Χτες έκλεισαν τέσσερα χρόνια από την μέρα που πέθανε ο πατέρας μου. Με τον οποίο είχα μια σχέση δύσκολη, για να το θέσω ευγενικά, μέχρι το τέλος. Θυμάμαι πολύ καθαρά την αντίδραση μου στο τηλεφώνημα της μητέρας μου, ένα μούδιασμα για μερικά δευτερόλεπτα και μετά η ακαριαία συνειδητοποίηση πως στο μυαλό και την καρδιά μου είχα πει τα αντίο μου πολύ καιρό πριν. Και πως αντίθετα από ότι «θα έπρεπε» και από ότι ίσως θα περίμενε κανείς, το συναίσθημα μου δεν άλλαξε. Λυπήθηκα όσο θα λυπόμουν αν μάθαινα πως πέθανε κάποιος οικογενειακός μας γνωστός. Κι αυτό ήταν όλο.
Στα χρόνια που πέρασαν από τότε, συνειδητοποίησα με έκπληξη η αλήθεια είναι πως συχνά πυκνά θυμάμαι τον πατέρα μου με χαμόγελο. Και πως ο μηχανισμός μέσα μου έχει επιλέξει να ανασύρει τις ευχάριστες αναμνήσεις και τα καλά πράγματα που μου κληροδότησε. Και σήμερα που το FB μου θύμισε αυτό το παλιό ποστ, σκέφτηκα να το ανεβάσω κυρίως γιατί έχει ενδιαφέρον μια που είναι γραμμένο «εν θερμώ» και αντικατοπτρίζει με τεράστια ακρίβεια το αποτέλεσμα πολλών χρόνων αυτογνωσίας και Χοϊμέ.
Διαβάστε το λοιπόν έτσι όπως είναι, ακριβώς. Σαν έναν αποχαιρετισμό- απολογισμό ενός παιδιού που πέρασε δύσκολα, πολύ δύσκολα, αλλά τα κατάφερε να κολυμπήσει και να φτάσει απέναντι.
«Η σημερινή μέρα ξημέρωσε ίδια με τις προηγούμενες κατά κάποιον τρόπο.. Λιακάδα έξω από το παράθυρο μου, και μέσα, χαμόγελο αισιοδοξίας στον καθρέφτη και μια μέρα λιγότερη στην αντίστροφη μου μέτρηση για το ταξίδι στο Λονδίνο που περιμένω με τόση ανυπομονησία.
Κι όμως, λίγη ώρα μετά όλα άλλαξαν. Και το χαμόγελο αισιοδοξίας αντικαταστάθηκε με μούδιασμα όταν με ειδοποίησαν πως πέθανε ο πατέρας μου.. Ξέρω, το μούδιασμα δεν είναι το πιο αναμενόμενο συναίσθημα όταν χάνεις κάποιον πολύ δικό σου, η αλήθεια είναι πως κι εγώ θα ήθελα να νοιώθω κάτι άλλο. Πιο δυνατό, πιο ισοπεδωτικό, πιο βαθύ. Ακριβώς όπως θα ήθελα και ο πατέρας μου να είναι ένας πολύ δικός μου άνθρωπος. Όμως στην ζωή ελάχιστα πράγματα έρχονται όπως τα θέλουμε, κι αυτό είναι ένα μάθημα που το έχουμε πάρει όλοι μέχρι τα 50 μας νομίζω. Πολλές, πολλές φορές...
Θα αποφύγω τις λεπτομέρειες, ούτε της παρούσης είναι, ούτε θέλω το ποστ να καταλήξει μελό, αυτό θα αδικούσε κατάφορα και τον πατέρα μου και εμένα. Κυρίως θα αδικούσε αυτό που είχαμε μεταξύ μας, ή μάλλον αυτό που δεν είχαμε.. Και in any case, ο θάνατος καταφέρνει να κλείσει οριστικά όλους τους λογαριασμούς, και να σβήσει το παρελθόν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.. Τι σημασία έχει τι έγινε... Σύντομα οι μηχανισμοί θα δουλέψουν και οι αναμνήσεις θα πάρουν την θέση των γεγονότων.. Και εγώ θα έχω την ευκαιρία να διαλέξω πια τι θέλω να θυμάμαι, και να αφήσω για πάντα στην άκρη αυτά που θέλω να ξεχάσω...
Σήμερα, όταν έκλεισα το τηλέφωνο έμεινα για λίγο μετέωρη. Την είχα προβάρει στο μυαλό μου πολλές φορές αυτή την στιγμή - για την ακρίβεια την είχα ζήσει κιόλας με τον τρόπο που ένας ηθοποιός ζει έναν ρόλο... Μέσα από διεργασίες περίπλοκες και συχνά δυσάρεστες, έχω πει τα αντίο μου και έχω συγχωρέσει αυτά που έπρεπε να συγχωρεθούν, εδώ και καιρό... Και ίσως αυτό ακριβώς να έφερε το μούδιασμα μέσα μου...
Τον πατέρα μου τον αγαπούσα πολύ. Πάρα πολύ. Ότι κι αν συνέβη ανάμεσα μας, υπήρξε ο άνθρωπος που με καθόρισε. Που έβαλε μέσα μου τις πιο γερές βάσεις και για το καλό και για το κακό μου κομμάτι μου.. Του χρωστάω πολλά από όσα με κάνουν να είμαι αυτό που είμαι σήμερα, μαζί με πολλά από εκείνα που πάλεψα για χρόνια να ξορκίσω..
Δεν θα σας το κρύψω, πως το συναίσθημα που κυριαρχεί μέσα μου σήμερα, είναι οι τύψεις.. Τύψεις που δεν λυπήθηκα όσο θα έπρεπε, που δεν νοιώθω devastated, που η απόφαση να μην αλλάξω τα σχέδια μου και να φύγω κανονικά για Λονδίνο την Δευτέρα ήταν τόσο αυθόρμητη και μέσα από την ψυχή μου, που δεν υπήρχε λόγος να την σκεφτώ δεύτερη φορά. Όμως έτσι είναι.. Και αυτό που είναι, ήταν ένας χορός που δεν τον χόρεψα ποτέ μόνη μου.. Συχνά μάλιστα, τον χόρεψα με το ζόρι..
Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να συνθέσω τις αναμνήσεις μου.. Διαλέγω να κρατήσω τα ανέμελα πρώτα χρόνια, την αυτοπεποίθηση που φύτεψε μέσα μου, αυτή την μαγική βεβαιότητα πως ότι θέλω μπορώ να το πετύχω... Μαζί με τα μαθήματα τακτικής παραμένουν τεράστιο asset στην ζωή μου μέχρι σήμερα... Ο πατέρας μου υπήρξε ένας άνθρωπος χαρισματικός και ταυτόχρονα καταστροφικός. Που μπορούσε να σε απογειώσει και να σε κάνει να νοιώθεις θεός, ακριβώς με την ίδια ευκολία με την οποία μπορούσε να σε προσγειώσει τόσο απότομα που να μην ξέρεις τι σε χτύπησε... Χαρακτηριστικά που αναγνωρίζω σχεδόν τυφλά όπου τα συναντήσω και που με τραβάνε ακριβώς όπως τραβάει την πεταλούδα το φως... Και με τους ίδιους κινδύνους βέβαια...
Οπότε, καλό ταξίδι μπαμπά... Κάθε φορά που θα ξεκινάω να κυνηγήσω ένα καινούριο όνειρο ή να πολεμήσω έναν καινούριο ανεμόμυλο, κάθε φορά που θα ανακαλύπτω μια καινούρια εναλλακτική ή θα επιχειρώ έναν περίπλοκο ελιγμό, κάθε φορά που θα σχεδιάζω ένα plan B και που θα γυρίζω την χαμένη από χέρι παρτίδα υπερ μου, κάθε φορά που θα γίνομαι σκύλα φρικτή μπροστά σε ένα όχι, κάθε φορά που θα νοιώθω σαν στο σπίτι μου στα πιο απίθανα μέρη και που θα βουτάω στα πιο βαθιά νερά με άγνοια κινδύνου, θα σε θυμάμαι... Με έμαθες να είμαι ελεύθερη, να υπερασπίζομαι την γνώμη μου, να έχω θάρρος, και θράσος, να διεκδικώ αυτά που θέλω, να μην συμβιβάζομαι, να ρισκάρω, να ξανασηκώνομαι όταν πέφτω, να γοητεύω τους ανθρώπους γύρω μου όταν θέλω και να τους τρομάζω όταν χρειάζεται... Κυρίως όμως, με έμαθες τι δεν θέλω να γίνω.. Και ίσως να είσαι η αιτία που κατάφερα να μεγαλώσω ένα παιδί τόσο ισορροπημένο όσο ανισόρροπη υπήρξα ή και εξακολουθώ να είμαι εγώ...
Βέβαια, μαζί με έμαθες και άλλα πολλά, αλλά είπαμε.. Από σήμερα κρατάμε τα όμορφα και τα υπόλοιπα ας τα πάρει το ποτάμι..
Η ζωή συνεχίζεται λοιπόν και εγώ είμαι καλά... Αύριο, στο τελευταίο σου ταξίδι δεν θα είμαι εκεί να σε ξεπροβοδίσω.. Στο εξής όμως επιλέγω να σε θυμάμαι κυρίως με αγάπη, κι αυτό νομίζω πως μετράει πιο πολύ... Άλλωστε, εσύ ήσουν που με έμαθες να μην λογαριάζω την γνώμη του κόσμου και να μην με ενδιαφέρει καθόλου να κρατάω τα προσχήματα, και εγώ διάλεξα να κάνω μέχρι το τέλος αυτό που θέλει η ψυχή μου και όχι αυτό που θα έπρεπε...»
