Στα τόσα ποστ που έχω γράψει για το Λονδίνο, να που ήρθε η ώρα να γράψω κι αυτό. Για την μέρα που ξημέρωσε και ότι ξέρουμε, πρόκειται να αλλάξει. Οι Βρετανοί ψήφισαν #Brexit και η Αγγλία όπως και η ΕΕ – μαζί και η πολύπαθη Ελλάδα- μπαίνουν σε καινούρια, αχαρτογράφητα νερά. Το blog είναι τα πάντα όλα εκτός από πολιτικό. Και παρόλο που όπως όλοι οι άνθρωποι έχω κι εγώ τις απόψεις μου, δεν διεκδικώ δάφνες πολιτικής σχολιάστριας, ούτε ειδήμονος περί τα της επικοινωνίας. Παρατηρώ όμως καιρό τώρα με λύπη πως οι πολιτικοί παραμένουν πεισματικά στην κοσμάρα τους και αποδεικνύονται εντελώς κατώτεροι των περιστάσεων και ανίκανοι να διαισθανθούν τις ανάγκες των λαών ή να προσαρμοστούν στα καινούρια δεδομένα. Χρησιμοποιούν τις φοβέρες, και τις μαύρες προφητείες ως άλλες Κασσάνδρες για να κρατήσουν τους πολίτες ενωμένους υπό το κράτος του φόβου, και αποτυγχάνουν παταγωδώς ξανά και ξανά. 
Δεν είναι παράλογο, και απορώ ειλικρινά που δεν το καταλαβαίνουν. Οι άνθρωποι χρειάζονται ελπίδα, και αισιοδοξία και προοπτική, ειδικά όταν νοιώθουν εγκλωβισμένοι και με την πλάτη στον τοίχο. Όσο λιγότερα έχει να χάσει κάποιος, τόσο ευκολότερα θα ρισκάρει να τα τινάξει όλα στον αέρα. Και όσο πιο πολύ του κουνήσεις το δάχτυλο, τόσο πιο δυνατά θα στο δαγκώσει. Ο δικός μας Αλέξης αυτό τουλάχιστον το έχει καταλάβει καλά. Και βγαίνει χαμογελαστός, με λεξιλόγιο στο οποίο κυριαρχούν οι λέξεις κλειδιά «μέλλον» «αλλαγή» «ελπίδα» «πρόοδος» «καινούριο» «αλήθεια» και άλλα σχετικά, και έστω κι αν ότι λέει είναι ψέμα, εξακολουθεί να πείθει όλους εκείνους που αρνούνται να συνεχίσουν να είναι δέσμιοι παλιών τακτικών και ακόμα παλιότερων πολιτικών παραδόσεων. Κάτι σχετικό συνέβη και στην Βρετανία. 
Και τώρα, να΄μαστε εδώ να προσπαθούμε να μαντέψουμε τι θα γίνει παρακάτω, αν θα μπορούμε να εξακολουθούμε να δουλεύουμε, να ταξιδεύουμε και να νοιώθουμε σαν στο σπίτι μας στο Λονδίνο και πως. Για όλους εμάς που η πρωτεύουσα της Αγγλίας ήταν το δεύτερο σπίτι μας, το μέρος που σπουδάσαμε, διασκεδάσαμε, στήσαμε δουλειές και ζωές και αποκτήσαμε αγάπες και φίλους και η πόλη που μέχρι χτες ήταν το κέντρο της Ευρώπης και ο δρόμος μέσα απ΄τον οποίο άνοιγαν τα μάτια αλλά και οι προοπτικές μας, δεν μπορεί παρά οι σημερινές εξελίξεις να είναι ανησυχητικές και λυπηρές, to say the least. Η Αγγλία έχει τα πάντα όντως, και βιομηχανία, και τουρισμό, και παραγωγή προϊόντων, και εξαγωγές, και τέχνες, και πολιτισμό. Και μπορεί κατά πάσα πιθανότητα να σταθεί μόνη της μια χαρά. Όμως αυτό που την έκανε μοναδική και μεγάλη, ήταν η πολυπληθυσμική της ταυτότητα, αυτό το μωσαϊκό από ανθρώπους, και παραδόσεις και κουλτούρες από όλον τον κόσμο που συνυπήρχε αρμονικά και που σε έκανε να νοιώθεις σαν στο σπίτι σου, απ’ όπου κι αν ήσουν, ότι χρώμα, ιδέα, σεξουαλικότητα ή εμφάνιση κι αν είχες. Αυτό το international gloss της ήταν που την έκανε να λάμπει, και να δανείζει αχτίδες από το φως της σε όλους εκείνους που την έκαναν σπίτι και πατρίδα τους. Και αν αυτό πάψει να ισχύει, κάτι πολύ σημαντικό, πολύτιμο και σπουδαίο θα έχει χαθεί. Ο Χοϊμές λέει πως κάθε δυσκολία φέρνει δώρο. Και η αλήθεια είναι πως τα μεγάλα μαθήματα τα παίρνουμε στις δύσκολες στιγμές. Θέλω να ελπίζω πως η Ευρώπη θα μείνει ενωμένη και χωρίς την Αγγλία, και πως αυτή η εξέλιξη θα ταρακουνήσει αλλά και θα συσπειρώσει τους λαούς. Θέλω να πιστεύω πως πολλά θα αλλάξουν προς το καλύτερο για όλους μας, και πως οι πολιτικοί θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στο βάρος των όσων συμβαίνουν και θα μάθουν από αυτά. Και πως θα σταθούν έστω και την ύστατη στιγμή στο ύψος των κοσμοϊστορικών αυτών περιστάσεων. Και σε προσωπικό επίπεδο, με την Πολυάννα μέσα μου σε μόνιμη επαγρύπνηση, εύχομαι το Λονδινάκι να συνεχίσει να είναι το δεύτερο σπίτι μου. Και πέρα από προγνωστικά και προβλέψεις, τα καλύτερα να είναι αυτά που θα έρθουν, κι εδώ και εκεί.
