Είναι απόγευμα και νοιώθεις τα μάτια σου να βασιλεύουν ήδη. Από το πρωί τρέχεις πανικόβλητη να προλάβεις. Δεν δουλεύεις - δεν δουλεύεις σε "κανονική" δουλειά δηλαδή- αλλά έχεις αρχίσει να αναρωτιέσαι μήπως θα ήταν τελικά πιο ξεκούραστο να πηγαίνεις σε ένα γραφείο 9-5 ή με 6 ή με ότι ώρα πάει τέλος πάντων, από το να ξεπατώνεσαι καθημερινά και να μην πληρώνεσαι κιόλας.. Γιατί τώρα ας πούμε είναι μόλις τέσσερις και εσύ έχεις προλάβει να σηκωθείς, να φτιάξεις καφέ, να βάλεις πλυντήριο, να δεις mail, social media και την παράδοση του μαθήματος που παρακολουθείς on-line, να πας καθαριστήριο, φούρνο, super market, να γυρίσεις σπίτι, να ταχτοποιήσεις τα ψώνια, να απλώσεις, να πάρεις τηλέφωνο τον υδραυλικό και μετά να ξαναφύγεις τρέχοντας για να προλάβεις να είσαι στην ώρα σου στο ραντεβού για καφέ με τις φίλες σου. Φτάνεις με δέκα λεπτά καθυστέρηση γιατί έκανες πέντε κύκλους για να βρεις να παρκάρεις και σωριάζεσαι στον καναπέ ασθμαίνουσα... Παραγγέλνεις καφέ αλλά πεινάς. Θα έτρωγες άνετα ένα τοστ - όχι, θα έτρωγες άνετα ένα burger με έναν λόφο πατάτες τηγανητές- αλλά έχεις μπει σε πρόγραμμα δίαιτας και θα κάνεις υπομονή. Την σιχαίνεσαι την δίαιτα αλλά έχεις φτάσει στην φάση εκείνη της ζωής σου που έχεις να επιλέξεις ανάμεσα από το αν θα είσαι "γριά και χοντρή ή μόνο γριά" όπως λες γελώντας χαριτωμένα αλλά η ψυχούλα σου το ξέρει πόσο άνετα νοιώθεις με όλο αυτό... ΟΚ, δεν δείχνεις για παρά κάτι μήνες 53, όλοι γουρλώνουν τα μάτια όταν λες πόσο είσαι και γι΄αυτό το λες ακόμα άλλωστε, αλλά δεν δείχνεις και 30 όπως θα ήθελες... Δηλαδή 25 θα ήθελες να δείχνεις από καλή σου διάθεση, αλλά εντάξει, μια αίσθηση λογικής την διατηρείς ακόμα, άσε που τρέμεις τις βελόνες οπότε το botox που θα βοηθούσε κάπως προς το παρόν το σκέφτεσαι μεν αλλά δεν το αποφασίζεις δε. Για πλαστικές και τα σχετικά ούτε λόγος, εδώ δεν πας να σου κάνουν μια τόση δα ενεσούλα, σιγά μην ξαπλώσεις σε χειρουργικό τραπέζι και πάρεις νάρκωση. Άσε που βλέπεις και κάτι γνωστές σου που από το τράβηγμα έχουν γίνει σαν φαγιούμ και σου κόβεται η φόρα ακόμα πιο πολύ... Οπότε δίαιτα.. Πιο απλή λύση παρόλο που νοιώθεις ήδη την δυστυχία να σου χτυπά την πόρτα.. Ξυπνάς και κοιμάσαι και ονειρεύεσαι λιχουδιές. Κατά καιρούς κλέβεις κι όλας.. Κανένα παγωτό στην ζούλα, λίγο φρέσκο ψωμί... Βασικά πάντως τρως σαλάτες και παξιμάδια την ώρα που θα πέθαινες να βυθίσεις τα δόντια σου απολαυστικά σε κάτι τηγανητό, αλλά είπαμε... Η τέχνη θέλει θυσίες.. Η φίλες σου είναι στην ίδια ακριβώς φάση με σένα. Διαφορετικά προβλήματα αλλά σχετικό mood... "Πότε έπαψαν όλα να είναι απλά" σε ρωτάει η μια τους πάνω στην κουβέντα και δεν ξέρεις τι να της απαντήσεις.. Θυμάσαι μια εποχή που όντως τα πάντα έμοιαζαν εύκολα.. Οι άνθρωποι, οι σχέσεις, οι ανάγκες, είχαν όλοι και όλα την θέση και την σειρά τους.. Ήξερες τι ήθελες από τον καθένα και πως να διαχειριστείς κάθε κατάσταση ξεχωριστά και διατηρούσες ισορροπίες αξιοζήλευτες.. Και πες μου τώρα τι σκατά έγινε και γκρεμίστηκε το οικοδόμημα και ξαφνικά όλοι θέλουν άλλα από αυτά που θέλεις εσύ, όλοι όμως, και εσύ κάθεσαι και χαζεύεις την μπάλα να χάνεται κάπου στο βάθος κήπος, ναι, αυτή την μπάλα που έχεις χάσει απο καιρό.. Και να 'σαι εδώ, στο αγαπημένο σου στέκι, με τις αγαπημένες σου φίλες, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Απ έξω.. Γιατί από μέσα έχουν περάσει αιώνες και παγετοί.. Πίνεις μια γουλιά καφέ, ανάβεις ένα τσιγάρο και νοιώθεις τα μάτια σου να κλείνουν.. Ακούς τις φίλες σου να κουβεντιάζουν και η σκέψη σου δραπευτεύει. Όχι κάπου συγκεκριμένα, απλά σε χαλαρώνει αυτή η αίσθηση της πρόσκαιρης γαλήνης και ο ήχος από τις φωνές που χάνονται στο βάθος του μυαλού σου... Το χτύπημα του κινητού σου σε βγάζει από το ζεν. Ψάχνεις στα βάθη της τσάντας σου, το ανασύρεις και κοιτάζεις το μήνυμα που αναβοσβύνει.. Πότε έγιναν όλα περίπλοκα ρε γαμώτο? Κάποιος θέλει από σένα κάτι που δεν μπορείς να δώσεις, με τον ίδιο τρόπο που εσύ θέλεις κάτι από κάποιον άλλον, αλλά ξέρεις πως δεν θα στο δώσει ποτέ.. Μπερδεμένα πράγματα και το χειρότερο είναι πως έχεις αρχίσει πια να συμβιβάζεσαι με το γεγονός πως δεν θα αλλάξει κάτι.. Και άκου τώρα να δεις, η γνώση αυτή δεν σε τρομάζει.. Ούτε καν σε θυμώνει.. Μαθαίνεις απλά να ζεις μαζί της και προχωράς.. Και προχωράς θαυμάσια, κι αυτό σε αποδιοργανώνει λίγο γιατί δεν είναι λογικό να είσαι ευτυχισμένη παρόλα όσα δεν σου γίνονται όπως τα θέλεις, εσύ ήσουν πάντα σαν την πριγκίπισα με το μπιζέλι κάτω από τα σαράντα στρώματα και τώρα πια μπορείς να ρίξεις ύπνους τρελούς πάνω στα δεμάτια με τον σανό!! Και όμως είσαι... Και ευτυχισμένη, και αισιόδοξη, και αποφασισμένη.. Και τα καταφέρνεις και όλα μια χαρά, να τα λέμε κι αυτά... Και το σπίτι, και τους δικούς σου ανθρώπους, και τα κοινωνικά σου, και την δουλειά.. Και κάνεις και μαθήματα, και θα πας και σε γκρουπ για πλέξιμο με την κολλητή σου μπας και μάθεις επιτέλους να φτιάχνεις κοτσίδες στα πουλόβερ, όχι μόνο καλή κι ανάποδη, και κάνεις και δίαιτα, και πας και γυμναστήριο.. Έχεις βάλει το στόχο σου, τον έχεις κλειδώσει, και τον πλησιάζεις με φόρα και με σύστημα.. Ένα βήμα την ημέρα, και ήδη η μισή απόσταση έχει καλυφθεί. Εύκολα.. Το κυριότερο, έχεις αποφασίσει να μην κάνεις τα λάθη του παρελθόντος, ας κάνεις άλλα, καινούρια αν είναι, να έχει τουλάχιστον λίγο σπασπένς.. Απλά καμιά φορά αναρωτιέσαι μήπως είναι λίγο αργά για καινούριες περιπέτειες, όμως διώχνεις την σκέψη αυτή απ΄το μυαλό σου αποφασιστικά. Ξέρεις πως χωρίς περιπέτειες, χωρίς καινούρια ξεκινήματα, χωρίς αλλαγές, θα μαραθείς... Θα στεγνώσεις... Οπότε διώχνεις τους φόβους σου, μαζεύεις τα κουράγια σου και προχωράς... Η ώρα περνάει, χαιρετάς τα κορίτσια και φεύγεις.. Παρκάρεις έξω από το σπίτι σου, ανεβαίνεις, φοράς μια φόρμα και ξαναφεύγεις για το γυμναστήριο.. Το διάλεξες επίτηδες κοντά για να μπορείς να πηγαίνεις με τα πόδια.. Εξτρα άσκηση αλλά και ευκαιρία να κάνεις μια βόλτα με ησυχία. Την ώρα που περπατάς στο διάδρομο με τα ακουστικά στ΄αυτιά και την μουσική να δίνει τον ρυθμό, προσπαθείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά.. Μικρά και μεγάλα, ανώδυνα και οδυνηρά στο shuffle, ακριβώς όπως τα τραγούδια στο iPhone σου.. Τι θα μαγειρέψεις για βράδυ ή τι θα φορέσεις αν είναι να βγεις, τι θα γράψεις στην αυριανή σου στήλη, τι θα απαντήσεις στον μεσίτη για το σπίτι στο Λονδίνο, τι θα κάνεις με τις σχέσεις της ζωής σου που έπαψαν να είναι απλές.. Και μ΄αυτές που δεν θα πάψουν να είναι περίπλοκες. Σαράντα λεπτά μετά ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι και ελπίζεις να έχεις κάψει πια το παγωτό που λύγισες και έφαγες προχτές. Φεύγεις για το σπίτι σου, δεν κάνεις ποτέ ντους στα αποδυτήρια γιατί σιχαίνεσαι, και με το που φτάνεις χώνεσαι κατευθείαν στην μπανιέρα.. Αφρόλουτρο με άρωμα βανίλια και μέλι, σαμπουάν μωβ από αυτό που κάνει τα μαλλιά να ασημίζουν, ζεστό νερό να τρέχει άφθονο, και μισή ώρα μετά είσαι σαν καινούρια. Κατάκοπη πτώμα αλλά ευτυχής.. Και κάπου εκεί ανάμεσα στην μάσκα μαλλιών και το ξέβγαλμα, άστραψε σαν φλασιά και η απάντηση που γύρευες από καιρό... Πως τελικά όλα εμείς τα κάνουμε περίπλοκα. Ή απλά... Γιατί αναζητάμε μέσα στα μάτια των άλλων το καθρέφτισμα της εικόνας που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας... Ενώ πρέπει απλά να βυθιζόμαστε σ΄αυτό που βλέπουν εκείνοι σε μας, που είναι άλλωστε αυτό που τους φέρνει κοντά μας ή που τους παίρνει μακριά μας... Εξω απ΄το παράθυρο ένα ασημένιο φεγγάρι που φωτίζει τις γρίλιες από το πατζούρι βάφει τα τσαλακωμένα σεντόνια ριγέ. Σηκώνεσαι με προσοχή να μην ξυπνήσεις εκείνον που κοιμάται παραδομένος στα μαξιλάρια, φοράς ένα μακώ και βγαίνεις στην βεράντα. Ανάβεις τσιγάρο, τραβάς μια βαθιά ρουφηξιά και χαζεύεις την θέα κάτω απ΄το μπαλκόνι. Τα κόκκινα φώτα των αυτοκινήτων, ένα φανάρι που αναβοσβύνει, ένας περαστικός που περπατάει βιαστικά μέσα στην νύχτα. Κοντεύει να ξημερώσει.. Η δροσιά σε κάνει να ανατριχιάσεις ξαφνικά. Πετάς το τσιγάρο στο δρόμο και παρακολουθείς την τροχιά της κάφτρας μέχρι να προσγειωθεί στο πεζοδρόμιο. Η ζωή σου περιμένει και καλό είναι να είσαι στην ώρα σου στο ραντεβού...
Photographer: Greg Swales Art Direction: Abraham Gutiérrez Models: Sofya Titova and Dima Dionesov Horse Magazine # January 2015 Title: Welcome to Pony Play
