Μύκονος 15 χρόνια πριν, και ένας γάμος που αντέχει ακόμα

Πέρασαν κιόλας 15 χρόνια. Σαν σήμερα ήταν που είχαμε μαζευτεί στο νησάκι μια παρέα 60 ατόμων για να το γιορτάσουμε. Οι πιο αγαπημένοι μας φίλοι, οι γονείς μας , τα παιδιά των κουμπάρων μας και ο Ιάσονας που ήταν άλλωστε και ο ηθικός αυτουργός του project . Ήταν δέκα χρονών και τον χειμώνα της ίδιας χρονιάς επέστρεψε ένα μεσημέρι  από το σχολείο με τελεσίγραφο. «Δεν γίνεται να είμαι το μόνο παιδί στην τάξη που οι γονείς του δεν είναι παντρεμένοι!» Και έτσι, παντρευτήκαμε. Δεν το είχαμε στο πρόγραμμα ούτε ο Πάνος ούτε εγώ, κανείς από τους δυο μας δεν καιγόταν να αποκατασταθεί επισήμως αφήστε που ολα τα υπόλοιπα τα είχαμε κάνει ήδη. Και τα δαχτυλίδια μου τα είχα πάρει, και στο ίδιο απολύτως πολύχρωμο σπίτι συγκατοικούσαμε, και είχαμε καταφέρει και με έναν μαγικό τρόπο να διατηρούμε ο καθένας την ελευθερία του, τον χώρο και τον χρόνο του παρόλα αυτά. Αρχηγού παρόντος όμως πάσα αρχή παυσάτω, έτσι δεν λένε? Και αφού ο αρχηγός ήθελε γάμο, γάμος έγινε. Και τι γάμος! Τριήμεροι εορτασμοί στο νησάκι, όπου κλείσαμε ένα ολόκληρο ξενοδοχείο στον Τούρλο για τους καλεσμένους μας και περάσαμε υπέροχα. Όπως υπέροχα πέρασαν στην πλειοψηφία τους και τα χρόνια, γι΄αυτό είμαστε άλλωστε ακόμα εδώ, παρόλο που, όποιος πει πως μπορεί να μοιραστεί με κάποιον 26 χρόνια - γιατί για τόσα μιλάμε συνολικά- χωρίς προβλήματα, σκαμπανεβάσματα και δυσκολίες, λέει ψέματα. Τελεία και παύλα. 26 χρόνια! Πολύς καιρός. Χαζεύω παλιές φωτογραφίες και είμαστε παιδάκια, εντάξει εγώ λιγότερο παιδάκι από τον Πάνο αλλά παρόλα αυτά.. Τρία παιδάκια που μεγάλωσαν μαζί και που δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα τελικά, και για να επιστρέψουμε πίσω στην μεγάλη επέτειο, ο γάμος μας ήταν ακριβώς όπως ταίριαζε και στους χαρακτήρες μας, και στα μυαλά που κουβαλούσαμε και κουβαλάμε ακόμα, αλλά κυρίως στην σχέση μας που μέχρι σήμερα αρνείται κατηγορηματικά να μπει σε καλούπια και να χωρέσει σε κουτάκια και περιορισμούς. Στο νησάκι της καρδιάς μας, τρεις μέρες πίναμε, χορεύαμε, γελούσαμε και γλεντούσαμε. Από την πρόσκληση που μοιράσαμε στους καλεσμένους δεν κάναμε τίποτα τελικά. Αλλού έγινε το pre-wedding party, αλλού η «δεξίωση» κι αλλού το after. Μόνο η εκκλησία έμεινε ίδια, το μοναστήρι του Παλαιόκαστρου λίγο πριν την Άνω Μερά. Την μέρα του γάμου έφυγα από την παραλία στον Πάνορμο στις 6:30 το απόγευμα για να ετοιμαστώ να είμαι στην εκκλησία στις 8, έχοντας αφήσει πίσω μου όλη την παρέα μαζί και τον Πάνο να πίνουν ένα βήμα πριν την λιποθυμία. Μία ώρα αργότερα, μέσα στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας προς Άνω Μερά αναρωτιόμουν αν θα βρω κανέναν εκεί ή θα μείνω μόνη μου με τον Ιάσονα και τον πατέρα μου που εκτάκτως είχε θάψει το τσεκούρι του πολέμου αν και όχι για πολύ όπως αποδείχτηκε στην πορεία. Και ω του θαύματος ήταν όλοι εκεί, ντυμένοι, γελαστοί και στο τσακίρ κέφι του παπά συμπεριλαμβανομένου, στο κέφι εννοώ γιατί ήταν και εκείνος ντίρλα αν και ερχόμενος από άλλο πάρτι. Μετά την τελετή ο Μίμης άνοιξε για πρώτη φορά το Sea Satin για γάμο – και κάναμε καλό ποδαρικό, να το πούμε κι αυτό- και το γλέντι που ακολούθησε ήταν επικό. Είχε χαράξει πια για τα καλά όταν πήραμε τον δρόμο για το σπίτι και η αλήθεια είναι πως αν παντρευόμουν ξανά πάλι τον ίδιο γάμο θα έκανα, με τον ίδιο άντρα, στο ίδιο μέρος. Άντε με μερικές προσθήκες στους καλεσμένους γιατί η βάση δεν έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια, οι διαφορές είναι απειροελάχιστες, ευτυχώς. Και τελικά, η ιστορία δείχνει πως διαλέξαμε σωστά και οι τρεις μας. Ο Ιάσονας που επέμεινε και εμείς που ξεπεράσαμε τους ενδοιασμούς μας όχι για την σχέση μας obviously όσο για το τυπικό του θέματος που δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα και φαντάζομαι πως τώρα πια, μάλλον δεν θα το καταλάβουμε και στην συνέχεια. Για τα διαδικαστικά των γάμων και των μακροχρόνιων σχέσεων έγραψα ένα κομμάτι κάποιον καιρό πριν. Είχε μεγάλη επιτυχία, νομίζω γιατί ήταν απόλυτα ειλικρινές. Για την ουσία έχω να πω μόνο αυτό. Πως στην ζωή τίποτα δεν είναι απλό και η συμβίωση με κάποιον άλλον, επισημοποιημένη ή όχι κρύβει παγίδες. Με κυριότερη το να αφήσουμε να μας παρασύρει η καθημερινότητα και η ρουτίνα, ή να θεωρήσουμε τον άλλον δεδομένο. Όμως όσο θα ξυπνάτε το πρωί και θα κοιμάστε το βράδυ και στο μυαλό σας η νοερή σας ζυγαριά θα γέρνει προς τα θετικά και όχι τα αρνητικά,  θα ξέρετε πως η σχέση σας παραμένει ζωντανή. Και όσο θα παραμένει ζωντανή θα προσαρμόζεται στις συνθήκες και θα αλλάζει, άρα δεν θα χορταριάζει και θα επιβιώνει των όποιων καταστροφών. Την μέρα που θα ξυπνήσετε το πρωί και θα αναρωτηθείτε τι κάνετε εκεί που είστε, και με την ίδια απορία θα πέσετε να κοιμηθείτε ώρες ή άντε μέρες μετά μετά, θα ξέρετε πως έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Γιατί όλα είναι μέσα στο μυαλό μας. Εκεί ακούγονται τα κλικ και εκεί παίρνονται οι αποφάσεις. Και όσο διαλέγουμε και μας διαλέγουν ξανά και ξανά, ο δρόμος θα έχει ακόμα χιλιόμετρα μπροστά του. Οπότε προσδεθείτε και μην καπνίζετε. It will be a bumpy yet very interesting ride. Να ζήσουμε!!!