Ερωτας είναι αυτή η γραμμή που ανεβοκατεβαίνει σαν τρελή, αλλάζοντας κάθε λίγο και λιγάκι το διάγραμμα της ζωής σου.. Αυτό που μεταλάσεται κάθε τόσο σε κάτι αλλιώτικο και σε μπερδεύει. Που την μια είναι πόθος, την άλλη απογοήτευση, μετά γέλιο, μετά θυμός.. Που κάποιες φορές ξεκουράζεται και γίνεται ρουτίνα αλλά φτάνει μια σκέψη για να σου θυμίσει πως έφτασες μέχρι εκεί και μια σπίθα για να ανάψει πάλι πυρκαγιά και να γυρίσει η καθημερινότητα σου τούμπα απ΄το τίποτα.. Είναι αυτό που διαλέγεις ξανά και ξανά τον ίδιο άνθρωπο μέσα στην καρδιά σου για εντελώς διαφορετικούς λόγους, είναι αυτή η έννοια που υπάρχει πάντα στο βάθος του μυαλού σου, είναι ο χαμένος χτύπος της καρδιάς σου που δεν τον ξαναβρήκες ποτέ. Είναι αυτό που αντέχει στον χρόνο, και στις δυσκολίες, και στα τριξίματα, είναι εκεί που τρέχει το μυαλό σου αυτόματα όχι μόνο στα δύκολα αλλά κυρίως στις χαρές. Είναι αυτό που σου δίνει φόρα, και σε πηγαίνει παρακάτω, αυτό που σε αλλάζει και σε κάνει να του μοιάζεις, αυτό που τα μικρά και τα ανόητα μπλέκονται γλυκά με τα μεγάλα και τα σημαντικά. Και αυτοί οι έρωτες, οι δουλεμένοι και οι διαλεγμένοι, γιορτάζονται κάθε μέρα ακόμα και ασυνείδητα, και δεν έχουν ανάγκη από ειδικές περιστάσεις και λουλούδια και καρδούλες.. Γιατί η δύναμη τους είναι σ΄αυτά που έχουν ήδη ειπωθεί, ξανά και ξανά, σ΄αυτά που είναι δεδομένα όχι με τον βαρετό αλλά με τον δύσκολο τρόπο, αυτόν που έχει πίσω του διαδρομές μεγάλες και δύσβατες... Όσα σεντόνια κι αν τσαλακώθηκαν, όσα λόγια κι αν ειπώθηκαν, όση απόστσση κι αν διανύθηκε, ο έρωτας θα γιορτάζει κάθε φορά που θα κοιτάζεις μάτια που σε καθρεφτίζουν όπως την πρώτη και κάθε στιγμή που θα χαμογελάς μόνος σου, στην σκέψη μιας στιγμής, ενός αστείου ή ενός φιλιού που αντέχει ακόμα..
