Ας ξεκινήσουμε από μια παραδοχή. Είμαι μεγάλη γυναίκα πια, τόσο που έχω ζήσει και την προ FB εποχή, τότε που τα social media περιορίζονταν σε κάτι που το έλεγαν MSN – και ήταν ο πρόγονος του Messenger- και σε κάτι sites με παιχνίδια, και όταν λέω παιχνίδια εννοώ κανονικά παιχνίδια, μην πάει ο νους σας στο πονηρό. Τάβλι, σκάκι, πασιέντζες, που όμως τα έπαιζες live με άλλους παίκτες, και που ταυτόχρονα σου έδιναν την δυνατότητα να επικοινωνείς και μαζί τους μέσω μηνυμάτων.
Η ιστορία αυτού του project λοιπόν, για μένα ξεκίνησε σαν research για ένα άρθρο περιοδικού πριν από καμιά εικοσαετία, και στην σύντομη διάρκεια της, άκουσα, έμαθα και κυρίως είδα πολλά. Η διαδικασία ήταν απλή. Διάλεγες ένα username που να ταιριάζει με την προσωπικότητα σου – άντε και με το χρώμα των μαλλιών σου- έπαιρνες βαθιά ανάσα και άνοιγες την virtual πόρτα ενός άλλου, τελείως διαφορετικού κόσμου, που τότε ήταν και σχεδόν άγνωστος στο ευρύ κοινό. Το site λεγόταν Zoo – οι παλιότεροι από σας είμαι σίγουροι πως θα το θυμάστε- και εγώ μπήκα ως boubou. Έφτιαξα ένα ειλικρινές προφίλ, και περίμενα υπομονετικά να με ανακαλύψουν παίζοντας αγωνία και τάβλι.. Μια εβδομάδα μετά είχα γίνει εξπέρ στα συγκεκριμένα αθλήματα και σκεφτόμουν σοβαρά να αρχίσω να μαθαίνω σκάκι, αλλά από γνωριμίες τζίφος… Κάτι αδιάφοροι τύποι μόνο, που μου μιλούσαν όσο παίζαμε με προφανή σκοπό να μου αποσπάσουν την προσοχή από το game και να κερδίσουν, και κάτι άλλοι, ακόμα πιο αδιάφοροι που μου έστελναν mails με ποιηματάκια και ηλεκτρονικά τριαντάφυλλα. Χάλια.
Ο δε αρχισυντάκτης μου, να βλέπει την ημερομηνία του deadline να πλησιάζει και το άρθρο να προμηνύεται πατάτα και να αφρίζει σαν depon μέσα στο ποτήρι. Και εκεί που ήμασταν όλοι απογοητευμένοι, μου έρχεται φλασιά πως είχα ξεχάσει να ανεβάσω φωτογραφία. Μπαίνω γρήγορα στο μενού, διορθώνω το λάθος μου, και ... Χαμός!!! Να μην προλαβαίνω να διαβάζω mails.. Να μπαίνω να παίξω αγωνία και ανοίγουν τα παράθυρα κατά δεκάδες… Και όλοι, (σύμφωνα με τα λεγόμενα τους πάντα), ένας κι ένας. Ψηλοί, γυμνασμένοι, πλούσιοι, όμορφοι, με θεληματικά πηγούνια και αυτοκίνητα από BMW κι απάνω, πλούσιο ψυχικό κόσμο και λεξιλόγιο 500 λέξεων. Και , ακούστε τώρα, όλοι ανορθόγραφοι. Βέβαια όταν φτάναμε στο δια ταύτα, στην φωτογραφία δηλαδή ή άντε στην κάμερα γιατί εγώ πήγα οργανωμένη στον πόλεμο, άρχιζαν τα προβλήματα. Οι ψηλοί ξανθοί σαν να κόνταιναν και να μαύριζαν, οι κοντοί μελαχρινοί σαν να άλλαζαν ιθαγένεια, και οι περισσότεροι από πτυχιούχοι επιχειρηματίες μεταλλάσσονταν σε τίμιους βιοπαλαιστές με απολυτήριο δημοτικού. Για να μην σας μιλήσω για τα.. πέη… Το πόσα είδαν τα μάτια μου, εγώ το ξέρω μόνο. Αφού ακόμα και σήμερα πιστεύω πως ότι και δω πια δεν θα μου κάνει καμιά εντύπωση, ούτε το φρύδι μου δεν θα σηκώσω.
Ξέρετε τι είναι να «μιλάς» με κάποιον, να σε ψήνει να βγείτε ραντεβού, να είναι μέσα στην ευγένεια και μέσα στα σορόπια, και όταν ανοίγεις την κάμερα για να δεις πως είναι να πέφτεις πάνω σε ένα πέος γκρο πλάν? Αλλόκοτο το λιγότερο. Και μην φανταστείτε πως η φωτογραφία που ανέβασα ήταν τίποτα το τρομερό. Μια κανονική φωτογραφία ήταν όπως αυτή που έχω και σήμερα στο FB.. Αυτό που μετρoούσε προφανώς σε αυτές τις φάσεις δεν ήταν ούτε η ομορφιά, ούτε η εξυπνάδα obviously. Γυναίκα να ήταν και ας ήταν και ξύλινη. Και η όποια φωτογραφία λειτουργούσε μάλλον σαν ένα σημείο στο οποίο μπορούσαν να κάνουν focus.
Στο μεταξύ, στα mails να διαβάζω τα μύρια όσα. Πόσο όμορφη είμαι, πόσο έξυπνη δείχνω, πόσο χαίρονται που συναντούν επιτέλους μια γυναίκα καλλιεργημένη (εδώ βοήθησε πολύ το γεγονός πως είχα σημειώσει σαν αγαπημένο μου βιβλίο τα «Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα» και σαν αγαπημένη μου ταινία τους «Συνήθεις Υπόπτους» που κάνουν όσο να ΄ναι πιο υψηλή διανόηση, τουλάχιστον σε σχέση με τις ταινίες του Βαν Ντάμ και τον Παπά Σούζα) , πόσο σέξι, και πόσο όλου του κόσμου τα καλά. Και, ήμουν ανύπαντρη? Γουστάριζα να πάω με μικρότερο? Με δύο μικρότερους? Με τρεις? Με μια ομάδα του μπάσκετ και τους αναπληρωματικούς? Με γυναίκες? Με ζώα? Μου άρεσε το άγριο σεξ? Τα toys? Το ξύλο? To make a long story short, ήθελα να ανοίξω τους ορίζοντες μου, μαζί με τα πόδια μου? Ένας μάλιστα, από τους πιο επίμονους, με ρωτούσε, με παρακαλούσε μάλλον, αν θα ήθελα να με πληρώνει για να γίνω η αφέντρα του. Θα έκανε ότι ήθελα, μου είπε…
Δεν σας κρύβω πως επειδή την περίοδο εκείνη είχε τύχει η κοπέλα που μας βοηθούσε στο σπίτι να έχει πάρει δυο μήνες άδεια για να πάει να δει τους δικούς της στην Ρωσία, αυτή την περίπτωση την σκέφτηκα πιο σοβαρά απ’ όλες. Η ιδέα να έρχεται τρεις φορές την εβδομάδα ο προσωπικός μου «δούλος» στο σπίτι με την ποδιά του και να μου κάνει τις δουλειές δεν μου φαινόταν και τόσο άσχημη. Τι ήθελε ο άνθρωπος άλλωστε? Μερικές ξυλιές στον κώλο και λίγο βρίσιμο. Και πλήρωνε κιόλας για να τα έχει. Αδρά. Για κάποιον παράξενο λόγος όμως επικράτησε μέσα μου η λογική και τελικά έμαθα, κάλιο αργά παρά ποτέ, να πλένω και να σιδερώνω.
Να μην σας τα πολυλογώ, στον ένα περίπου μήνα που ασχολήθηκα με αυτή την ιστορία, «γνώρισα» κάθε καρυδιάς καρύδι. Και συμπέρανα ασφαλώς πως υπάρχει μεγάλη μοναξιά εκεί έξω, και ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια. Και μεγάλη ψυχασθένεια βέβαια, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Να πω εδώ πως συνέχισα για καιρό να μπαίνω στο Zoo με το κανονικό μου username αυτή την φορά, και πως μετά ήρθε η εποχή των blogs και the rest is history. Και το έχω γράψει πολλές φορές, προσωπικά μέσα από το Internet έχω γνωρίσει κάποιους από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου όπως η Δέσποινα και η Doris, και άλλους πολλούς επίσης πολύ ενδιαφέροντες με κάποιους από τους οποίους όπως ο Γιώργος ας πούμε που είναι ο καλύτερος κομπιουτεράς που μπορείτε να φανταστείτε διατηρώ ακόμα επαφή, και με κάποιους άλλους όπως ο Θωμάς, ένας πραγματικός πρίγκιπας της Δυτικής Όχθης ο οποίος ήταν η αφορμή να γραφτεί ένα από τα καλύτερα μου κομμάτια τότε, έχουμε χαθεί πια οριστικά.
Και τελικά, η τεχνολογία, όπως και ο χρυσός άλλωστε, μας φέρνει όντως πιο κοντά.. Αρκεί να την σέβεσαι και να ξέρεις να την χρησιμοποιείς, και βέβαια, να σου κόβει και λίγο ώστε να μπορείς από ένα σημείο και μετά να ξεχωρίζεις τις κακοτοπιές και να τις αποφεύγεις. Να ευχηθώ λοιπόν να συνεχίσουμε να περνάμε καλά μέσα από τις διαδικτυακές μας σελίδες που εξελίσσονται διαρκώς. Και να ανταλλάσσουμε θετική ενέργεια, έστω και , κυρίως αλλά όχι μόνο, μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών μας. Save and publish…
