Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλες εσάς που με διαβάζετε χρόνια τώρα, στα blogs, στα περιοδικά παλιότερα, στα social media και τώρα πια στο Blond. Σε σας που χωρίς ν το ξέρετε μου δίνετε φόρα για να ονειρεύομαι όλα τα υπέροχα που μπορώ να κάνω μέσα από αυτό το site, και που οι αντιδράσεις, τα σχόλια, τα μηνύματα και οι παρατηρήσεις σας λειτουργούν σαν πυξίδα για την διαδρομή αυτή που ποιος ξέρει που θα μας βγάλει? 
Μεγάλωσα μεταξύ late 60's και early 80s, μια εποχή που οι γυναίκες αλλά και οι άντρες είχαν πολύ πιο σαφείς ρόλους και διαχωρισμούς στην ζωή. Θυμάμαι την μαμά μου να ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το σπίτι ότι κι αν σήμαινε αυτό μια που είχαμε πάντα άνθρωπο εσωτερικό, αλλά κοιτάζοντας πίσω αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα πως έστω και προχωρημένων απόψεων περιοριζόταν στα επιτελικά της οικοκυρικής – πήγαινε σούπερ μάρκετ δηλαδή και έδινε οδηγίες για το ποιες δουλειές έπρεπε να γίνουν και πότε- και στο να είναι στην πένα τα βράδια που έβγαιναν με τον πατέρα μου, δηλαδή τα περισσότερα της εβδομάδας. Αυτό σήμαινε κομμωτήρια, και shopping, και μπωτέ γενικότερη, αλλά όχι καφέδες με τις φίλες της ή gilrs nights out.
Γενικά ότι έκανε το έκανε μαζί με το στεφάνι της, και οι απόψεις της όπως και οι πρωτοβουλίες της περιορίζονταν στο τι φαγητό θα τρώγαμε το μεσημέρι, ούτε καν στο τι ρούχα θα φορούσε το βράδυ αφού ακόμα και αυτά, τα αποφάσιζε ο άνδρας του σπιτιού. Ακούγεται παράξενο – και φυσικά είχε να κάνει και με το ότι ο πατέρας μου είχε θέμα με τον έλεγχο και την εξουσία- αλλά σας πληροφορώ πως συγκριτικά, μια χαρά περνούσε η μανούλα μου – έχω δει πραγματικά πολύ χειρότερα- γι΄αυτό μάλλον και άργησε να τα παρατήσει όλα σύξυλα και να φύγει αναζητώντας καλύτερες ή μάλλον πιο ενδιαφέρουσες επιλογές ζωής.
Και μπορεί σήμερα όλα αυτά να φαίνονται σχεδόν απίστευτα, όμως αν το καλοσκεφτείτε οι ρόλοι κυριαρχούσαν πάντα στις ζωές μας, ακόμα και στα μεταβατικά στάδια, όταν οι γυναίκες ας πούμε έκαιγαν τα σουτιέν τους ή γκομένιζαν με τελικής πτώσεως, άφηναν αξύριστα τα πόδια ή αποτρίχωναν εντελώς οτιδήποτε πέρα από τα φρύδια και τις βλεφαρίδες τους, εργάζονταν για ώρες ατελείωτες και θυσίαζαν την προσωπική τους ζωή στον βωμό της καριέρας, ζουζούνιζαν σαν γατούλες ή έβριζαν σαν μεθυσμένοι ναύτες και ένα σωρό άλλα κλισέ που τα ξέρουμε, τα έχουμε δει μην σας πω ότι τα έχουμε πάθει κιόλας. 
Και τελικά, δεν ξέρω αν φταίει το ότι πέρασαν τα χρόνια και μεγαλώσαμε άρα κατασταλάξαμε, ή αν μέσα από αυτά τα χίλια κύματα που είδαμε να περνάνε από μπροστά μας και συχνά να μας βρέχουν καταλήξαμε σε μια κάποια ισορροπία, όμως είτε συζητώντας με τις φίλες μου, είτε παρατηρώντας τι συμβαίνει γύρω μου, είτε ακόμα διαβάζοντας τα στατιστικά στοιχεία αυτού του site, το συμπέρασμα είναι ένα. Είμαστε πια στην εποχή που - ανεξαρτήτως ηλικίας μάλιστα- δεν νοιώθουμε την ανάγκη να αποδείξουμε τρομερά πράγματα στους γύρω μας, ούτε να περιοριστούμε σε ρόλους και κλισέ.
Βλέπω γύρω μου γυναίκες που τρέχουν όλη μέρα όχι μόνο για να χτίσουν καριέρες αλλά και για να προλάβουν να κάνουν ή να συνδυάσουν τις διαφορετικές όψεις της ζωής τους. Που είναι μαμάδες και εργαζόμενες ταυτόχρονα, που βρίσκουν χρόνο για να γυμναστούν, να πάνε για μποτέ ή να παρακολουθήσουν ένα μάθημα, που ταξιδεύουν με κάθε ευκαιρία, που έχουν δεκάδες διαφορετικά ενδιαφέροντα , και χιούμορ, που δεν είναι ανταγωνιστικές, ούτε κατίνες, που έχουν φίλες και κοινωνική ζωή πέρα από τους γάμους και τους συντρόφους τους, που δημιουργούν ευκαιρίες να μοιραστούν στιγμές με όσους αγαπάνε, που είναι ερωτεύσιμες χωρίς να είναι κούκλες βιτρίνας, που τους αρέσει να ξενυχτάνε αλλά και να χουζουρεύουν στον καναπέ τους, και να διαβάζουν, και να ασχολούνται με τα χόμπι τους, που ξέρουν να χειρίζονται τα social media στα δάχτυλα αλλά ξέρουν και να μαγειρεύουν εξαιρετικά, που έχουν όνειρα και πάθος να τα κυνηγήσουν. Και που τελικά είναι ενδιαφέρουσες ακριβώς γιατί είναι πολυσχιδείς, και δεν χωράνε σε κουτάκια, και κυρίως γιατί μπορεί να κουράζονται, και συχνά να αγχώνονται, όμως τελικά καταλήγουν να περνάνε καλά υπό όλες τις συνθήκες και αυτό είναι μεγάλη ευτυχία στην ζωή. 
Θέλω να σας πω λοιπόν ότι τις λατρεύω αυτές τις γυναίκες. Που εγώ θεωρώ ότι είναι ο κανόνας μια που μόνο τέτοιες συναναστρέφομαι και αναγνωρίζω γύρω μου, αλλά μπορεί να είναι η εξαίρεση. Όμως who cares? Όσο θα υπάρχουν γύρω μας, όλα θα είναι καλύτερα μια που μαζί τους θα υπάρχει η αντίσταση στην μιζέρια, στους συμβιβασμούς, και στο γκρίζο. Όπως θα και υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα για το πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ζωή, τον εαυτό μας, τους άλλους, τις δυσκολίες, τα προβλήματα αλλά και τις χαρές. Κυρίως την χαρά της ζωής. Και είμαι πολύ ευτυχισμένη, και περήφανη, που διαβάζοντας τα σχόλια, τα μηνύματα και τα μέηλ σας, και που γνωρίζοντας σας με διάφορες ευκαιρίες από κοντά, συνειδητοποιώ πως μέσα από αυτό το site έχει δημιουργηθεί κάτι σαν club τέτοιων λαμπερών και υπέροχων γυναικών, που τις ενώνει μια μεταξωτή ροζ κλωστή που είναι πολύ πιο ανθεκτική απ΄ότι μπορεί να υποψιάζονται οι απ’ έξω. Και που απλώνεται μέρα με την μέρα , φέρνοντας μας όλες πιο κοντά.. Όπως σας είπα και στην αρχή, είμαι πολύ τυχερή που με διαβάζετε, και που με στηρίζετε, και που μου δανείζετε το φως και την ενέργεια σας. Και σας ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ, που είστε εδώ.. <3
