Απολογισμοί και στόχοι, μια χρονιά που φεύγει και μια που έρχεται.

Μια χρονιά φεύγει, μια δύσκολη χρονιά. Που ταυτόχρονα, εγωιστικά και σε εντελώς προσωπικό επίπεδο, ήταν ενδιαφέρουσα, εποικοδομητική και αισιόδοξη. Δεν θα γράψω εδώ για τα διεθνή, τα ξέρουμε όλοι. Η ζωές μας αλλάζουν και ο κόσμος όπως τον ξέρουμε δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιος. Και αν έπρεπε να διαλέξω το χειρότερο από όσα μας βρήκαν το 2016 θα ήταν η χαμένη μας ανεμελιά ως ταξιδιώτες του κόσμου, αυτή η σπίθα φόβου που έχει εγκατασταθεί στο βάθος του μυαλού όλων μας και μας κάνει να σκεφτόμαστε δυο φορές πια κάθε μας ταξίδι. Αυτό και οι χιλιάδες άνθρωποι που πνίγονται αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο μακριά από τις πονεμένες πατρίδες τους είναι η αλλαγή στις ζωές μας που με πληγώνει πιο πολύ. Πίσω στα προσωπικά όμως, το 2016 θα το θυμάμαι σαν μια χρονιά που ήρθα αντιμέτωπη με τις περισσότερες «προδοσίες». Μικρές ή μεγάλες, που ξεπεράστηκαν ή όχι, με πλήγωσαν και με αποσυντόνισαν πολύ, και με έβαλαν στην διαδικασία να αποφασίσω να κλείσω πόρτες που πίστευα πως θα έμεναν ορθάνοιχτες για πάντα. Πέρασα νύχτες ξάγρυπνες, και έχυσα άφθονα δάκρυα για την αθωότητα που δεν είναι πια εκεί και για την εμπιστοσύνη που όταν κλονίζεται θέλει τεράστια προσπάθεια για να ισορροπήσει ξανά. Και δεν ισορροπεί πάντα. Και κοίταξα θαραλέα και βαθιά μέσα μου μήπως τελικά φταίω εγώ και με κάποιον τρόπο διώχνω τους ανθρώπους που αγαπάω πολύ μακριά μου, ίσως επειδή οι προσδοκίες μου από εκείνους είναι μεγάλες ή γιατί μπορεί και ενδόμυχα να τους θεωρώ δεδομένους και να μην τους δείχνω πόσο σημαντικοί είναι για μένα. Μέσα από αυτή την επίπονη και δύσκολη διαδικασία, συνειδητοποίησα και πως έχω μεγαλώσει, οριστικά και αμετάκλητα. Έχω ωριμάσει κιόλας, εννοείται αυτό, αλλά κυρίως έχω μεγαλώσει. Γιατί δεν φεύγω πια τόσο εύκολα όσο έφευγα κάποτε. Μένω ακόμα κι όταν μου είναι πολύ δύσκολο, όχι μόνο γιατί ξέρω πια πως οι σχέσεις ζωής χτίζονται με κόπο και είναι δώρα του σύμπαντος που πρέπει να τα σεβόμαστε και να παλεύουμε γι’ αυτά καθημερινά, αλλά και γιατί φοβάμαι πως δεν θα είμαι πια ευτυχισμένη μόνη μου. Μάλλον γιατί έχω μάθει με τον δύσκολο τρόπο πως η ευτυχία μου εξαρτάται και από άλλους ανθρώπους τόσο όσο εξαρτάται από τον εαυτό μου. Τα γράφω όλα αυτά για να τα ξορκίσω, γιατί κατά βάθος είμαι ευγνώμων ακόμα και για τα μαθήματα που παίρνω, έστω κι αν πονάνε. Όσο έχουμε πράγματα να μαθαίνουμε, όσο αλλάζουμε, όσο καταφέρνουμε να στεκόμαστε όρθιοι, να συγχωρούμε και να κάνουμε βουτιές βαθιά μέσα μας, θα παραμένουμε ζωντανοί. Δεν θα χορταριάζουμε. Και προσωπικά, αν κάτι φοβάμαι περισσότερο και από τις προδοσίες, είναι η ρουτίνα. Η ρουτίνα που φέρνει βαριεστημάρα και συμβιβασμούς εννοώ, όχι η άλλη, η ανακουφιστική που σου θυμίζει πως η καθημερινότητα σου είναι μοιρασμένη με εκείνους που αγαπάς. Και τελικά, η χρονιά που φεύγει δεν ήταν μόνο δύσκολη αλλά και εποικοδομητική, δημιουργική και rewarding. Το FnL προχώρησε ακόμα πιο πέρα και πιο πάνω, η ομάδα μας εμπλουτίστηκε με καινούριους ταλαντούχους συνεργάτες, τα restaurant awards πέτυχαν, κυκλοφόρησε η πρώτη μας έντυπη έκδοση και τα events μας έσκισαν περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Και εγώ αποφάσισα να κάνω το επόμενο βήμα με το Blond (con)fusion, και έκανα και το Festive Jelly Jam που το υποδεχτήκατε με ενθουσιασμό και σας ευχαριστώ ειλικρινά γι΄αυτό, και έβαλα τα λιθαράκια για να γίνουν  κι άλλα όμορφα, ροζ και αισιόδοξα πράγματα στο άμεσο μέλλον. Σε ότι έκανα είχα δίπλα μου τους φίλους της καρδιάς μου, που μοιράστηκαν τα όνειρα και την χαρά μου με τον ίδιο τρόπο που μοιράζονται και τις λύπες μου, την οικογένεια μου που είναι το κέντρο του σύμπαντος μου – τον Ιάσονα, τον Πάνο και την μαμά μου- και χιλιάδες αναγνώστες-φίλους πια, που με τιμούν όχι μόνο με την αγάπη αλλά και με την στήριξη τους και αυτό είναι από τα μεγαλύτερα δώρα της ζωής μου. Σας ευχαριστώ όλους που είστε εδώ, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο διαφορετικά. Μερικές ώρες πριν αποχαιρετήσουμε λοιπόν το 2016 είναι το τέλειο timing για τους στόχους της νέας χρονιάς. Που οι αστρολόγοι λένε ότι για τους Αιγόκερους θα είναι εξαιρετική. Το 2017 λοιπόν, θέλω να έχουμε υγεία όλοι και να συνεχίσουμε να δουλεύουμε με στόχο τα ακόμα καλύτερα. Θέλω το Blond να πάρει την οριστική του μορφή, θέλω να κάνω περισσότερα «κοριτσίστικα» events, θέλω να ασχοληθώ περισσότερο με το International, να πηγαίνω συχνότερα στο Λονδίνο που φέτος το άφησα λίγο πίσω, να ξεκινήσω πάλι δίαιτα γιατί από το καλοκαίρι και μετά δεν λέω να κλείσω το στόμα μου, να αρχίσω να πηγαίνω για pilates που έχω πληρώσει την συνδρομή για έναν χρόνο και δεν έχω πάει ούτε μια φορά, και να μαγειρεύω πιο συχνά. Θέλω να καταφέρνω να βρίσκω περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου και για τις φίλες μου, θέλω να θυμάμαι να λέω τα σ΄αγαπώ μου εκεί που πρέπει όσο πιο συχνά μπορώ, θέλω να έχω λιγότερες προσδοκίες από τους άλλους και περισσότερες από τον εαυτό μου, να είμαι καλύτερη μαμά, καλύτερη σύντροφος και καλύτερη φίλη. Θέλω και να συγχωρώ πιο εύκολα, όχι μόνο τους άλλους αλλά και μένα. Και να κάνω και λίγο Χοϊμέ γιατί νομίζω πως κάπου, κάπως έχασα την πυξίδα μου στην διαδρομή. Θέλω να ταξιδέψουμε και πιο πολύ, κόντρα στην τρομοκρατία που επιζητεί να μας κρατήσει κλεισμένους σπίτια μας. Θέλω να είμαστε καλά. Χωρίς άλλες απώλειες. Να έχουμε υγεία, να αγαπιόμαστε, να αντέχουμε, να ονειρευόμαστε, να βάζουμε στόχους και να τους πετυχαίνουμε, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και να είμαστε περήφανοι για τις αγάπες της ζωής μας. Και θέλω να πω και ένα ευχαριστώ σε δυο ανθρώπους της ζωής μου που δεν είναι πια κοντά μου. Παρόλο που αν περνούσε μόνο από το δικό μου χέρι τα πράγματα θα ήταν αλλιώς, και παρόλο που η απουσία σας με πληγώνει ακόμα, όσο κράτησε ήταν υπέροχα. Και γι΄ αυτό θα σας αγαπώ πάντα, έστω και από μακριά.   Καλή χρονιά να έχουμε λοιπόν, και τα καλύτερα είναι αυτά που θα ‘ρθουν!!!