Έζησα μια βδομάδα στο Facebook σαν κάποια άλλη.

Το ότι πολύ κόσμος εδώ μέσα – και εκεί έξω- έχει διπλά προφίλ στα social media είναι γνωστό. Ο καθένας έχει τους λόγους του υποθέτω, όμως πολλές φορές στο παρελθόν έχω αναρωτηθεί που βρίσκουν την ενέργεια και την διάθεση να ασχολούνται με κάτι που ήδη τρώει αρκετό από τον χρόνο τους. Εγώ με ένα προφίλ και μέχρι να ποστάρω και στο FB, και στην σελίδα του Blond, και στο Instagram, να γράψω στο site και να διαβάσω και τους φίλους μου, έχω φάει σχεδόν ολόκληρο το πρώτο δίωρο της μέρας. Και να σημειωθεί πως γράφω πάρα πολύ γρήγορα. Όμως μετά από μια κουβέντα σε κάποιο τραπέζι, αποφάσισα να δοκιμάσω κι εγώ. Να στήσω μια φανταστική περσόνα και να διερευνήσω το διαδικτυακό interaction με γνωστούς και αγνώστους από μια άλλη σκοπιά. Παρασκευή πρωί λοιπόν ξεκινάω το project. Έχω αποφασίσει να δημιουργήσω το προφίλ μιας μέσης γυναίκας γύρω στην ηλικία μου. Δεν με ενδιαφέρει να υποδυθώ την γκόμενα με τα μαγιό και τα duck faces, ούτε να γίνω αγόρι. Αποφασίζω να στήσω κάτι που να μπορώ να το υποστηρίξω με μίνιμουμ κόπο και που να μην χρειάζεται αυτοσχεδιασμούς. Μετά από λίγο ψάξιμο βρίσκω την φωτογραφία μιας κυρίας γύρω στα σαράντα κάτι, ελαφρώς ατημέλητης, με γκρίζο σγουρό μαλλί και look κάπως εναλλακτικό. Ονομάζομαι Μιμή Παπαδοπούλου και είμαι από την Πάτρα. Μην με ρωτήσετε γιατί, έτσι μου ήρθε. Στήνω το προφίλ μου προσεκτικά, διαλέγω ένα Λύκειο που δεν έχω ιδέα αν λειτουργούσε πριν από μια εικοσαετία, και βέβαια και το Πανεπιστήμιο Πατρών μην μας περάσουν για τίποτα αμόρφωτες, βάζω και μια φωτογραφία με κάτι δελφίνια στο cover και ξεκινάω. Ποστάρω κάτι γενικό, έναν καφέ σε ένα τραπέζι με τον ευφάνταστο τίτλο «απογευματινός καφές με τον σύζυγο» και το ταξίδι της Μιμής στον ωκεανό του διαδικτύου ξεκινά. Κατ΄αρχάς δεν έχω φίλους. Επιλέγω μερικούς από αυτούς που μου προτείνει το FB για να έχω μια μαγιά και κάνω και friend request σε μερικούς από τους δικούς μου FB friends, αλλά όχι πραγματικούς φίλους μου για να μην καρφωθώ. Σε ένα κρεσέντο δημιουργικότητας κάνω google τα «πατρινά νέα» και ανακαλύπτω το site Patratora.gr από όπου διαλέγω ένα δυο links για να κάνω την σελίδα κάπως πιο πιστευτή. Μια είδηση για το φεστιβάλ της Πάτρας, και άλλη μια για την κατασκευή του δρόμου Πατρών – Πύργου. Γιατί η Μιμή μπορεί να είναι νοικοκυρά, παντρεμένη και με τρία παιδιά – αυτό είναι το σενάριο που έχω αποφασίσει να ακολουθήσω- αλλά ενημερώνεται και για τα κοινά. Κάπως μου κάνει ταιριαστό με το μαλλί της. Γράφω και ένα Καλημέρα σε όλους, το κλείνω και επιστρέφω στην πραγματική μου ζωή. Την διαδικτυακή και την άλλη. Το επόμενο πρωί, με τον καφέ μου, ανοίγω τον λογαριασμό της Μιμής για να ανακαλύψω πως στην διάρκεια της νύχτας έχει συμβεί ένα μικρό θαύμα. Οι περισσότεροι «φίλοι» στους οποίους έκανα request το έχουν αποδεχτεί, και έχω και τουλάχιστον άλλα 30 requests pending. Τα αποδέχομαι όλα, μαζί και με όσα μου κάνει suggest το σύστημα και μέσα σε μισή μέρα βρίσκομαι με καμιά εκατοστή «φίλους» από το πουθενά. Πολλοί από τους οποίους μου στέλνουν μηνύματα ή ποστάρουν στον τοίχο μου με λουλούδια και στιχάκια. Ανεβάζω μια ακόμα φωτογραφία από μια βεράντα – ξένη εννοείται- «καλημέρα σε όλους τους διαδικτυακούς μου φίλους», και επιστρέφω στα δικά μου. Μερικές ώρες αργότερα που ξανακοιτάζω η φωτογραφία έχει 20 likes και καμιά δεκαριά ενθουσιώδη σχόλια του τύπου «ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΛΟ ΜΕΣΙΜΕΡΗ ΝΑ ΕΧΗΣ». Και τουλάχιστον άλλα 30 pending requests. Τα κάνω όλα accept και αποφασίζω να φανώ τολμηρή και να κάνω εγώ request σε κάποιους πιο δικούς μου ανθρώπους. Οι περισσότεροι με αποδέχονται, και σε δυο τρεις στέλνω inbox. Κάτι ευγενικό και απρόσωπο, ίσα για να δω αν θα μου πιάσουν την κουβέντα. Με μεγάλη χαρά και ανακούφιση σας ενημερώνω πως στάθηκαν όλοι κύριοι και κυρίες και μου απάντησαν ευγενέστατα αλλά κόβοντας μου ταυτόχρονα τον βήχα. (Σας αγαπώ!) Στο μεταξύ οι διαδικτυακοί μου φίλοι αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο και αρχίζουν τα όργανα. Δεκάδες inboxes που ξεκινάνε από ευχαριστίες για την αποδοχή, λουλούδια και ευγενικά καλωσορίσματα, μέχρι δηλώσεις του τύπου «μωρο μου ατελειωτο εισαι πολλη γυναικαρα σεχχυ λεμε». Μέσα στις επόμενες μέρες οι φίλοι μου φτάνουν τους 444 – εκεί σταματάω να δέχομαι άλλα requests γιατί μου αρέσει το νούμερο- και στο inbox σημειώνεται πανικός. Έχω προτάσεις για δάνεια, κάθε είδους στικεράκια, καμιά εικοσαριά μηνύματα από αυτά που πρέπει να τα προωθήσω σε 10 φίλους μου γιατί αλλιώς θα μου καεί το βίντεο και θα χάσω την πόρτα που θα ανοιγόταν μπροστά μου, ένας κύριος με ενημερώνει πως αν πρόκειται να συνομιλήσουμε να ξέρω πως δεν του αρέσουν τα αυτοκόλλητα!!!, κάποιος άλλος με ρωτάει αν πουλάω την γάτα μου - έχω ανεβάσει among others και την φωτογραφία μιας σιαμέζας γάτας- ενώ ένας άλλος μου στέλνει αυτό:

Και βέβαια, έχω δεκάδες μηνύματα από κυρίους κάθε ηλικίας που θέλουν να με γνωρίσουν γιατί είμαι υπέροχη γυναίκα, γκομενάρα, μωρό τους ατελείωτο και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Μερικοί με ενημερώνουν πως τους αρέσουν οι ώριμες γυναίκες – αυτοί συνήθως έχουν φωτογραφία προφίλ με μαγιό, ή φανελάκι και μπράτσα τούμπανο, είναι ανορθόγραφοι σε βαθμό κακουργήματος και συχνά γράφουν και σε greekligh – ενώ κάποιοι άλλοι με πάνε με το μαλακό του τύπου ωραία μου κυρία θα θέλατε να συνομιλήσουμε και όπου μας βγάλει? Εννοείται πως δεν απαντώ σε κανέναν, αλλά παρόλα αυτά η φανταστική και ατημέλητη γκριζομάλλα Μιμή έχει διαδικτυκό σουξέ που η πραγματική ξανθιά Ευούλα δεν έχει δει ούτε στα καλύτερα της όνειρα – ή έστω τους εφιάλτες της- και κάθε φορά επιστρέφοντας στο πραγματικό μου προφίλ και κοιτάζοντας τα inboxes μου από τα οποία τα πιο ενδιαφέροντα μου ζητάνε είτε συνταγές είτε που να πάνε στο Λονδίνο, νοιώθω να με πιάνει μια θλίψη. Εμένα γιατί κανείς δεν με βρίσκει υπέροχη γυναίκα οέο???? ΜΙα βδομάδα αργότερα έχω ήδη αρχίσει να βαριέμαι, τα πήγαινε έλα από το ένα προφίλ στο άλλο, τους δεκάδες αγνώστους που επιμένουν να μου στέλνουν μηνύματα, και κυρίως το ψάξιμο στα Πατρινά νέα.  Και νοιώθω και λίγο pathetic με (και για)  όλους αυτούς τους γλειώδεις διαδικτυακούς μνηστήρες που σέρνονται στα ψεύτικα πόδια μου. Ανεβάζω μια φωτογραφία ακόμα με κάτι μακαρόν, γράφω και ένα ποστ του τύπου «Πολύ τρέξιμο αυτές τις μέρες και δεν προλαβένω να μπω εδώ όσο θα ήθελα. Καλημέρα σε όλη την παρέα» - στην πορεία αποφασίζω πως η Μιμή είναι και ελαφρά ανορθόγραφη για να ταιριάζει και με την διαδικτυακή της κομπανία- κάποιοι από τους κανονικούς μου φίλους με σνομπάρουν και δεν κάνουν accept το αίτημα φιλίας μου γιατί προφανώς δεν τους γεμίζω αρκετά το μάτι, και τελικά, δεν έχει πλάκα να είμαι κάποια άλλη, ή έστω όχι αυτή η άλλη. Προτιμώ να είμαι εγώ. Πριν αποχαιρετίσω την Μιμή για πάντα και κλείσω το προφίλ της, αναρωτιέμαι αν θα είχα περάσει καλύτερα ως διαδικτυακή ξεκωλίτσα , gay activist ή μάτσο άντρας, όμως καταλήγω στο αβίαστο συμπέρασμα πως δεν θα είχα καταφέρει να υποστηρίξω ικανοποιητικά κανέναν από αυτούς τους ρόλους, ούτε για λίγο. Μπορεί να φταίει το ότι δεν έχω κέφι για περιπέτειες - αισθηματικές, κοινωνικές ή άλλες- ούτε χρόνο άλλωστε, και πως στην πραγματικότητα δενβρίσκω κανένα ενδιαφέρον στο να κοιτάζω τις ζωές ή τους τοίχους ανθρώπων με τους οποίους δεν είμαι φίλη στην πραγματική μου διαδικτυακή ζωή, παρόλο που, ας το παραδεχτώ, η Κατίνα εντός μου άδραξε την ευκαιρία να ρίξει μια ματιά στο πως κουνιούνται οι βάρκες σε προφίλ που για την Ευούλα είναι πια κλειστά. Ή μπορεί να φταίει πως the real me είναι μια χαρά εκεί που είναι, όπως είναι, και με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεται. Όπως και να ΄χει, θα παραμείνω Ευούλα και ροζ. Κι ας είναι το inbox μου πιο ξερό κι από την έρημο της Σαχάρας. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ΄αυτή την ζωή, έτσι δεν είναι? Αφήστε που, δεν θα μου λείψουν καθόλου και τα Πατρινά νέα…