...Και αν θέλεις, μπορείς? 
Βαριέμαι αφόρητα τα παιχνίδια εξουσίας. Τα παίζω σπάνια και μόνο με εκείνους τους απειροελάχιστους που αναγνωρίζω ενστικτωδώς σαν ικανούς συμπαίκτες. Εκείνους που διαισθάνομαι με την πρώτη ματιά πως δεν θα χρειαστεί να μου αποδείξουν τίποτα περισσότερο στην διαδρομή, πέρα από το πόσο δίκιο είχα που τους ακολούθησα στην επόμενη πίστα. Στα τυφλά και χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Γιατί μόνο έτσι αξίζει αυτή η περιπέτεια.. Να απλώσεις τα χέρια και να βουτήξεις στο κενό. Και όσο κρατήσει η πτώση, να νοιώθεις το μυαλό σου να μουδιάζει, την αδρεναλίνη να σε πλημυρίζει, την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή, κάθε νεύρο σου να τεντώνει σαν χορδή, το κορμί σου να τρέμει από προσμονή, και την κάθε στιγμή να μοιάζει με απολαυστικός αιώνας.. Αντέχεις? Αν ναι, πες μου τι ψέμα θέλεις ν΄ακούσεις και θα στο πω τόσο αληθινά που θα το πιστέψεις. Ακόμα και εσύ...
Υ.Γ. And if you're gonna lie to get into my pants, at least try to make it a good one. The sex, not the lie.
