Υπήρξε μια περίοδος στην ζωή μου, σχεδόν αιώνες πριν, που όταν μου μιλούσαν για το Λονδίνο στραβομουτσούνιαζα. Κάπως το είχα συνδεδεμένο στο μυαλό μου με τα χρόνια των μεταπτυχιακών, με τα άπειρα ξενύχτια στο Elysée και στο Arizona, με την βροχή που δεν έμοιαζε να σταματάει ποτέ, με τα κουμπιά που μαζεύαμε ευλαβικά για να τα χρησιμοποιούμε αντί για κέρματα στα τηλέφωνα, και με εκείνη την εποχή που ήμασταν τόσο νέοι, και όλα έμοιαζαν τόσο εύκολα που σχεδόν έχαναν την σημασία τους.
Αργότερα, πίστεψα ειλικρινά πως έτσι κι αλλιώς ζούσαμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Οικοπεδακι γωνία με το καλοκαίρι να κρατάει εννιά μήνες τον χρόνο και με ζωή χαρισάμενη, που ένα μεγάλο μέρος της το περάσαμε σκαρφαλωμένοι στα τραπέζια του Sea Satin στους Μύλους αλλά και στο Κολωνάκι, ανάλογα με την εποχή. Μέχρι που ήρθε ένας χειμώνας που έφερε το Λονδίνο ξανά στην ζωή μου.
Ξαφνικά και απροειδοποίητα, επέστρεψα σε μια πόλη που έμοιαζε άγνωστη εντελώς, αγνώριστη μέσα στις δεκαετίες που είχαν περάσει, κι εγώ ξεκίνησα να την μαθαίνω απ´ την αρχή, και πριν φτάσει το καλοκαίρι την είχα ερωτευτεί με πάθος. Και έτσι όταν άρχισαν να σκάνε οι φούσκες μια μια, δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ δεύτερη φορά. Μάζεψα τα πράγματα μου, και σε έναν μήνα είχα βρει σπίτι και το είχα ετοιμάσει κιόλας τζετ, έτοιμο να υποδεχτεί τα αγόρια μου και το καινούριο ξεκίνημα που είχα ονειρευτεί σ´ όλες τις αποχρώσεις του ροζ. Μόνο που τα όνειρα -όπως άλλωστε και οι έρωτες- σπάνια παραμένουν χρωματικώς ανέπαφα όταν τα φέρεις σε επαφή με την πραγματικότητα, και έτσι με το που ταχτοποίησα και το τελευταίο βάζο στο τραπέζι του καινούριου μας σπιτιού και συνειδητοποίησα πως από εκεί και στο εξής έπρεπε να ζήσω εκεί μόνιμα, φρίκαρα.
Καθόλου adult συμπεριφορά και αντίδραση, το παραδέχομαι, αλλά τι να κάνουμε τώρα? Το πάλεψα κάμποσο είναι η αλήθεια, γράφτηκα σε private club, έψαξα για δουλειά για να έχω κάτι να κάνω μέσα στην μέρα, έκανα φίλους που στην πορεία έγιναν οικογένεια και σχέσεις που αντέχουν μέχρι σήμερα, ήρθε και ο Ιάσονας για το δικό του μεταπτυχιακό και κάπως χαλάρωσα, έκανε και ο Πάνος το Αθήνα -Λονδίνο Κολιάτσου - Παγκράτι, αλλά στην διαδρομή συνέχισαν να μου λείπουν οι φίλοι μου εδώ, και η μαμά μου, και η Ελληνική μενταλιτέ, και οι λιακάδες, και ο αυθορμητισμός, και παρόλο που πηγαινοερχόμουν και εγώ με κάθε πιθανή και απίθανη ευκαιρία τελικά υπέκυψα στην νοσταλγία και την ανάγκη της ψυχής μου, και κάποια στιγμή μάζεψα ξανά όλα μας τα υπάρχοντα και ως άλλος περιοδευων θίασος επέστρεψα πίσω στα πάτρια εδάφη που μπορεί να τρίζουν και να είναι υπό κατάρρευση αλλά φιλοξενούν και περικλείουν σχεδόν όλα όσα αγαπάω.
Και μετά, ήρθε η ωριμότητα. Γιατί ο έρωτας με το Λονδίνο παρέμεινε άσβεστος και εγώ ξεκίνησα να χτίζω αυτή την σχέση που έμελλε να είναι ζωής πάνω σε πιο σταθερή βάση. Έτσι δημιουργήθηκε το FnL International και έτσι ξεκίνησε και το δικό μου ατέρμονο πήγαινε- έλα. Έχοντας συνειδητοποιήσει πως η Ελλάδα θα παραμείνει για πάντα η αγάπη μου και το Λονδίνο θα είναι ο έρωτας μου, μοιράζω την ζωή και την καρδιά μου ανάμεσα στις δυο πόλεις που αγαπώ σχεδόν το ίδιο, και όταν είμαι στην μια μου λείπει η άλλη, σε ένα βαλσάκι εντελώς ζαλιστικό.
Κι αν η Αθήνα λοιπόν είναι η αγάπη, και η βάση μου, και το λιμάνι στο οποίο επιστρέφω μετά από κάθε ταξίδι και από κάθε καταιγίδα, το Λονδίνο είναι κάτι σαν γκομενιά. Είναι η πόλη που με κάνει να νοιώθω excited και που με γεμίζει καινούριες εικόνες και ενδιαφέρουσες εμπειρίες. Που ανοίγει τα μάτια μου διάπλατα και βάζει το μυαλό μου σε άλλους δρόμους, πιο κοσμοπολίτικους και πιο προχωρημένους. Είναι σαν το δροσερό αεράκι που μου ανακατεύει τα μαλλιά και με ανατριχιάζει ταυτόχρονα, σαν ένα μήνυμα που περιμένεις μέσα στην νύχτα και όταν έρχεται τελικά σε θυμώνει.
Και ακριβώς όπως όλοι οι αληθινά μεγάλοι έρωτες, μου φέρνει πεταλούδες στο στομάχι όταν είμαι μακριά, και με κάνει να τρέχω κάθε τόσο να χωθώ σ' αυτή την αγκαλιά που δεν θα γίνει ποτέ πραγματικά δική μου γιατί θα είμαστε πάντα δυο κόσμοι φτιαγμένοι από εντελώς διαφορετικά υλικά. Εγώ με το μεσογειακό μου ταπεραμέντο και εκείνο με το φλεγματικό απόμακρο του στυλ, θα παλεύουμε να υποτάξουμε ο ένας τον άλλον for ever. Μάταια υποψιάζομαι, αλλά αυτή είναι και η χαρά των παιχνιδιών εξουσίας.
Υ.Γ. Όλοι εσείς που είστε εκεί, και που σας αγαπώ και που μου λείπετε, και που το μυαλό μου είναι πάντα κοντά σας, και που ξέρετε πολύ καλά ποιοί είστε, please, please stay safe!!!! Και να έρθει σύντομα η ώρα που θα ξαναβρεθούμε στα αγαπημένα μέρη, και στα στέκια μας, και που θα πνιγούμε σε αγκαλιές και σε φιλιά όπως πάντα...
