Επιστροφή στο σπίτι μετά από ένα τετραήμερο μαγικών διακοπών. Για τις οποίες θα σας γράψω εκτενώς μέσα στις επόμενες μέρες. Με περιμένει ως συνήθως ένα μικρό χάος. Ευτυχώς η μαμά μου η οποία όταν λείπουμε όλοι κάνει Droopy sitting έχει βάλει πλυντήρια και έχει απλώσει – αργότερα ανακαλύπτω πως έχει σιδερώσει και τις πετσέτες- αλλά πρέπει να μπουν άμεσα για πλύσιμο και τα δικά μας ρούχα για να προλάβουν να στεγνώσουν μέχρι σήμερα το πρωί που έρχεται η κυρία που σιδερώνει. Ανοίγω βαλίτσες λοιπόν, βάζω πλυντήριο, ταχτοποιώ τα πράγματα, ανεβάζω και δυο θεματάκια στο FnL και μέχρι να συμβούν όλα αυτά η ώρα έχει πάει πια 8 το βράδυ. Καθόμαστε λίγο στην βεράντα που θέλει σκούπισμα αλλά ποιος να το κάνει τέτοια ώρα τέτοια λόγια, κανείς, και νοιώθω έτοιμη να πάω για ύπνο, η κούραση μου μετά από 6 ώρες ταξίδι είναι απίστευτη. Είμαι και μεγάλη γυναίκα πια, να μην το ξεχνάμε. Παραγγέλνουμε σουβλάκια – ακόμα και του Πάνου του έπεσε βαρύ τόσο γκουρμέ φαγητό μαζεμένο- και αράζουμε στην τηλεόραση για να δούμε τα δύο τελευταία επεισόδια του House of cards. Δεν θα σας χαλάσω το σασπένς εννοείται, αλλά ελπίζω να βγει και έκτος κύκλος. 
Κάνω ένα ντους με το καινούριο μου Delicious rhubarb and rose της Molton Brown – είναι ροζ και μυρίζει θεϊκά- και πέφτω για ύπνο ξερή. Ξυπνάω το πρωί στις 8, ο Πάνος έχει ήδη σηκωθεί και δεν έχω πάει είδηση. Έξω έχει ωραία λιακάδα και εγώ δεκάδες δουλειές που πρέπει να γίνουν. Κατ’ αρχάς πρέπει να ξεκινήσω επειγόντως πρόγραμμα, όσα κιλά έχασα πέρσι τα ξαναβρήκα φέτος, άρα πρωινό με καφέ και μπάρα δημητριακών και αποτοξίνωση σήμερα. 
Εννοείται πως με την δουλειά που κάνουμε δεν υπάρχουν εποχές κατάλληλες για δίαιτα, ούτε καν μέρες, οπότε το ζήτημα δεν είναι να βρεις το σωστό timing αλλά κάποια στιγμή να ανέβεις στην ζυγαριά, αυτή να σε μουτζώσει και με τα δυο της τα χέρια, και εσύ να αποφασίσεις να το κλείσεις ξανά το ρημάδι και όσο αντέξεις. Είναι μια μάχη μάλλον χαμένη όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, αλλά δεν μπορείς να μην την δώσεις και καθόλου. Οπότε ξεκινάς. Σημειώνω τα σημερινά μου κιλά στο ειδικό app στο κινητό μου – λέγεται Weight Record και σας το συνιστώ γιατί έχει και κάτι ωραία charts που σου αναλύουν επιστημονικά πόσο γουρούνα είσαι- και βγαίνω να πιώ τον καφέ μου στην βεράντα – που παραμένει ασκούπιστη- μαζί με τον Ιάσονα. 
Ο οποίος χτες απολύθηκε. Από τον στρατό εννοώ. Πέρασαν εννιά μήνες από την μέρα που τον πήγαμε στο Μεσολόγγι για την εκπαίδευση, και ευτυχώς πέρασαν εύκολα και γι΄αυτόν άρα και για μας. Και τώρα είναι πάλι πολίτης, και έτοιμος να συνεχίσει την ζωή και την καριέρα του. Βάζω ένα νοερό tick/done στον ρόλο της Ελληνίδας μάνας φαντάρου, το έζησα κι αυτό και το χάρηκα. Και ετοίμασα την βαλίτσα με τα αντιψειρικά και τα σεντόνια, και έκλαψα την μέρα που τον παρέδωσα στην μαμά πατρίδα – κρυφά γιατί με έβριζε προκαταβολικά- και σπανακόπιτες πήγα στο επισκεπτήριο, και τα πάντα όλα έκανα στον απόλυτο βαθμό. 'Ετσι ζω άλλωστε και όλους τους ρόλους της ζωής μου, γιατί αν δεν παίξεις μέχρι το τέρμα, αν δεν το ευχαριστηθείς όσο παίρνει, ότι κι αν είναι, χαρά ή λύπη, κωμωδία ή δράμα, δεν έχει νόημα. Κάτσε στην άκρη και άσε να το κάνει κανένας άλλος με μεγαλύτερο ταλέντο, ή έστω με περισσότερο κέφι. 
Και τώρα, εδώ, στο ροζ γραφείο μου, πίσω στο σπίτι, προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις δουλειές, τα ραντεβού που γεμίζουν τις σελίδες της ατζέντας μου, τους φίλους που πεθύμησα, τα μέηλ που έχουν μείνει αναπάντητα, τις αλλαγές του Blond που θα τις δείτε οσονούπω, τις ντουλάπες μου που έχουν γίνει πάλι ένα χάος, και κυρίως τον εαυτό μου που πρέπει οπωσδήποτε να μπει να σε μια σειρά, πράγμα πάρα πολύ δύσκολο μια που το μυαλό μου ταξιδεύει και βουτάει σε γαλάζιες θάλασσες και σε αγαπημένα τραγούδια και καθόλου δεν βοηθά. Λατρεύω το καλοκαίρι, μάλλον φταίει που γεννήθηκα μέσα στις Αλκυονίδες μέρες και είμαι προσανατολισμένη προς τον ήλιο από κατασκευής μου. Και που η ιδιωτική μου λογική έχει μέσα δώρα, και σερπαντίνες και χαρά, και έτσι δεν μπορώ να μείνω για καιρό ούτε moody ούτε μετέωρη. Θέλω να πηγαίνω μονίμως εκεί που είμαι καλά, εκεί που έχει φως, και χαρά και παιχνίδι. Και για καλό και για κακό, τα κουβαλάω μαζί μου τα σύνεργα της ευτυχίας, ακόμα και όταν είμαι στο γραφείο μου και δουλεύω, περιτριγυρισμένη από το πιο φωτεινό ροζ και το πιο λαμπερό κίτρινο, που φέρνουν την σωστή εποχή στην ψυχή μου όλον τον χρόνο. 
Σας αφήνω προς το παρόν λοιπόν γιατί οι υποχρεώσεις τρέχουν – το καθήκιον (όπως μας έλεγε πάντα κοροϊδευτικά ο Χοϊμες το καθήκον)- με καλεί, αλλά θα επανέλθω σύντομα με όλα τα υπέροχα details του ταξιδιού στην Χαλκιδική και πολλές φωτογραφίες.
