Χρειάστηκε να περάσουν κάτι παραπάνω από 6 μήνες για να καταφέρω να βρω χρόνο να πάω στην δεύτερη πόλη της καρδιάς μου – πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια οι δουλειές στην Αθήνα με έκαναν να ακυρώσω το ταξίδι μου δυο φορές- και μέσα σ΄αυτό το χρονικό διάστημα, συνέβησαν πολλά. Με σημαντικότερο το Brexit που τροφοδότησε και συνεχίζει να τροφοδοτεί εικασίες, ιστορίες και συχνά φόβο για το τι μέλλει γενέσθαι στην Αγγλία από εδώ και στο εξής, και κατά συνέπεια, πόσο θα επηρεάσει την ζωή στην Βρετανική πρωτεύουσα. 
Δεν θα σας κρύψω πως προσγειώθηκα στο Heathrow 2 με ανάμικτα συναισθήματα. Χαρά και ενθουσιασμό όπως κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στην αγαπημένη μου πόλη, αλλά και μια ενδόμυχη ανησυχία για το τις αλλαγές που θα με περίμεναν. Είχα ακούσει και διαβάσει βλέπετε πολλά. Για την ξενοφοβία που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις, για το μούδιασμα της αγοράς, για τους Άραβες που έχουν κατακλύσει τα πάντα και για το κέφι των κατοίκων που έχει πιάσει πάτο. 
Το Λονδίνο μας υποδέχτηκε με ομίχλη πυκνή που είχε σαν αποτέλεσμα να καθυστερήσει η πτήση μας δυο ώρες, και έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου που μας μετάφερε σπίτι, τίποτα δεν έδειχνε διαφορετικό. Η ίδια κίνηση στους δρόμους, ο ίδιος κόσμος να πηγαινοέρχεται βιαστικός, ο ίδιος καιρός, ανακουφιστικά μουντός και απολύτως αγγλικός. Μόνο το κρύο ήταν περισσότερο, με τις θερμοκρασίες γύρω στο 0 συνδυασμένες με την γνωστή υγρασία να σου περονιάζουν τα κόκκαλα στην κυριολεξία. 
Και οι επόμενες έξι μέρες κύλησαν σαν γάργαρο νεράκι με πρόγραμμα φουλ που συνδύασε δουλειά και άφθονο φαν με τις κολλητές μου. Αυτό που μπορώ να σας πω λοιπόν με βεβαιότητα είναι πως στο Λονδίνο η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Με έργα, πολλά έργα, στους δρόμους και σε κτήρια που ανακαινίζονται, με σχέδια ενδιαφέροντα και μεγάλα και με το βλέμμα καρφωμένο στο μέλλον. Μίλησα και με πολλούς ανθρώπους όσο έμεινα εκεί, φίλους, συνεργάτες αλλά και αγνώστους - οδηγούς ταξί και Uber κυρίως- και στην πλειοψηφία τους δείχνουν να πιστεύουν ότι το Brexit θα ωφελήσει την χώρα και θα της δώσει την δυνατότητα να ορίσει εκείνη τις εξελίξεις. Πιστεύουν βαθιά στην οικονομία, την παραγωγικότητα και τις υψηλές υπηρεσίες που μπορούν να προσφέρουν και μοιάζουν αποφασισμένοι να στηρίξουν την κατάσταση, ακόμα και όσοι ψήφισαν Bremain και παραμένουν φυσικά απογοητευμένοι.. Δεν σας κρύβω πως έκανα αυθόρμητα τον συνειρμό με όσους από εμάς θελήσαμε επίσης να στηρίξουμε την απόφαση της πλειοψηφίας στις δικές μας εκλογές κάποια χρόνια πριν, ασχέτως του τι είχαμε ψηφίσει- και ελπίζω ειλικρινά οι Άγγλοι να μην ζήσουν την δική μας απογοήτευση. Μένει να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, μόνο ο χρόνος θα δείξει, αλλά στο μεταξύ η ζωή στο Λονδίνο κυλάει με φόρα. 
Τρανό παράδειγμα η γειτονιά μου που ετοιμάζεται για θεαματικές αλλαγές. Κάποτε το Tatler σε ένα κομμάτι που είχε γράψει για τους πλουσιότερους landlords του Λονδίνου είχε περιγράψει τον Charles Gerald John Cadogan – τον 8ο Earl Cadogan- ως τον άνθρωπο που μπορεί να περπατήσει από την Duke of York Square ως το Harvey Nichols και από εκεί στο Harrods και πίσω στην Sloane Square χωρίς να set foot outside his property. Η εταιρία Cadogan Estates που διαχειρίζεται για λογαριασμό του και υπό την επίβλεψη του αυτή την τεράστια περιουσία, αποφάσισε από πέρσι να επενδύσει σε μια τεράστια επαναδιαμόρφωση- βελτίωση της περιοχής που ξεκίνησε με την ανακαίνιση του George House στο νούμερο 129-135 της Sloane Str (όπου ήδη στεγάζονται τα flagship stores των Boutique 1, Delpozo, Giorgio Armani and Red Valentino) και συνεχίζεται με την δημιουργία του Cadogan Café στην Duke of York Square, την ανακαίνιση του Mandarin Oriental αλλά και αυτή του Cadogan Hotel σε συνεργασία με το iconic Hotel Costes που θα ανοίξει τις πόρτες του μέσα στο 2018. Μέσα στα σχέδια είναι και η πεζοδρόμηση της Sloane Square που αναμένεται να ανεβάσει την εμπορική αξία του δρόμου – αλλά και της γύρω περιοχής- ίσως στην ακριβότερη του κόσμου. Ο Hugh Seaborn, CEO της Cadogan Estates δήλωσε μερικές μέρες νωρίτερα στον Resident – το επίσημο site-περιοδικό του Royal Borough of Kensington and Chelsea - «In addition to being a fabulous shopping destination, Chelsea is undoubtedly also an area of great cultural significance. For centuries, it has been an inspiring haven for artists, authors, musicians and designers – from Rossetti, Turner and Oscar Wilde to The Rolling Stones and Vivienne Westwood. At the heart of our management strategy is careful curation of the area, preserving its rich history and charm while ensuring future vitality. When we created Duke of York Square in 2004, it was the first new public square to be opened in London for a century, and now hosts a diverse selection of shops and restaurants, alongside a weekly Fine Food Market, which proves equally popular with those who live here and visitors looking for a taste of real London. » 
To make a long story short, το Λονδίνο προετοιμάζεται για τα καλύτερα. Και όσες μέρες ήμουν εκεί, πέρα από τον λογιστή και τον δικηγόρο μου στην BSG Valentine που με «μάλωσαν» και με το δίκιο τους οι άνθρωποι που τα έχω φορτώσει στον κόκορα τελευταία τα του FnL International, όλος ο υπόλοιπος κόσμος εκεί έξω παρέμεινε ευγενής και εξυπηρετικός. Από τους οδηγούς των Uber, τους πωλητές και τις πωλήτριες, και το προσωπικό των εστιατορίων μέχρι τους περαστικούς που εξακολουθούν να σε βοηθάνε με τους χάρτες του iPhone – τους οποίους καμιά από όλες μας δεν έχει μάθει να διαβάζει σωστά- όλοι έσπευδαν να μας εξυπηρετήσουν όσο καλύτερα μπορούσαν, όποτε χρειάστηκε. Μπορεί να φταίει βέβαια πως κυκλοφορούμε και στα πιο civilized μέρη της πόλης, πάντως η δική μου εμπειρία ήταν αυτή και δεν αλλάζει. 
Συν τα υπέροχα καινούρια μαγαζιά για τα οποία θα σας γράψω τις επόμενες μέρες, συν την ισοτιμία που βοήθησε όσο να ‘ναι έτσι ώστε να μην χρειάζεται να πουλήσουμε ένα νεφρό για να πιούμε ένα μπουκάλι από το αγαπημένο μας ροζέ κρασί, συν το ότι ήμασταν μια παρέα από 6 φίλες μισές από Αθήνα και μισές από Λονδίνο που φέραμε τα πάντα όλα πάνω κάτω, αυτό το ταξίδι ήταν από τα ωραιότερα που έχω κάνει ever. Μου έλειψαν φυσικά τα αγόρια μου και το σπίτι μου όπως πάντα, όπως μου έλειψαν και οι εδώ φίλοι μου πολύ, όμως είναι αυτό το διαρκές αίσθημα της απουσίας και του ανικανοποιήτου που με κρατάνε χρόνια τώρα με το ένα πόδι στην μια πόλη και το άλλο στην άλλη. Και που ταυτόχρονα, διατηρεί τη μαγεία ζωντανή, και βοηθάει την φωτιά να αναγεννιέται κάθε τόσο από τις στάχτες της.
