. Το άρωμα του μαλακτικού στα σεντόνια του κρεβατιού, η μυρωδιά της κολόνιας στα φορεμένα ρούχα, το βιβλίο που σε περιμένει να το ξαναπιάσεις μόλις βρεις δυο στιγμές ηρεμίας για να χουζουρέψεις στον καναπέ. 
Το αναμμένο τζάκι τα βράδια του χειμώνα και η βεράντα με το ανθισμένο νυχτολούλουδο το καλοκαίρι, τα στρωμένα τραπέζια για φίλους και αγάπες καρδιάς, τα πυροτεχνήματα το βράδυ της πρωτοχρονιάς που τα χάζεψα χαμένη στην αγκαλιά ανθρώπων που είναι πολύτιμοι για την ζωή μου. 
Το φαγητό που βγαίνει από τον φούρνο, το τσούγκρισμα των ποτηριών και ο ήχος του γέλιου μας, η μυρωδιά του αντηλιακού και η γεύση του αλατιού στα σώματα μας μετά από ώρες στην παραλία, τα ηλιοβασιλέματα που βάφουν τα πάντα κόκκινα και πορτοκαλί και ροζ. 
Τα θερινά σινεμά, τα βράδια στα μπαράκια που φτάνουν στο ξημέρωμα, ο ήχος του κλειδιού στην πόρτα αργά το βράδυ, όταν ξέρεις πως είναι όλοι στο σπίτι και μπορείς να κοιμηθείς ήσυχη. 
Ο Droopy που ροχαλίζει κουλουριασμένος στο πάτωμα του γραφείου μου την ώρα που δουλεύω, το πρωινό τηλέφωνο με την μαμά μου, οι καφέδες με τις κολλητές μου, το σωστό ξανθό που δεν κιτρινίζει στα μαλλιά μου. 
Το Λονδίνο που αγαπώ, οι βραδινές βόλτες με τα πόδια στους φωτισμένους δρόμους, η αίσθηση της ελευθερίας σε μια πόλη που δεν σε ξέρει κανείς άρα μπορείς να είσαι ότι θέλεις. 
Μια αγάπη που κρατάει 25 χρόνια παρόλα τα δύσκολα, η αγκαλιά του παιδιού μου που θα είναι πάντα η απόλυτη ευτυχία, ένας τοίχος ντυμένος με φιλιά κάπου στο Σόχο, οι μουσικές που αποτελούν το soundtrack των ονείρων μου, τα ταξίδια, μια Πολυάννα που δεν την έχω πια στην βιβλιοθήκη μου. 
Τα φιλιά που αντέχουν στον χρόνο, η βότκα με πάγο χωρίς λεμόνι, το ροζ πάντα, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα κεριά με άρωμα τσιχλόφουσκα. 
Σαν άλλος Κοντορεβυθούλης, στα δύσκολα ακολουθώ τα ψίχουλα των αναμνήσεων μου, και ταυτόχρονα μετράω τις ευλογίες μου. Που όπως τόσο σωστά και τόσο υπέροχα διηγήθηκε μέσα απο μια ταινία μικρού μήκους -την Vera Cruz- ένας άντρας που κάποτε αγάπησα πολύ, είναι όλα αυτά τα μικρά και καθημερινά και εκ πρώτης όψης ασήμαντα, που είναι όμως τα πετραδάκια που χτίζουν την βάση της ζωής μας.
