Υπάρχουν κάποια φαγητά μου που οι αγαπημένοι άνθρωποι της ζωής μου τα λατρεύουν. Και τα περιμένουν πως και πως. Ενα από αυτά είναι το ιταλικό μου παστίτσιο, ένα άλλο το Red Velvet cake. Αυτό που έχει το μεγαλύτερο σουξέ όμως, ίσως γιατί το φτιάχνω πολύ πιο σπάνια, είναι η μαγειρίτσα. Η συνταγή είναι οικογενειακή- του Πάνου- από τα Λαγκάδια Αρκαδίας, και την έφτιαχνε πάντα ο πεθερός μου που ήταν εξαιρετικός μάγειρας. Εγώ βέβαια τότε ήμουν εντελώς στην κοσμάρα μου και δεν είχα ασχοληθεί ποτέ όχι να τον βοηθήσω αλλά ούτε να μάθω πως γίνεται, μου αρκούσε που πήγαινα και την έτρωγα και ήταν έπος.
Όταν όμως ο πεθερός μου πέθανε, και αφού συνειδητοποίησα πολύ αργά δυστυχώς πως μαζί με την παρασκευή της μαγειρίτσας είχα χάσει και πολύτιμο χρόνο μαζί του που δεν θα αναπληρωνόταν ποτέ ξανά, αποφάσισα να μάθω να την φτιάχνω εγώ στην θέση του. Έβαλα μέσον την πεθερά μου να πάρει την συνταγή από μια από τις αδερφές του - η οικογένεια του αγαπημένου μου 25 χρόνια μετά φτύνει ακόμα τον κόρφο της για το κακό που τους βρήκε σε ότι με αφορά οπότε το να την ζητήσω εγώ απευθείας δεν έπαιζε σαν προοπτική- και τώρα πια, όποτε μένουμε Αθήνα για Πάσχα το έχω σαν έθιμο να την φτιάχνω και να καλώ τους φίλους της καρδιάς μου για την Ανάσταση.
Φέτος, οι συνθήκες όμως έχουν αλλάξει. Για πρώτη φορά θα μείνουμε στην Αθήνα μεν, όμως στο Κυριακάτικο τραπέζι θα είμαστε μόνο τρεις. Ο Πάνος, η μαμά μου και εγώ. Ούτε καν ο Ιάσονας που θα μαγειρέψει στο δικό του σπίτι για να φάνε με το κορίτσι του. Στην αρχή σκέφτηκα να μην μπω καν στην διαδικασία, παρόλο που έχω άφθονο χρόνο η διαδικασία της μαγειρίτσας παραμένει εξαιρετικά περίπλοκη, όμως μετά άλλαξα γνώμη. Μάλλον γιατί αυτές τις τόσο δύσκολες μέρες ότι ζούμε και ότι κάνουμε είναι διπλής ανάγνωσης. Και πίσω απο την δύναμη, την επιμονή και την υπομονή που κάνει ο καθένας μας, κρύβεται η ελπίδα. Οπότε ακόμα κι αυτό, να τηρήσω την παράδοση έστω και για εμάς, και να στείλω ένα τάπερ με αγάπη στο παιδί μας, είναι κάτι που αξίζει όλον τον κόπο και όλη την λάτζα της γης.
Voila λοιπόν αυτή την τόσο ιδιαίτερη αλλά και τόσο νόστιμη συνταγή. Κατ' αρχάς δεν είναι σε μορφή σούπας με πολλά ζουμιά, αλλά εντράδα, τρώγεται δηλαδή με το πηρούνι. Φτιάχνεται με μάραθο αντί για άνιθο, και αντί για το κλασσικό αυγολέμονο, πετυχαίνει την ξινούτσικη γεύση της με έναν συνδασμό ντομάτας και γιαουρτιού. Και όποιος την έχει δοκιμάσει, έχει ενθουσιαστεί πραγματικά.Υλικά
- 2 συκωταριές και μια σακούλα εντεράκια
- 1 κρεμμύδι ξερό
- 2 ματσάκια κρεμμυδάκια φρέσκα
- 2 ματσάκια μάραθο
- 2 1/2 κουταλιές πελτέ
- 5 κουταλιές της σούπας λάδι
- αλάτι πιπέρι
- 1 μεγάλο δοχείο γιαούρτι στραγγιστό (αυτό με το χεράκι)
Εκτέλεση
Πλένουμε καλά τα εντεράκια - εγώ τα κόβω μακριά κομμάτια και τα βάζω κάτω από την βρύση σαν σωλήνες έτσι ώστε το νερό που περνάει από μέσα να τα καθαρίζει εντελώς μέχρι που γίνονται διάφανα- τα τρίβουμε με λεμόνι και αλάτι να ασπρίσουν , τα ξεπλένουμε και τα βάζουμε μαζί με τις συκωταριές σε μια κατσαρόλα με νερό ίσα που να τα σκεπάζει. Τα αφήνουμε να ζεματιστούν αλλά να μην βράσουν. Ψιλοκόβουμε τα μυριστικά (τα φρέσκα κρεμμυδάκια με και με το πράσινο τους). Σουρώνουμε την συκωταριά και τα εντεράκια, τα αφήνουμε να κρυώσουν και τα κόβουμε σε μικρά κομματάκια. Τα βάζουμε σε μια βαθιά κατσαρόλα με το λάδι, τα τσιγαρίζουμε, ρίχνουμε την ντομάτα, το αλατοπίπερο και τα μυριστικά και νερό τόσο ώστε να βράσουν μεν αλλά να μην γίνει η μαγειρίτσα νερουλή (ούτε καν να τα σκεπάζει δηλαδή). Καλύτερα είναι να ξεκινήσετε με λιγότερο νερό και αν χρειαστεί να συμπληρώσετε κατά την διάρκεια του μαγειρέματος. Πρέπει να βράσουν καλά η συκωταριά και τα εντεράκια και το μείγμα να είναι παχύρρευστο έτσι ώστε, όταν θα συμπληρώσετε το γιαούρτι να τρώγεται με το πιρούνι. Λίγο πριν την σερβίρετε, και αφού την έχετε βγάλει από την φωτιά, προσθέτετε το γιαούρτι το οποίο πρέπει να το έχετε βγάλει αρκετή ώρα νωρίτερα από το ψυγείο για να έχει πάρει την θερμοκρασία του δωματίου και να μην κόψει όταν πέσει μέσα στο ζεστό φαγητό (περίπου τον μισό κεσέ ή και λίγο παραπάνω - θα το δείτε με το μάτι έτσι ώστε να πήξει όσο σας αρέσει).
Tip: Επειδή την πάτησα ως άχρηστη και άσχετη μαγείρισσα την πρώτη φορά που δοκίμασα την συνταγή θα σας το πω και ας το ξέρετε. Την συκωταριά (και τα πνευμόνια να χρησιμοποιήσετε) πρέπει να τα κόψετε πρώτα σε μικρότερα κομμάτια, στα τέσσερα ας πούμε, και μετά να τα ζεματίσετε. Αλλιώς θα "αιμορραγήσουν" την ώρα που θα πάτε να τα ψιλοκόψετε και θα έχετε δράματα.
Υ.Γ. Το κομμάτι αυτό είναι αφιεριωμένο στον πεθερό μου. Τον σκέφτομαι πολύ συχνά έτσι κι αλλιώς, αλλά τέτοιες μέρες μου λείπει πάρα πολύ. Ήταν ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσα να ονειρευτώ και δεν τον χόρτασα όσο θα ήθελα, και πάντα αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν συτή την μαγειρίτσα την μαγειρεύαμε μαζί. Δέκα φορές καλύτερα, σίγουρα. Πιστεύω όμως πως από εκεί ψηλά που με βλέπει θα είναι περήφανος για μένα, και λίγο έκπληκτος ίσως, μια που δεν νομίζω πως θα περίμενε ποτέ τέτοια προκοπή από την νύφη του που όταν την πρωτογνώρισε ήταν πάρα πολύ μεγάλο ρεμάλι....
