Easter Lunch και το μυστικό ενός τέλεια προετοιμασμένου τραπεζιού.

Από τότε που εγκαταλείψαμε το νησάκι, σπάνια αποφασίζουμε να κάνουμε Πάσχα εκτός Αθήνας. Η προοπτική του να συνωστιστώ το βράδυ της Ανάστασης και την Κυριακή του Πάσχα μαζί με άλλους χίλιους ή ακόμα χειρότερα, να βρεθώ κλεισμένη στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου αν χαλάσει ο καιρός, με κάνει να προτιμώ να μείνω σπίτι. Γερνάω και παραξενεύω μάλλον, όμως μ΄αυτά και μ΄αυτά δημιουργήσαμε μια καινούρια παράδοση. Στρώνω τραπέζι για όσους από τους κολλητούς μας έμειναν κι αυτοί Αθήνα, και trust me, περνάμε κάθε φορά καταπληκτικά. Φέτος μάλιστα, είχα την θαυμάσια ιδέα αντί για το βράδυ της Ανάστασης να μαζευτούμε το μεσημέρι της Κυριακής. Έτσι είχαμε την ευκαιρία μετά το φαγητό να αράξουμε χαλαρά στην βεράντα και να πιάσουμε ατελείωτες συζητήσεις από αυτές που κάνουν την γειτονιά ολόκληρη να αντηχεί από τα γέλια μας και οι τελευταίοι φίλοι να φύγουν βράδυ πια, καλές 8:30, σχεδόν κουρούμπελα. Δεν θα πω ότι δεν κουράστηκα, όλα τα τραπέζια, ακόμα και αυτά που η προετοιμασία τους είναι τόσο σωστά σχεδιασμένη ώστε να γίνουν όλα σταδιακά και εγώ να μπορώ να απολαύσω την παρέα των καλεσμένων μου αντί να είμαι χωμένη στην κουζίνα έχουν τον κόπο τους, αλλά η χαρά που παίρνω είναι τόση που σιγά μην πτοηθώ. Να κάνω μια παρένθεση εδώ για να πω ότι προσωπικά, όταν καλώ κόσμο στο σπίτι θέλω να τα κάνω όλα μόνη μου. Η μαγειρική είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους λέω τα «σ’ αγαπώ» μου σε εκείνους που νοιώθω ότι τα αξίζουν και έτσι, όσοι άνθρωποι περνούν την πόρτα του σπιτιού μας είναι φίλοι ζωής και καρδιάς, ποτέ απλές κοινωνικές υποχρεώσεις. Αυτά – τα κοινωνικά μας δηλαδή- τα κάνουμε εκτός. Έτσι, με τα χρόνια έχω γίνει εξπέρ πια στο να τα οργανώνω όλα με τέτοιον τρόπο που να μην είμαι πτώμα όταν έρθει η ώρα να τους υποδεχτώ. Επιγραμματικά, το μυστικό της επιτυχίας συνοψίζεται στα εξής: Ενδιαφέρουσα παρέα, νόστιμο φαγητό, άφθονο και πρώτης ποιότητας αλκοόλ, προσεγμένο table setting, και καλή μουσική. Πίσω στην προετοιμασία, τα βήματα είναι απλά και πολύ συγκεκριμένα. Πρώτα ετοιμάζουμε την λίστα με τους καλεσμένους μας. Όσο κολλητοί μας κι αν είναι αυτοί που καλούμε, φροντίζουμε να τους ενημερώσουμε εγκαίρως. Και αυτοί φροντίζουν να μας απαντήσουν on time. Μετά οργανώνουμε το μενού. Θυμόμαστε πάντα τυχόν αλλεργίες ή πράγματα που δεν τρώνε. Αν κάποιος είναι vegetarian ας πούμε, δεν μπορούμε να τον ταΐσουμε κατσίκι ακόμα κι αν είναι Κυριακή του Πάσχα, έτσι δεν είναι? Μερικές μέρες πριν, οργανώνουμε την προετοιμασία. Παραγγέλνουμε κρασιά και ποτά, βλέπουμε τι μπορεί να μαγειρευτεί νωρίτερα και να ζεσταθεί ή ποια φαγητά μπορούν να γίνουν σε δόσεις έτσι ώστε, την μέρα του τραπεζιού να έχουμε να κάνουμε όσο λιγότερα πράγματα γίνεται. Το μενού της Κυριακής ήταν απλό και παραδοσιακό. Μαγειρίτσα – εδώ μιλάμε για προετοιμασία big time όπως καταλαβαίνετε- και κατσικάκι στον φούρνο με πατάτες. Όμως δυο από τους φίλους μας είναι vegetarians οπότε έπρεπε να προβλέψω να φάνε και αυτοί καλά. Η λύση ήταν απλή και βασίστηκε στο… team work. Πράγμα που σημαίνει πως ετοίμασα και μια μεγάλη πράσινη σαλάτα με casious, croutons, flakes παρμεζάνας και μια πικάντικη βινεγκρέτ, έψησα τις πατάτες χωριστά από το κατσίκι, και – παρακάλεσα την Άλεξ να φέρει κάτι για κύριο εκείνη. Ξέρω, δεν είναι το πιο ευγενικό πράγμα στον κόσμο να καλείς κάποιον σπίτι σου και να του λες να φέρει μαζί και το φαγητό του αλλά μεταξύ κολλητών δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις…(Τελικά η Αλεξ έφερε μια τάρτα με σπαράγγια, τυρί και μανιτάρια που έγινε ανάρπαστη και από την οποία δεν περιίσσεψε ούτε κομμάτι). Πίσω στην προετοιμασία λοιπόν, την Μεγάλη Παρασκευή ασχολήθηκα με το δυσκολότερο κομμάτι, τα αντεράκια και τις συκωταριές της μαγειρίτσας. Καθάρισμα, τσιγάρισμα, ψιλοκόψιμο, μου έφαγε σχεδόν όλη μέρα. Το Σάββατο έφτιαξα την μαγειρίτσα  έτσι ώστε την Κυριακή να την ζεστάνω απλά και να προσθέσω το γιαούρτι, καθάρισα τις πατάτες και τις έβαλα σε ένα μπολ με νερό, λεμόνια και φρέσκο θυμάρι και ετοίμασα και την βινεγκρέτ για την σαλάτα. Και την Κυριακή ξύπνησα νωρίς, έβαλα το κατσικάκι στον φούρνο και λίγο πριν να είναι έτοιμο το έβγαλα, το σκέπασα με αλουμινόχαρτο όπως ήταν μέσα στο ταψί, και έβαλα στον φούρνο το ταψί με τις πατάτες. Έστρωσα το τραπέζι, ετοίμασα την σαλάτα, και μόλις ήρθε ο πρώτος φίλος μας, έβαλα την μαγειρίτσα να ζεσταθεί. Μέχρι να καθίσουμε στο τραπέζι ήταν έτοιμη, και πριν την σερβίρω έβαλα στον φούρνο ξανά το ταψί με το κατσίκι μαζί με το ταψί με τις πατάτες στον αέρα στους 150 βαθμούς , ώστε μέχρι να φάμε εμείς την μαγειρίτσα και να μαζέψω τα πρώτα πιάτα, να είναι καυτό και έτοιμο για σερβίρισμα. Απλό έτσι? Μια χορογραφία είναι κι αυτή, που πρέπει απλά να είναι σωστά μελετημένη. Για το γλυκό προνόησαν οι αγαπημένοι μου, η Αλεξ ετοίμασε -και- ένα από τα εκπληκτικά της κέικ και ο Κρίς έφερε προφιτερόλ έπος από το Αθηναϊκό, και ήπιαμε και μια κούτα Idylle ζωή να ‘χουμε, και ένα μπουκάλι ρούμι, και κάτι ψιλά ακόμα από την κάβα του Πάνου, καθόλου κακό σκορ για οκτώ άτομα.. Και τραβήξαμε και τις γνωστές φωτογραφίες, έναν συνδυασμό από selfies και κανονικές πόζες, που θα μας θυμίζουν κάθε φορά που τις χαζεύουμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ο ένας τον άλλον, και που μοιραζόμαστε τις ζωές μας και όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές. Χρόνια Πολλά!!!