Πολύ πρωινό ξύπνημα γιατί σήμερα, είναι μια πολύ σημαντική μέρα. Τα πρώτα Best Restaurant Awards που θα δοθούν το βράδυ σε μια τελετή-γιορτή της Ελληνικής Γαστρονομίας, δεν είναι μόνο ένα αναμενόμενο και αυτονόητο επόμενο βήμα για το FnL που αισίως βαδίζει στην πέμπτη χρονιά του, αλλά και ένα προσωπικό στοίχημα πρώτα για τον Πάνο και στην συνέχεια για όλους εμάς που στεκόμαστε δίπλα του. Οικογένεια, φίλους και συνεργάτες. Δεν θα σας γράψω τα αληθινά αλλά εντελώς κλισέ πράγματα που περνάνε από το μυαλό μου αυτές τις μέρες, πως ξεκίνησε το FnL και υπό ποιες πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες και που έχει φτάσει σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, μόνο πως έχουμε τόσα πολλά πράγματα να κάνουμε ακόμα, τόσα βήματα να πάμε παρακάτω, που κάθε στόχος που εκπληρώνεται είναι ένα νοερό «τσέκ» σε μια λίστα μεγάλη όσο και τα όνειρα μας. Η ζωή έχει έναν τρόπο να μας εκπλήσσει διαρκώς, αυτό νομίζω πως το ξέρουμε όλοι πια, ειδικά από μια ηλικία και μετά. Κάνουμε σχέδια, κυνηγάμε όνειρα, προσπαθούμε να κρατήσουμε ανθρώπους και σχέσεις και κάπου εκεί στο βάθος – πέρα, πάνω, δίπλα δεν έχει σημασία- το σύμπαν χαμογελά. Και πότε μας δίνει φόρα, και αέρα στα πανιά μας για να προχωρήσουμε, και πότε μας βάζει εμπόδια, και ανηφόρες και μας καθυστερεί. Λίγες μέρες πριν κλείσω τα 53 μου χρόνια, και κάνοντας τον δικό μου, προσωπικό απολογισμό, μπορώ να σας πω με σιγουριά πως το μεγαλύτερο προσόν στην ζωή- ακόμα και απο το να είσαι έξυπνος ή τυχερός- είναι να είσαι flexible. Να ξέρεις να αποδέχεσαι και να εναρμονίζεσαι με την ροή της, να εκμεταλλεύεσαι τις ευκαιρίες που σου δίνει, να χρησιμοποιείς την ενέργεια σου θετικά, και όταν χρειάζεται αντί να παλεύεις με ανεμόμυλους επιμένοντας να προσπαθείς για πράγματα που δεν κάθονται, να αλλάζεις πορεία, και όνειρο αν χρειαστεί, και να πηγαίνεις παρά κάτω. Εκεί που σε οδηγεί η ζωή. Δεν είναι εύκολο να αφήνεις πίσω σου όνειρα, το ξέρω. Ούτε ανθρώπους. Και ούσα πεισματάρα και επίμονη με ότι μου μπει στο μυαλό, όσες φορές έχει χρειαστεί να εγκαταλείψω μια προσπάθεια, ότι και να αφορούσε, το έκανα με κόπο, και με πόνο, και με λύπη. Και αφού ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι ξανά και ξανά. Όμως πάντα η ζωή στην πορεία μου έφερε κάτι καλύτερο. Πάντα. Πριν από μερικές ημέρες συνάντησα τυχαία έναν άνθρωπο που υπήρξε πολύ σημαντικός για μένα πάνω από 15 χρόνια. Φίλος αγαπημένος που μαζί περάσαμε πολλά και μοιραστήκαμε ακόμα περισσότερο. Κάποια στιγμή κάτι έγινε και απομακρυνθήκαμε. Δεν έχει σημασία το τι και πως. Αυτό που έχει σημασία είναι πως μετά από πολλές προσπάθειες, πολλά δάκρυα, και πολύ θυμό, αποφάσισα να πάψω να προσπαθώ να τον κερδίσω πίσω. Δεν ήταν εύκολο, όμως όταν έφτασε η κατάλληλη στιγμή έγινε organically. Έτσι ξαφνικά. Και προχτές που πέσαμε στην κυριολεξία ο ένας πάνω στον άλλο, συνειδητοποίησα πως η αγάπη είναι πάντα εκεί. Όμως ο ίδιος, δεν με αφορά πια καθόλου. Πικρό συναίσθημα, αλλά αληθινό. Και ισχύει ακριβώς το ίδιο και για άλλες παλιές αγάπες της ζωής μου. Όμως τι να κάνουμε που ο χρόνος περνάει και που η ζωή συνεχίζεται. Και που τα καλύτερα είναι πάντα αυτά που θα έρθουν, αποδεδειγμένα. Και όσα είναι να γίνουν γίνονται, και όσοι είναι να μείνουν μένουν, και όλοι μα όλοι μας μαθαίνουμε να ζούμε με τις απώλειες της διαδρομής. Και αυτό, το λένε ωριμότητα. Σήμερα το βράδυ λοιπόν, θα γιορτάσω την εκπλήρωση ενός ακόμα ονείρου. Με ανθρώπους που αγαπάω πολύ γύρω μου, φίλους της καρδιάς μου, συνεργάτες πολύτιμους, και τα αγόρια της ζωής μου, θα ευχαριστήσω για μια ακόμα φορά νοερά το σύμπαν για όλα όσα μου χάρισε και θα βάλω πλώρη για τα επόμενα. Όσο θα έχουμε όνειρα, όσο θα βάζουμε στόχους, όσο θα ξυπνάμε το πρωί και θα ξέρουμε πως έχουμε να χαράξουμε την πορεία για μια καινούρια διαδρομή, και όσο θα έχουμε υγεία εμείς και όσοι αγαπάμε φυσικά, θα παραμένουμε πέτρες που κυλάνε και δεν χορταριάζουν. Και θα μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τους πάντες και τα πάντα με ηρεμία, με ψυχραιμία και με αποφασιστικότητα. Και να προχωράμε, ένα βήμα την μέρα, μια μέρα την φορά. Υ.Γ. Ακούω τρελή φασαρία στα social media τελευταία. Αγαπημένοι φίλοι που τσακώνονται μεταξύ τους για πράγματα που θα έπρεπε να τους ενώνουν αντί να τους χωρίζουν, κατά φαντασίαν opinion leaders που λεονταρίζουν εκ του ασφαλούς, wanabee πολιτικοί αναλυτές που έχουν γνώμη επί παντός επιστητού, ίντριγκες, κακομοιριές, και γενικά, θυμός, πολύς θυμός, και κουταμάρες, πολλές κουταμάρες. Προσωπικά, ασχολούμαι -διαδικτυακά αλλά και live- μόνο με τους ανθρώπους εκείνους των οποίων η γνώμη με αφορά γιατί θεωρώ πως έχει ένα βάρος, μια ουσία. Και με τους ανθρώπους που αγαπάω φυσικά. Όλα τα υπόλοιπα είναι “jibber jabber” που λέει και ο αγαπημένος δικαστής στο Boston Legal. Από αυτόν που κάνουν οι ντενεκέδες όταν τους χτυπάς..
