Σήμερα ήθελα να γράψω κάτι αισιόδοξο και ευχάριστο αλλά δεν μου βγαίνει. Μια δύσκολη μέρα χτες με πολλές εντάσεις, άγχος για όλα όσα ετοιμάζω, κούραση, τρέξιμο, δεκάδες υποχρεώσεις καθημερινά, αυτά ήταν όλα όσα με βασάνιζαν μέχρι πριν από λίγο. 
Και μετά άνοιξα τον υπολογιστή μου και είδα τι έγινε χτες βράδυ στην Μόρια και όλα μπήκαν πάλι στην σωστή τους διάσταση. Reality check. Άγριο και αποτελεσματικό. Έχουμε την τύχη τα προβλήματα μας να είναι μικρά. Και συχνά ανόητα. Η δουλειά, τα πολιτικά, κάποιες σχέσεις που δεν πάνε όπως θα θέλαμε, ο χρόνος που περνάει αμείλικτος και μας παίρνει ενέργεια και αντοχές, οι γονείς μας που μεγαλώνουν, δέκα παραπάνω καλέσματα από όσα μπορεί να σηκώσει η ατζέντα και η διάθεση μας. Έχουμε την πολυτέλεια μέσα σε εποχές δύσκολες να δουλεύουμε, να βάζουμε στόχους, να κυνηγάμε τα όνειρα μας, να έχουμε οικογένειες και φίλους, να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε με αγάπη και με μια επίφαση ασφάλειας ακόμα και τις πιο παράξενες και τεταμένες μέρες. Έχουμε την ευλογία να είμαστε υγιείς, εμείς και οι άνθρωποι που αγαπάμε. Να μπορούμε να αντικρύζουμε την κάθε μέρα με αισιοδοξία και να κάνουμε προγράμματα. Να ζούμε σε σπίτια με θέρμανση και air condition, με ξύλα για το τζάκι, με νερό, ρεύμα και τηλέφωνο, και με ψυγείο γεμάτο. Έχουμε το προνόμιο να ζούμε σε μια πατρίδα που παρόλα τα προβλήματα της έχει ειρήνη. Και που οι όποιες σκέψεις μας να την εγκαταλείψουμε έχουν να κάνουν με την αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο μεν, αλλά υπό συνθήκες κανονικές. Δεν θα χρειαστεί – ελπίζω- να μπούμε ποτέ νύχτα με τα παιδιά μας σε μια βάρκα και να κινδυνέψουμε να πνιγούμε για να σωθούμε από τον εφιάλτη. Δεν θα χρειαστεί να στοιβαχτούμε σαν τα ζώα σε στρατόπεδα περιμένοντας να έρθει κάποια ώρα που να μπορέσουμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για να συναντήσουμε τους δικούς μας ή το μέλλον μας. Δεν θα χρειαστεί να δούμε τα παιδιά μας να πεινάνε ή να κρυώνουν, δεν θα κινδυνέψουμε να μας χτυπήσει η αστυνομία ή να μας μαχαιρώσουν κάποιοι άλλοι πιο θυμωμένοι ή πιο απελπισμένοι από μας. Όταν και αν το θελήσουμε, θα πάμε στο αεροδρόμιο με το εισιτήριο και το διαβατήριο μας και θα φύγουμε σαν άνθρωποι. Η μεγαλύτερη μας ίσως ευτυχία, είναι πως διατηρούμε αναφαίρετο το δικαίωμα της επιλογής. Συχνά με κατηγορούν για την στάση που κρατάω στην ζωή μου. Για το ροζ μου, για την αισιοδοξία μου, για την επιμονή μου να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν και να μην ασχολούμαι με τα πολιτικά. Δεν είναι αδιαφορία για τα όσα συμβαίνουν γύρω μου, κάθε άλλο. Είναι που ακριβώς επειδή έχω πάντα στην σκέψη μου τα όσα συμβαίνουν, γύρω μου αλλά και στον κόσμο όλο, και επειδή είμαι βαθιά ευγνώμων στην ζωή και στο σύμπαν για οτιδήποτε καλό μου δίνει, είμαι αποφασισμένη να μην χάνω τον χρόνο και τις στιγμές μου με παράπονα, γκρίνιες και μιζέρια αλλά να δοξάζω και να γιορτάζω το γεγονός πως είμαι εδώ που είμαι, όπως είμαι, και που μπορώ κάθε πρωί που ξυπνάω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και να ξεκινήσω την μέρα μου προσπαθώντας να την αξιοποιήσω όσο καλύτερα μπορώ. Και ακριβώς επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο, το θεωρώ τεράστια ύβρη να χάνω το σήμερα, το τώρα, παραπονούμενη για αυτά που δεν έχω ή για όσα δεν πάνε όσο καλά θα ήθελα, αντί να μετράω τις ευλογίες μου. Ξέρω πια με απόλυτη βεβαιότητα πως όσα δεν περνάνε από το χέρι μου όσο και να τα παλέψω δεν πρόκειται να καταφέρω κάτι, οπότε προτιμώ να ασχολούμαι με αυτά που εξαρτώνται από μένα. Και να τα φέρνω εις πέρας όσο καλύτερα μπορώ. Μπορεί να είναι πιο ταπεινά και πιο ασήμαντα, όμως αν στο τέλος της μέρας προσθέσουμε τα μικρά που καταφέρνει ο καθένας μας, θα βγεί κάτι τεράστιο. Όσο για τις αλλαγές, ο Άντλερ που λέει πως για να αλλάξουν οι άλλοι πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς. Και το έχω δει στην πράξη πόσο δίκιο έχει. Δοκιμάστε το, και θα με θυμηθείτε. Με την ευκαιρία του χτεσινού Thank Giving λοιπόν, και των γιορτών που έρχονται, και παρόλο που σιχαίνομαι τις συμβουλές, θα σας δώσω μια. Count your blessings, πείτε τα σ΄αγαπώ σας εκεί που πρέπει, απολαύστε τις στιγμές σας, αγκαλιάστε τους ανθρώπους της ζωής σας, ονειρευτείτε, βάλτε στόχους, προσπαθήστε να βλέπετε την καλή πλευρά των πραγμάτων και των ανθρώπων, και μην ξεχνάτε ποτέ να ευχαριστείτε το σύμπαν και να βοηθάτε τους άλλους, όσο και όποτε μπορείτε. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά χάσιμο χρόνου. Του δικού σας αλλά και των άλλων.
