Από χτες το απόγευμα και με αφορμή διάφορα πολύ δυσάρεστα πράγματα- κάτι που συνέβη στον Βασιλόπουλο (μια κοπέλα ζήτησε από τον διευθυντή του καταστήματος να διώξει δυο τοξικομανείς που κάθονταν έξω, στο πεζοδρόμιο γιατί φοβήθηκε λέει μην την ενοχλήσουν την ώρα που θα έφευγε) ή τα εκατοντάδες σχόλια τύπου «ας μην μπάζωναν για να χτίσουν» με φόντο τους 15 νεκρούς ανθρώπους και όλους όσους έχασαν τις περιουσίες τους στην Μάντρα- σκέφτομαι πόσα πολλά πράγματα στην ζωή μας θεωρούμε δεδομένα ενώ δεν είναι. Και πόση από την δυστυχία που βλέπουμε γύρω μας θεωρούμε μακριά από εμάς και την ταχτοποιημένη καθημερινότητα μας. Κι όμως, η αλήθεια είναι τόσο διαφορετική. Και αν κάτι με εντυπωσιάζει πραγματικά, είναι πως μετά από τόσα χρόνια κρίσης, και τόσες ανατροπές που ζήσαμε όλοι στο πετσί μας, αντί να καλυτερεύουμε και να μαλακώνουμε σαν άνθρωποι, γινόμαστε ακόμα πιο στεγνοί και σκληροί. Σαν να μας δυναμώνει η απελπισία των άλλων, ή σαν να προσπαθούμε να ξορκίσουμε τον φόβο μας με θυμό, χυμάμε σαν ύαινες να φάμε όποιον μυρίζει απόγνωση, ξεχνώντας πως η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει, δυστυχώς. 
Τα γράφω όλα αυτά γιατί εγώ την έχω νοιώσει αυτή την αίσθηση της απόγνωσης στην ζωή μου… Όταν στερήθηκα την ελευθερία μου και έπιασα πάτο. Που είναι και αυτό ένας μικρός θάνατος, πιστέψτε με.. Και ναι, φυσικά δεν είναι το ίδιο πράγμα να παίξει μαζί σου η τύχη και να σου στείλει μια φυσική καταστροφή ή μια αρρώστια με το να παίξεις εσύ με την ζωή σου και να αποφασίσεις να την πετάξεις στα σκουπίδια έστω και για λίγο, αλλά ακόμα και μέσα από εντελώς διαφορετικές διαδικασίες και διαδρομές, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.. Αν είσαι θεατής κινητοποιείσαι. Προσπαθείς να βοηθήσεις όσο μπορείς, να απαλύνεις τον πόνο, να βρεις λύσεις. Και αν είσαι πρωταγωνιστής ταρακουνιέσαι και αναγκάζεσαι να ξυπνήσεις.. Να κάνεις τους απολογισμούς σου, να θρηνήσεις, να δεις την ζωή σου ξεκάθαρα.. Και να πολεμήσεις, να κολυμπήσεις με νύχια και με δόντια για να περάσεις απέναντι. Ή να πνιγείς. Εγώ είχα την τύχη να περάσω απέναντι...
Μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναρχίσω απ΄την αρχή και να στήσω την ζωή μου πετραδάκι πετραδάκι κόντρα σε όλα τα δυσοίωνα προγνωστικά και τις νεφελώδεις προοπτικές. Να την φτιάξω όπως την ονειρεύτηκα εκείνον τον καιρό που το μόνο που είχα για να με στηρίζει ήταν τα όνειρα, οι ελπίδες, το πείσμα και η Πολυάννα μέσα μου... Κυρίως, μου δόθηκε η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω την αξία της κάθε λεπτομέρειας, της κάθε κερδισμένης πια στιγμής.. Και γι΄αυτό ίσως θυμώνω τόσο πολύ όταν βλέπω άλλους να πετάνε στιγμές και ενέργεια, ή ακόμα χειρότερα, να αδιαφορούν για τα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Φυσικά αυτόν τον δρόμο δεν τον βάδισα μόνη.. Βρέθηκαν δίπλα μου οι άνθρωποι που με εμπιστεύθηκαν, που με στήριξαν, που πίστεψαν σε μένα.. Οι άνθρωποι εκείνοι που με αγάπησαν γι΄αυτό που είμαι, για το πριν και για το μετά μου, για τα λάθη μου αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο διάλεξα να τα διορθώσω.. Μαζί τους προχώρησα, έχοντας όμως πάντα στο μυαλό μου πως ότι μου δόθηκε τόσο αναπάντεχα και απλόχερα - αγάπη, νοιάξιμο, εμπιστοσύνη, ευκαιρίες- το χρωστούσα όχι μόνο σε εκείνους αλλά και στο σύμπαν, και έπρεπε να το επιστρέφω σε κάθε ευκαιρία, με κάθε δυνατή αφορμή. Και έτσι, βήμα βήμα, έφτασα μέχρι εδώ, σήμερα.
Αυτό που θέλω να πω, με αφορμή τα χτεσινά αλλά και τις γιορτές που έρχονται, είναι πως τα μεγαλύτερα δώρα στην ζωή πέρα από το να αντιληφθούμε την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, είναι το να εκτιμάμε αυτά που έχουμε -ότι έχει ο καθένας μας- με όλη την δύναμη της ψυχής μας, και το να είμαστε συμπονετικοί με τους γύρω μας. Γιατί στην ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν μας το χρωστάει κανείς, τίποτα δεν μας χαρίζεται χωρίς κάποιο τίμημα. Που όμως σπάνια δεν κρύβει μέσα του δώρο.. Ξέρω πως αυτοί που ζούμε είναι παράξενοι και δύσκολοι καιροί για όλους μας. Και πως προσπαθώντας κάθε μέρα όλη μέρα να επιβιώσουμε από μικρές και μεγάλες δυσκολίες, κάπου μπορεί να ξεχνάμε να κοιτάξουμε γύρω μας. Κάπου μπορεί να μην αντέχουμε να ασχοληθούμε και με τα των άλλων. Όμως αν χάσουμε την ανθρωπιά μας, αν αφήσουμε τις ψυχές μας να στεγνώσουν εντελώς, τι θα έχουμε γίνει? Αγρίμια έτοιμα να κατασπαράξουν αυτόν που πέφτει δίπλα μας? Το μυστικό νομίζω, είναι να θυμόμαστε πως φτάσαμε μέχρι εδώ. Πως διάνυσε ο καθένας από εμάς την διαδρομή του, τις ευκαιρίες που βρέθηκαν στον δρόμο μας, τους ανθρώπους που μας στήριξαν, την αγάπη που πήραμε και που δώσαμε. To count our blessings που λένε και οι Άγγλοι.
Προσωπικά, κοιτάζοντας πίσω το κορίτσι που υπήρξα κάποτε νοιώθω απίστευτα τυχερή.. Γιατί τα έκανα όλα - όλα όμως- και πλήρωσα και τους λογαριασμούς και τα τιμήματα, και στην διαδρομή που εγώ διάλεξα να την κάνω δαιδαλώδη, και δύσκολη, και ανηφορική πήρα τόσα μαθήματα αλλά και τόσα μηνύματα όσα άλλοι δεν παίρνουν σε όλη τους την ζωή... Και ελπίζω πραγματικά να ήμουν καλός δέκτης γιατί ακόμα και στα χειρότερα μου, ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια μου, δεν θέλησα ποτέ το κακό κανενός άλλου εκτός από τον εαυτό μου... Και ναι, υπάρχουν και άνθρωποι που παίρνουν τα ίδια μεγάλα μαθήματα ζωής και τα περνάνε ντούκου.. Που δεν αλλάζουν στο παραμικρό ούτε όταν βγαίνουν μούσκεμα απέναντι μετά από μια μάχη με τα κύματα τιτάνια.. Δεν ξέρω γιατί, μου κάνει εντύπωση τεράστια, αλλά έμαθα να μην κρίνω κανέναν πέρα από τον εαυτό μου... Λυπάμαι μόνο για τις χαμένες ευκαιρίες τους... Και τους κρατάω σαν παράδειγμα για να μου θυμίζουν τι δεν θέλω και τι δεν πρέπει να απογίνω.
Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές.. Ποια είμαι εγώ που θα πω σε κάποιον τι να κάνει, μόνοι μας μαθαίνουμε τα τι, τα πως και τα γιατί μας, και αυτό το έχω στο μυαλό μου πάντα, ειδικά σε ότι είχε να κάνει με το δικό μου παιδί μου... Έτσι, το μόνο που μπορώ να πω, όχι σαν συμβουλή αλλά σαν συμπέρασμα, είναι πως η ουσία της ζωής θα είναι πάντα μια ισορροπία ανάμεσα στα όνειρα και τις επιδιώξεις μας, και στην επαφή που έχουμε με την καθημερινότητα και την πραγματικότητα μας... Πρέπει πάντα να έχουμε στόχους, να θέλουμε τα μεγάλα και τα επόμενα, να μην βάζουμε όρια στα όνειρα μας αλλά ταυτόχρονα πρέπει να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, τους ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας στηρίζουν, τα βήματα που μας έφεραν μέχρι εδώ.. Να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να εννοούμε τις συγγνώμες μας, να ξεχνάμε τα άσχημα και να θυμόμαστε τα καλά, να δίνουμε ευκαιρίες πάντα, να ανταποδίδουμε αυτά που μας δίνονται, να λέμε τα σ΄αγαπώ μας, να ακούμε την ψυχή μας, να προσπαθούμε να μπούμε στην θέση των άλλων... Να απολαμβάνουμε τις στιγμές, να διεκδικούμε τον χώρο και τη ελευθερία μας, να τολμάμε να παίρνουμε ρίσκα, να μην φοβόμαστε το καινούριο και το άγνωστό, να μην μένουμε στάσιμοι, να ξέρουμε να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες, να μην εξαρτάμε την χαρά μας από τους άλλους αλλά να δίνουμε εμείς όση περισσότερη χαρά μπορούμε στους γύρω μας, να είμαστε πιστοί φίλοι, να ζούμε με πάθος, να ξέρουμε να δίνουμε μάχες αλλά και να ελισσόμαστε ή να παραδεχόμαστε τις ήττες μας graciously ..
Και πάντα μα πάντα, να έχουμε τα μάτια, τα αυτιά και τις καρδιές μας ανοιχτές για εκείνους που μας έχουν ανάγκη. Σαν αυτή την ανάγκη να την είχαμε εμείς. Κυρίως, να θυμόμαστε πως το έργο της ζωής μας το γράφουμε εμείς... Εμείς διαλέγουμε τα φώτα, τα κοστούμια, τους ηθοποιούς, τους διαλόγους και την πλοκή.. Ας το κάνουμε λοιπόν ενδιαφέρον, φαντασμαγορικό και αξέχαστο για εκείνους που θα συμμετάσχουν στην παράσταση, είτε σαν συντελεστές, είτε σαν θεατές... Αλλά μαζί και ανθρώπινο.
Οι φωτογραφίες είναι απο το The Toc...
