Σκέφτομαι συχνά πως αλλάζει η ζωή μας όσο περνάνε τα χρόνια, και πως μαζί αλλάζουμε κι εμείς. Πως διαμορφωνόμαστε, και εξελισσόμαστε, και προσαρμοζόμαστε, διατηρώντας όμως στην πραγματικόττηα την βάση μας ανέπαφη. Ίσως γιατί αυτή η βάση, ο πυρήνας της ύπαρξης μας, είναι και αυτό που μας καθορίζει πραγματικά. Κάνω μια νοερή βόλτα πίσω, στην λεωφόρο των αναμνήσεων, και θαυμάζω πραγματικά τον τρόπο με τον οποίο το κορίτσι του κάποτε μεταλάχθηκε στην γυναίκα του σήμερα, μέσα από διαδρομές και διεργασίες εξαιρετικά περίπλοκες, συχνά και πάρα πολύ σκληρές, έχοντας καταφέρει όμως να διατηρήσει όλα όσα υπήρξε, και μεταμορφώνοντας κάθε εμπειρία - ευχάριστη ή δυσάρεστη- σε υλικό υποδομής και γνώση. Πως το καλομαθημένο - ή μάλλον κακομαθημένο παιδάκι, η επαναστατημένη έφηβη, η δυσλειτουργική νεαρή γυναίκα, το καμμένο χαρτί, το στέλεχος καριέρας, η ερωμένη, η μαμά, η σύντροφος, η κόρη, η φίλη, συνυπάρχουν αρμονικά μέσα μου δημιουργόντας ένα σύνολο που δεν σταματά να αλλάζει. Το μυστικό? Η πέτρα που κυλάει για να μην χορταριάζει. Και η ανάγκη μου να παραμένω ελεύθερη, να κυνηγάω τα όνειρα μου, να αφήνομαι στην ζωή και στα όσα μου φέρνει, να δίνω και να παίρνω ευκαιρίες, να παθιάζομαι, να βάζω πάντα σαν προτεραιότητα τους ανθρώπους της ζωής μου, και να περιμένω τα καλύτερα που δεν έζησα ακόμα. Και ταυτόχρονα, να συμβιβάζομαι με τον χρόνο που περνάει, και με την φθορά, και με την γνώση πως η ψυχή μας ξέρει πάντα καλύτερα τι έχουμε ανάγκη. Κάποτε, λίγο λόγω δουλειάς και πολύ περισσότερο λόγω χαρακτήρα ήμουν ένα παιδί πολύ extreme.... Που ήθελε να ζει την ζωή του στα όρια.. Ήθελα να δουλεύω πολύ, να κάνω καριέρα και μετά να βγαίνω κάθε βράδυ και να ξενυχτάω, και να πίνω, και να χορεύω μέχρι το πρωί... Από τότε που δούλευα στην μπάρα του Wild Rose, στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, πιτσιρίκα ακόμα για να βγάλω τα έξοδα μου, και που τα μεσημέρια μαζευόμασταν αγουροξυπνημένα παιδιά της νύχτας στον Λέντζο για καφέ, μέχρι τις ένδοξες μέρες των μεγάλων διαφημιστικών εταιριών και της καριέρας μου στο marketing, δεν υπήρξε περίοδος της ζωής μου που να μην βγαίνω πολύ... Που να μην τα κάνω ολα πολύ. Από τα μπουζούκια κάθε βράδυ, στο Playboy με Άντζελα, Θέμη Αδαμαντίδη και Κοντολάζο ή στην Αθηναία με Κωνσταντίνα -τι θυμήθηκα Θεέ μου τώρα- και από τα έξαλλα βράδια της πρώτης Αυτοκίνησης και της Bora Bora μέχρι τα αποκριάτικα πάρτι του Εργοστασίου και τις τρελές βραδιές του Rock & Roll... 
Υπήρξα τυχερό παιδί γιατί μεγάλωσα σε μια εποχή κοσμική, με ότι συνεπάγεται αυτό, από μια οικογένεια με άνεση και περιστοιχισμένη από τα χρυσά παιδιά της εποχής μου.. Ήμουν και όμορφη, ήμουν και άτακτη, ήμουν και παιδί του νησιού... Τα είδα και τα έκανα όλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά... Τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία, τα συχνά ταξίδια στο εξωτερικό από μικρό παιδάκι, τα summer schools στην Γαλία κάθε χρόνο, το εξοχικό στην Μύκονο, το δεύτερο σπίτι στο Μονακό, το Deree μου, το μεταπτυσιακό μου στην Αγγλία.. Τις χρυσές εποχές του 9+9, τις 9 Μούσες στον Αστέρα στην Βουλιαγμένη, το πρώτο Island στα λιμανάκια, τον Πανταζή στο Lido, τα όρθια ποτά στον Λώρα, τα πρώτα τραπέζια στα μπουζούκια, τον Μαρίνο στην Μέδουσα για χρόνια, το Sui Generis όταν μεγαλουργούσε, και το Public, και τα Παπάκια και τον Ηριδανό... Το sex, τα drugs και το rock & roll... Και τα πρώτα καλά εστιατόρια της Αθήνας, το Stage Coach, την Tabula , to Prunier, και αρκετά αργότερα τον Φυλομάντη στον Λόφο του Στρέφη και το λατρεμένο Bajazzo πρωτα στην Ύδρα και μετά στην Πλουτάρχου.. 100 χρονών αισθάνομαι όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά -και άλλα που δεν θυμάμαι πια παρά μόνο αν κάποιος τα αναφέρει- και δεν είμαι βέβαια... Απλά έτυχε να ζήσω πολλά πράγματα από πολύ νωρίς... Πράγμα που με βοήθησε από την μια να τα απομυθοποιήσω, και από την άλλη να διατηρώ αυτό το "αλλιώτικο" ακόμα και όταν έγινα μαμά και σύζυγος... Βοηθάει και η δουλειά μας φυσικά σε αυτό, βοηθούσε για χρόνια και το νησί που μας έδινε κάθε καλοκαίρι πίσω ένα μέρος της χαμένης μας εφηβείας, βοηθάει και το Λονδίνο τα τελευταία χρόνια που μας προσφέρει ένα ποδαράκι σε έναν άλλο πολύ πιο cosmopolitan τρόπο ζωής και σε μια άλλη, πραγματικά ευρωπαϊκή νοοτροπία... Πέρα και πάνω απ΄όλα όμως βοηθάει το ότι είχα την τύχη να βρω στην ζωή μου έναν άνθρωπο που όσο κι αν φαίνεται εντελώς διαφορετικός, στο βάθος είναι ίδιος με μένα. Μαζί μεγαλώσαμε μεγαλώνοντας και τον Ιάσονα, μαζί βρήκαμε τον τρόπο να συμβιώσουμε αρμονικά χωρίς να καταπιέζουμε ο ένας τον άλλον, μαζί αρνούμαστε σθεναρά να μπούμε σε νόρμες και σε καλούπια όχι μόνο σαν άτομα αλλά και σαν οικογένεια. Δίνοντας έτσι - ελπίζω- και στον Ιάσονα ένα παράδειγμα υγειές και κυρίως αισιόδοξο για τις ανθρώπινες σχέσεις... Φυσικά όμως, μεγαλώνουμε. Και σιγά- σιγά, τα πράγματα αλλάζουν, και τα τελευταία πέντε χρόνια την νοιώθω την αλλαγή αυτή μέσα μου κυρίως, περισσότερο από ποτέ... Περνάει ο καιρός και έχω όλο και περισσότερη διάθεση για πιο ήσυχα πράγματα. Για πιο ήρεμες σχέσεις, για πιο απλές διαδικασίες, για πιο χαμηλούς τόνους σε κάθε επίπεδο. Τα ξενύχτια έδωσαν την θέση τους σε βραδιές με φίλους, και οι ξέφενοι χοροί σε συζητήσεις σε μέρη που η μουσική σου επιτρέπει να μιλήσεις και να ακούσεις, οι εκδρομές άλλαξαν προορισμούς, το σπίτι στο νησί έκλεισε, το άραγμα στο σπίτι για μαγειρική και για χουζούρι είναι πια το highlight της εβδομάδας και όχι το βαρετό κομμάτι... Και εγώ. παρόλο που με το FnL να μεγαλώνει και να ανοίγεται η κοινωνική μας ζωή αναγκαστικά γίνεται πολύ πιο busy – πάντα αντιδραστική άλλωστε σαν γνήσια for ever έφηβη- νοιώθω όλο και μεγαλύτερη την ανάγκη να επικεντρώνομαι σε σχέσεις ουσίας με ανθρώπους που επικοινωνούμε, που αγαπάμε τα ίδια πράγματα, που ζούμε με τρόπο σχετικό... Που νοιώθουμε πως μας ενώνουν εκλεκτικές συγγένειες και δεσμοί ουσιαστικοί... Και που ευτυχώς, η ζωή και το σύμπαν τους στέλνουν απλόχερα στον δρόμο μου, σαν δώρο τεράστιας αξίας. 
Φυσικά τα σχέδια δεν σταματάνε, ούτε τα όνειρα, ούτε το πάθος με το οποίο ρίχνομαι στο κυνήγι της πραγματοποίησης τους. Όπως δεν τελειώνει και η μόνιμη ανάγκη μου μόλις κατακτήσω κάτι, να αναζητήσω αμέσως το επόμενο project. Απλά μαθαίνω πια να ρίχνω τους τόνους, να χαμηλώνω τις στροφές,να ξοδεύω με μεγαλύτερη προσοχή την ενέργεια μου, και να αποφεύγω όλο και περισσότερο να κάνω πράγματα που δεν τα θέλει πραγματικά η ψυχή μου.. Αποζητώ την ηρεμία περισσότερο απ΄ότι το buzz και εξισορροπώ σαν έμπειρος ακροβάτης ανάμεσα στις υποχρεώσεις της δουλειάς μας και το κομμάτι της ζωής μας που αφορά μόνο τους ανθρώπους που νοιώθουμε πραγματικά "δικούς" μας. Και παρόλο που πάντα θα υπάρχουν και οι φορές που θα επιδιώξουμε να βρεθούμε σε μαγαζιά που θα πιούμε και θα χορέψουμε μέχρι το πρωί, το ξέφρενο κορίτσι που υπήρξα κάποτε έχει δώσει την θέση του, οριστικά πια, σε μια γυναίκα πολύ πιο ήρεμη και πολύ πιο συνειδητοποιημένη.. Που είναι και λογικό άλλωστε μια που, περνάμε τα χρόνια και εγώ καβατζάρισα πια τα 50 για τα καλά και ως γνωστόν, ου γαρ έρχεται μόνον. Αυτά σκεφτόμουν χτες με αφορμή κάποια συζήτηση που κρυφάκουσα στο διπλανό τραπέζι του Tier περιμένοντας την Λένα. Αυτά και πως, αν ευγνωμονώ για κάτι την ζωή που έζησα μέχρι σήμερα, είναι γιατί πέρα από όσα μου έδωσε, μια υπέροχη οικογένεια, υγεία, ευτυχία και ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε, μου έμαθε με τον πιο ευχάριστο και ουσιαστικό τρόπο να ξεχωρίζω και να αναζητώ στην ζωή μου την ποιότητα... Στα πάντα... Στα μεγάλα και στα μικρά, στα καθημερινά και στα σπάνια, στους ανθρώπους – κυρίως- αλλά και στα πράγματα... Και γιατί με δίδαξε εμπράκτως την σημασία της ισορροπίας, και της αποδοχής αυτού που είμαστε. Που δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Ετσι σήμερα, ξέρω με την πιο απόλυτη βεβαιότητα πως για να είμαι ευτυχισμένη, χρειάζομαι πολλά και διαφορετικά πράγματα. Από τους ανθρώπους της ζωής μου - το παιδί μου, τον σύντροφο μου, την μητέρα μου, τους φίλους και τις αγάπες μου- μέχρι τις αγαπημένες μου τσάντες που αναπαύονται προσεκτικά τοποθετημένες στις βαμβακερές τους θήκες μέσα στην ντουλάπα μου, από το τέλειο ξανθό που μόνο η Αγγελική μπορεί να δημιουργήσει μέχρι το pillow spray που μου χαρίζει όνειρα γλυκά και ροζ, αλλά και από την απόλυτη αίσθηση της ηρεμίας που μπορεί να μου χαρίσει ένα ηλιοβασίλεμα αγκαλιά με αυτούς που αγαπάω, μέχρι τα χαρούμενα κουδουνάκια που γαργαλάνε την ψυχή μου στο τσούγκρισμα ενός ποτηριού με φίλους καρδιάς... Στην ζωή βλέπετε, χρειαζόμαστε τα πάντα και τίποτα... Και όσο και αν, αν χρειαζόταν να διαλέξω, ανά πάσα στιγμή και με την μεγαλύτερη ευκολία του κόσμου, θα διάλεγα ξανά και ξανά τα απλά και τα καθημερινά μου, και τους ανθρώπους που αγαπώ, σαν αληθινή Πολυάννα θα επιμείνω στην αισιόδοξη version της ιστορίας και όχι την black και θα εξακολουθήσω να ελπίζω πως θα μπορώ πάντα να διαλέγω να πατάω με το ένα πόδι στα απλά και με το άλλο στα πιο σύνθετα... Και να ενθουσιάζομαι το ίδιο με τα πάντα... Με το ξημέρωμα κάθε καινούριας μέρας που είμαστε όλοι καλά, με την πρώτη βουτιά στα γαλάζια νερά της θάλασσας κάθε χρόνο, με τις βραδιές γύρω από το τζάκι, με την αγκαλιά του Ιάσονα, με το συνωμοτικό χαμόγελο του Πάνου... Κυρίως όμως με το παιδάκι που ζει μέσα μου και που μου κλείνει το μάτι πονηρά κάθε φορά που κοιτάζω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη και ανακαλύπτω μια καινούρια ρυτίδα. Είμαστε ένα άλλωστε, εγώ κι αυτό. Φτάσαμε μέχρι εδώ, και τα καταφέραμε περίφημα, μέσα από συνθήκες που κανείς δεν φαντάζεται και ελάχιστοι άνθρωποι ξέρουν στην πραγματικότητα, και είμαι βαθιά περήφανη και για τους δυο μας. Όπως είμαι αν όχι περήφανη πάντως σίγουρα συμβιβασμένη πια και με όλα τα λάθη, τα πάθη και τα φαντάσματα του παρελθόντος, ίσως γιατί ξέρω πια καλά πως χωρίς αυτά, θα ήμουν μια άλλη. Και πείτε με ψωνάρα, εμένα μου αρέσει πάρα πολύ αυτή που είμαι.
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες που ντύνουν το σημερινό κομμάτι είναι τραβηγμένες η μία το 1982 στο "μικρό" Wild Rose, πίσω από την μπάρα του οποίου πέρασα τέσσερα αξέχαστα χρόνια, και η άλλη μερικά καλοκαίρια πριν στην Μύκονο. Είμαι 17 χρονών, φοράω το παρεό μου, μιλάω με μια φίλη μου, και στο χέρι μου κρατάω μια τυρόπιτα. Από μικρή, γουρουνάκι ..
