Εξομολογήσεις, προγράμματα, σχέδια και μυστικά, σε χρώμα φυσικά ροζ.

Η ώρα είναι πια 9 το βράδυ και πίνω μια απολαυστική γουλιά από το παγωμένο ροζέ κρασί που σέρβιρε δευτερόλεπτα πριν ο ευγενέστατος σερβιτόρος στο ποτήρι μου. Έχουμε έρθει για χαλαρό dinnerάκι στο Tier – a stone’s throw από το σπίτι μας- με τον Ιάσονα, την καλύτερη παρέα του σύμπαντος κόσμου σε ότι με αφορά, οπότε μια ακόμα hectic μέρα θα έχει το happy end που της αξίζει. Παραγγέλνουμε sushi και κρατάω mental note να μην φάω γαρίδες tempura – από χτες η δίαιτα μου κλονίζεται μετά την επίσκεψη μας με τον Κρίς και τον Λευτέρη στο επίσης γειτονικό The Burger Joint- mental note που γίνεται σκόνη το κλάσμα του δευτερολέπτου που χρειάζεται η τραγανή γαρίδα για να ταξιδέψει από το μπολ μέσα στο οποίο είναι σερβιρισμένη μέχρι το στόμα μου. Αμαρτία μεγάλη αλλά τόσο νόστιμη που χαλάλι της. Δεν απογοητεύομαι, έχω χάσει ήδη τρία κιλά – ελπίζω κάπου που δεν θα τα ξαναβρώ γρήγορα- και σκοπεύω να συνεχίσω την προσπάθεια έστω και με setbacks.  Αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα ελπίζω και προς το παρόν σκοπεύω να απολαύσω το παιδί μου και το όμορφο βράδυ με όλη μου την ψυχή. Μιλάμε για πολλά και διάφορα και όσο κρατάει η κουβέντα μας από μέσα μου ευχαριστώ την ζωή και το σύμπαν που στα 26 του θέλει ακόμα να με κάνει παρέα. Και που με εμπιστεύεται αρκετά για να μου εκμυστηρεύεται όλα τα προβλήματα και τις ανησυχίες του, και που νοιώθει μαζί μου και τόσο άνετα ώστε να το κάνει σαν να μιλάει σε μια φίλη του και όχι στην μαμά του. Και μην νομίζετε πως δεν έχω προσπαθήσει σαν τρελή να γίνω όσο πιο παραδοσιακή μαμά γίνεται – άλλωστε κατά μια έννοια είμαι όσο πιο παραδοσιακή παίρνει, ζω και αναπνέω γι΄αυτό το παιδί που είναι το κέντρο του κόσμου και του κόσμου μου-  όμως για κάποιο λόγο όλες οι συμβουλές που έχω να προσφέρω απέχουν πολύ από το mainstream με το καλό και το κακό που εμπεριέχει κάτι τέτοιο. Δυο ώρες, άφθονο sushi, ένα μπουκάλι Whispering Angels και μισό πακέτο τσιγάρα μετά μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να γυρίσουμε σπίτι. Εκείνος είναι ξερός για ύπνο – χτες βράδυ κοιμήθηκε ένα μόνο δίωρο για να προλάβει να τελειώσει μια δουλειά που έχει αναλάβει παράλληλα με το γραφείο του- και εγώ έχω να γράψω κάτι για το Blond – αυτό που διαβάζετε τώρα δηλαδή- για να το προγραμματίσω να ανέβει αύριο νωρίς το πρωί. Την ώρα που βγάζω τα ρούχα μου για να χωθώ μέσα στο μακό με τις μπορντώ καρδούλες που εκτελεί χρέη νυχτικού αυτές τις μέρες, σκέφτομαι πόσα πολλά πράγματα έχω να κάνω τις επόμενες εβδομάδες και πόσο δύσκολο είναι να βάλω την ζωή μου σε πρόγραμμα. Πως είμαι σχεδόν ανίκανη να πειθαρχήσω στο παραμικρό, από την δίαιτα μέχρι τους ελαστικούς επιδέσμους που μετά το double chin liposuction έπρεπε να φοράω κανονικά για μια βδομάδα και εγώ τους έβγαλα σε μια μέρα, και από την στοχοπροσήλωση στην δουλειά μου που έχει αρχίσει ευτυχώς να απογειώνεται μέχρι τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει και μαζεύονται σε μια στοίβα που όλο και ψηλώνει στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου. Δεν είναι πως δεν κάνω πράγματα, τρέχω κάθε μέρα όλη μέρα και όχι να το παινευτώ αλλά είμαι από τους πιο αποτελεσματικούς ανθρώπους που ξέρω, άμα αναλάβω να κάνω κάτι θα το κάνω όσο πιο γρήγορα και σωστά είναι ανθρωπίνως δυνατόν, όμως κάπου στην διαδρομή παύω να απολαμβάνω την διαδικασία όσο θα ήθελα και όσο θα έπρεπε. Μεγαλώνοντας, και με πραγματικά τεράστια προσπάθεια, κατάφερα να περιορίσω τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι στα όσο πιο ευχάριστα και ενδιαφέροντα γίνεται. Από την δουλειά που κάνω μέχρι τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, και από τον τρόπο με τον οποίο ζω μέχρι τα όρια που βάζω τόσο στον εαυτό μου όσο και στους γύρω μου, όλα έχουν στόχο να περιορίσουν την σπατάλη της πολύτιμης ενέργειας μου και το χάσιμο του χρόνου μου για πράγματα και για ανθρώπους που δεν με κάνουν χαρούμενη ή που δεν μου κινούν το ενδιαφέρον. Ακούγεται κάπως αλλόκοτο όπως το γράφω, και ίσως και να είναι, όμως μου πήρε πολύ χρόνο για να το φτάσω σε ένα ικανοποιητικό σημείο και είχε και μεγάλο κόστος. Μια τέτοια επιλογή σημαίνει συνέπειες σε διάφορα επίπεδα. Λιγότερα χρήματα κατ΄αρχάς για να ξεκινήσουμε από τα πρακτικά, και σίγουρα πολλά χαμένα κονέ και γνωριμίες που δεν πήγαν παρακάτω γιατί δεν βρήκα το λόγο να τις καλλιεργήσω, και φυσικά η φήμη που κουβαλάς πως είσαι λίγο aloof που λένε και στο χωριό μου και που μεταφράζεται ελεύθερα στα ελληνικά κατά το γούστο του καθενός από απόμακρη και σνομπ μέχρι του γιατρού εντελώς και ολότελα. Πράγμα που μου είναι παγερά αδιάφορο εννοείται, το γράφω για να γίνεται κουβέντα και για να είμαι όσο πιο αντικειμενική γίνεται, μια που δεν έχω καμιά πρεμούρα απολύτως να είμαι αρεστή σε όλους, ίσα ίσα που η γνώμη εκείνων που δεν με ενδιαφέρουν απλά δεν υπάρχει στο σύμπαν μου. Αντίθετα, για εκείνους που με νοιάζουν και που αγαπώ μπορώ να περπατήσω πάνω στο νερό αν χρειαστεί, και είμαι τόσο πιστή στις αγάπες μου όσο άπιστη είμαι στους έρωτες μου. Anyway, δεν έχω ιδέα πως καταλήξαμε από ένα ποτήρι ροζέ κρασί και ένα χαλαρό dinner με το παιδί μου σ΄αυτή την συζήτηση, αλλά τι σημασία έχει. Αγαπώ τα ψυχαναλυτικά και τα εξομολογητικά ξεσπάσματα με πάθος, αφήστε που γίνονται συνήθως ωραία και πετυχημένα κομμάτια για το Blond. Καληνύχτα λοιπόν, και έτσι που το βλέπω και το νοιώθω, σήμερα στον ύπνο μου θα ονειρευτώ αυτά που ετοιμάζομαι να κατακτήσω, με πρόγραμμα ή χωρίς. Λατρεύω αυτή την αίσθηση των καινούριων στόχων που μπαίνουν σε διαδικασία υλοποίησης, την χαρά του να βλέπεις τα όνειρα σου να παίρνουν σχήμα, χρώμα και μυρωδιά, τα projects που μοιράζομαι με λατρεμένους φίλους-συνεργάτες, τα πρωινά που ξυπνάω με την αδημονία να διανύσω όσο μεγαλύτερη απόσταση γίνεται προς αυτά που με περιμένουν και που είναι όλα δημιουργικά, ενδιαφέροντα και φυσικά ροζ. Και τελικά, με όλο το κόστος και τις συνέπειες, αυτό είναι το αποτέλεσμα της επιλογής για την οποία σας μίλησα λίγο πριν. Όταν κάνεις αυτό που θέλει η ψυχή σου, αυτό που σε ιντριγκάρει και που σου δίνει χαρά, και όταν θυμάσαι να είσαι πάντα ευγνώμων για όσα μαγικά και δημιουργικά έρχονται στο κατώφλι σου, καταλήγεις να κάνεις όμορφα πράγματα. Και να μοιράζεσαι την διαδρομή με ανθρώπους με τους οποίους έχεις κοινό όραμα, κοινούς κώδικες και κοινή βάση και που δίνουν και εκείνοι την καθημερινή τους μάχη με το ίδιο πάθος.  Αξία ανεκτίμητη, δώρο μοναδικό και ασπίδα που μας κρατάει όλους ασφαλείς από την μαυρίλα και την μιζέρια των καιρών αλλά και πολλών ανθρώπων.