Τι είναι ο έρωτας λοιπόν? Να ξυπνάς τα βράδια επειδή τον σκέφτεσαι είτε κοιμάται δίπλα σου είτε όχι… Να έχεις δικό του ring tone στο κινητό σου και όταν χτυπάει να χάνει η καρδιά σου έναν χτύπο.. Να πηγαίνεις να τον συναντήσεις και να νοιώθεις πεταλούδες στο στομάχι σου… Να κάνεις όνειρα και σχέδια και όταν κανένα από αυτά δεν πραγματοποιείται να μπορείς να τα ξεχνάς και να κάνεις καινούρια σαν να μην συνέβη τίποτα απολύτως… Να αγαπάς τα ελαττώματα του.. Να τον κοιτάζεις και να νοιώθεις την καρδιά σου να φουσκώνει από ευτυχία.. Να μυρίζεις το άρωμα του στα ρούχα σου.. Να τον θέλεις ακατάπαυστα.. Να προτιμάς να περάσεις λίγο χρόνο μαζί του παρά πολύ με τον οποιονδήποτε άλλο.. Να κάνεις για εκείνον υπερβάσεις και απίθανα πράγματα.. Να ξεπερνάς τα όρια σου.. Να συγχωρείς.. Να περιμένεις τηλέφωνα, μελάκια και μηνύματα στο κινητό σαν να περίμενες να κλείσει το χρηματιστήριο με άνοδο 30%.. Να βρίσκεις τα δώρα που σου κάνει υπέροχα.. Το ίδιο και τα αστεία του.. Να θέλεις να αρέσεις στους φίλους του.. Και στην μαμά του.. Να προσπαθείς να του μαγειρέψεις αν του αρέσει το φαγητό ή να μάθεις τους παίκτες της αγαπημένης του ομάδας αν του αρέσει το ποδόσφαιρο.. Να θυμώνεις μαζί του, να αποφασίζεις να χωρίσεις, να φεύγεις και μετά από λίγο να ξαναγυρίζεις τρέχοντας.. Αν είσαι πάνω από 25, να ονειρεύεσαι την υπόλοιπη ζωή σου μαζί του.. Αν είσαι κάτω από 16, να κάνεις πρόβες την υπογραφή σου με το επώνυμο του.. Στο ενδιάμεσο να μην τον αφήνεις να σηκωθεί από κρεβάτι παρά μόνο για να σου φέρει σοκοφρέτες από το ψυγείο ή να ανανεώσει το στοκ σας σε προφυλακτικά… 
Ε, ο αναπάντεχος έρωτας είναι να σου συμβούν όλα αυτά την πιο άκυρη ή ακατάλληλη στιγμή - μόλις παντρεύτηκες ας πούμε , ή όταν πίστευες πως είχες κλείσει σαν άνθρωπος και σαν γυναίκα (ή και σαν άντρας, όλα αυτά ισχύουν το ίδιο ακριβώς αν αλλάξετε τις καταλήξεις) - με τον πιο άσχετο άνθρωπο που μπορούσες να φανταστείς, που ούτε πέρναγε από το μυαλό σου σαν ιδέα, τελείως μακριά από τον τύπο που σου αρέσει ή ακόμα χειρότερα, όλα αυτά μαζί σε συσκευασία ενός.. Είναι αυτός ο έρωτας που έρχεται να ταράξει την προσωπική σου ιδεολογία και τις ισορροπίες σου συθέμελα και να σε κάνει να δεις την ζωή με άλλο μάτι.. Και είναι η χειρότερη μορφή έρωτα μάλλον γιατί είναι ύπουλος, σε πιάνει εντελώς απροετοίμαστη - στον ύπνο που λένε- και σε κάνει να κολλάς με τον άλλο σαν την μύγα πάνω στο ειδικό χαρτί.. [caption id="attachment_8954" align="aligncenter" width="900"]
Affectionate couple in kitchen[/caption] (Ανοίγω μεγάλη παρένθεση εδώ: Θυμάμαι μια φίλη να μου γράφει κάποτε πως είναι εναντίον του έρωτα γενικότερα - πιστεύει μόνο στην αγάπη - και τείνω να συμφωνήσω με την άποψη της τελικά.. Δεν είναι που δεν πιστεύω στον έρωτα, κάθε άλλο παρά.. Είναι που σιγουρεύτηκα εδώ και χρόνια πως όλοι οι έρωτες αναμενόμενοι ή αναπάντεχοι έχουν την ίδια κατάληξη τελικά… Τελειώνουν… Και μετά μένει η αγάπη και όλη μας η υπόλοιπη κοινή ζωή αν είμαστε τυχεροί ή ένα γαμημένο, άχαρο κενό αν είμαστε άτυχοι.. Μεγαλώνω και παραξενεύω όπως μου έγραψε πρόσφατα ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος και μπορεί να έχει δίκιο.. Πάντως η αλήθεια είναι πως αν κάποια στιγμή διαισθανόμουν την πιθανότητα του να σκάσει έρωτας στην ζωή μου μάλλον θα έκλεινα πόρτες και παράθυρα και θα έκανα πως λείπω.. Γιατί όσο λατρεύω την χαρά και το πάθος του παιχνιδιού του πρώτου καιρού, το ping pong του φλερτ και της ανακάλυψης του άλλου, και αυτή την έκρηξη αδρεναλίνης που μας κάνει να λάμπουμε σαν να έχουμε κάνει το πιο πετυχημένο botox, τόσο σιχαίνομαι τα αναγκαστικά δακρύβρεχτα λόγια των αποχαιρετισμών ή ακόμα χειρότερα τους θυμούς και τα μούτρα του τέλους… Δεν ξέρω αν είναι prerequisite του έρωτα αυτή η μιζέρια του μετά .. Μπορεί να είναι μέσα στο DNA του πάθους που πεθαίνει.. Ιδανικά θα ήθελα με όλους τους έρωτες της ζωής μου να έχω μείνει φίλη και με κάποιους τα έχω καταφέρει... Ανθρώπους που αγάπησα κάποτε κάπως, θα μου άρεσε να με αφήνουν να μπορώ να τους αγαπάω και μετά αλλιώς.. Τα γράφω αυτά γιατί τελευταία ακούω και παρατηρώ πολλές αναταράξεις γύρω μου, γάμους που τελειώνουν ξαφνικά, έρωτες που σκάνε από το πουθενά, παράλληλες σχέσεις, απογοητεύεις που παραμονεύουν ολόγυρα, και παρόλη την αποχή μου από το σπορ εδώ και σχεδόν αιώνες, έχω μια ταραγμένη και γεμάτη πήγαινε – έλα παρελθοντική εικοσαετία της ζωής μου να μου υπενθυμίζει πως από την δική μου εμπειρία τουλάχιστον, ο έρωτας δεν κρατάει ποτέ πολύ. Άρα φτάνει μια ηλικία και μια εποχή που καλείσαι να αποφασίσεις αν θα επενδύσεις στην αγάπη που έρχεται αμέσως μετά αν είσαι τυχερός και συναντήσεις στον δρόμο σου τον άνθρωπο εκείνο που από έρωτας μπορεί να γίνει συν. Συνένοχος, συμπαίκτης, σύμμαχος και κυρίως σύντροφος. Και στην συνέχεια αν θα είσαι αρκετά αποφασισμένος – και αρκετά ανθεκτικός- ώστε να μην αφήσεις την αναπόφευκτη ρουτίνα της καθημερινότητας να γίνει από ανακουφιστική επικίνδυνη. ) Κλείνω την παρένθεση και ανακεφαλαιώνω.. Ο αναπάντεχος έρωτας είναι πολύ καλό πράγμα αν είσαι μόνος σου και ανοιχτός σε επιθυμίες, εμπειρίες και πειράματα.. Έχοντας στο μυαλό σου πως το σύμπαν συνήθως έχει όμορφα πράγματα στο πρόγραμμα και πως τα πιο απίθανα πράγματα μπορούν να συμβούν στο πιο απίθανο timing, κάνε τον σταυρό σου και άρπαξε τον από τα κέρατα.. Ή από τον λαιμό.. Άλλωστε, πολλές σχέσεις ζωής ξεκίνησαν από τέτοιους, απολύτως αναπάντεχους έρωτες.. Αν όμως είσαι σε φάση αλλιώτικη, με ζωή έτοιμη, υποχρεώσεις και μια ρουτίνα που μπορεί και να σου φαίνεται πια λίγο βαρετή, αναρωτήσου αν όλα αυτά θα άντεχες να τα χάσεις και αν - εάν τα χάσεις- αυτό που θα σου μείνει θα έχεις - και θα θέλεις - να το κάνεις κάτι ακόμα και όταν ο έρωτας θα έχει περάσει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν… Αν θα έχετε να πείτε πέντε πράγματα όταν θα αναγκαστείτε να σηκωθείτε από το κρεββάτι για να το θέσω πιο αγοραία... Και μετά, πράξε αναλόγως… Ή ακολούθησε τον έρωτα προς το ηλιοβασίλεμα ή τρέχα να κρυφτείς μέχρι να σου περάσει.. Υ.Γ. Ελπίζω να μην σας το χάλασα... Περνάω περίοδο ενδοσκόπησης αυτή την εποχή, αφήστε που είμαι πια σ΄αυτή την ηλικία που σε κάνει να τείνεις να απομυθοποιείς τα πάντα, συχνά και να τα αποδομείς... Πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό να έχετε υπόψη σας, κυρίως γιατί έχω μηδενικές πιθανότητες να μου την βαρέσει ξαφνικά και να τινάξω την ζωή μου στον αέρα για τα φλογερά μάτια – και τα υπόλοιπα αξεσουάρ- κάποιου ωραίου και καινούριου ανθρώπου που θα φυσήξει προσωρινά αεράκι στα πανιά μου. Δεν κρίνω εκείνους που το κάνουν, μην με παρεξηγήσετε. Απλά στην προσωπική μου κλίμακα οι μεγάλες συγκινήσεις όταν δεν προέρχονται από τους ανθρώπους της ζωής μου έρχονται τελευταίες και καταϊδρωμένες, αφήστε που με κάνουν να κρατώ αυθορμήτως μικρό καλάθι, μάλλον γιατί δεν αφήνω τον εαυτό μου να ξεχάσει με τίποτα πόση προσπάθεια χρειάστηκε για να έρθω μέχρι εδώ, όπως ήρθα, και με τους ανθρώπους που μοιράστηκαν μαζί μου την διαδρομή. 
Υ.Γ. Για να μην νομίσετε όμως πως δεν υπήρξα κι εγώ my share of του γιατρού για έναν άντρα, θα σας διηγηθώ μια ιστορία για να γελάστε, με τα τότε χάλια μου Κάποτε λοιπόν - δεν θα το τοποθετήσω πιο σαφώς χρονικά όμως- είχα ένα μακό μπλουζάκι που κρατούσε το άρωμα ενός άντρα με τον οποίο ήμουν πολύ ερωτευμένη.. Είχαμε περάσει ένα απόγευμα αγκαλιά σε ένα κρεββάτι και ήθελα εκείνο το απόγευμα να το θυμάμαι πάντα.. Το φύλαξα το μπλουζάκι λοιπόν, και το είχα ως κόρη οφθαλμού λέμε.. Το μύριζα και μεταφερόμουν με νοερό διακτινισμό κοντά του, μέχρι που τσακωθήκαμε για πολλοστή φορά και μια μέρα μου την έδωσε και το έριξα στο πλυντήριο... Και μέχρι να τελειώσει το πρόγραμμα το είχα μετανιώσει βέβαια, αλλά ήταν αργά.. Το τι κλάμα έριξα μπροστά σε εκείνο το πλυντήριο, δεν λέγεται... Κοίταζα την μπουγάδα να κάνει κύκλους μέσα στον κάδο, μιλούσα με την κολλητή μου στο κινητό κλαίγοντας γοερά και εκείνη η γαϊδούρα γελούσε τόσο που κόντεψε να πάθει ανακοπή...
Υ.Γ. 2 Μακριά από μας πια, και όπου θέλει ας είναι…
