Και να που ξημέρωσε 17 του μήνα και μάλιστα – από την Δευτέρα- με έξι πλανήτες μαζεμένους πάνω από το κεφάλι μας σε μια συναστρία εξαιρετικής σπανιότητας όπως διαβάζω καιρό τώρα στα αστρολογικά sites. Λένε πως αυτά τα τρία χρόνια που έρχονται θα είναι καθοριστικά για εμάς τους Αιγόκερους, πως θα πάρουμε αποφάσεις και θα ακολουθήσουμε διαδρομές που θα αλλάξουν την ζωή μας ριζικά, και πως θα κάνουμε αλλαγές μεγάλες. Προς το καλύτερο. Με τον δύσκολο τρόπο, λόγω Κρόνου, αλλά από εμπειρία έμαθα πια πως δεν υπάρχει και άλλος. Τρόπος.
Είμαι δεκτική στο project, αγαπώ τις αλλαγές. Αρκεί η βάση μου να μένει σταθερή και οι άνθρωποι της ζωής μου – οι σημαντικοί that is- γεροί και παρόντες. Κατά τα άλλα I’m game για ότι φέρει ο χρόνος και ο Κρόνος. Είμαι προσαρμοστικός άνθρωπος άλλωστε, έχω μάθει πια να αφουγκράζομαι τις εξελίξεις, να προσαρμόζομαι στις ανάγκες των εποχών και να ελίσσομαι. Και να εξελίσσομαι. Βαριέμαι θανάσιμα τους ανθρώπους που μένουν ίδιοι. Με κουράζουν οι επαναλήψεις, και με φοβίζει η ρουτίνα.Πολύ. Αυτό το «πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει» το βρίσκω τρομερά σοφό. Και παρατηρώντας τον εαυτό μου μέσα στα χρόνια, βρίσκω ενδιαφέρουσα την πορεία μου, κυρίως γιατί κάθε τόσο καταπιάνομαι με ένα καινούριο σχέδιο, κυνηγάω ένα καινούριο όνειρο. Και έτσι περνάνε τα χρόνια, και εκεί που ήμουν πιτσιρίκα δεν είμαι πια, αλλά περνάνε όμορφα κατά βάση, δημιουργικά. Και αν κάνω μια σούμα, τα χαμόγελα και οι ευτυχισμένες στιγμές είναι περισσότερα από τα δάκρυα και τις δυσκολίες, και ακριβώς επειδή έχουμε περάσει τεράστιες δυσκολίες και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο, αυτός ο αισιόδοξος απολογισμός έχει διπλή αξία.
Και ναι, ο χρόνος περνάει και τα σημάδια του γίνονται ολοένα και εμφανέστερα πια, όχι τόσο στον καθρέφτη μου ίσως – ευτυχώς τα γονίδια μου εκτός από καλά είναι και επίμονα οπότε αντιστέκονται ακόμα με πάθος στην φθορά- όσο στην καθημερινότητα μου. Κουράζομαι ευκολότερα, πονάνε τα κόκκαλα μου, με ενοχλεί η υγρασία, δεν έχω πια τα κουράγια που είχα, γενικά. Όμως στο βάθος της ψυχής μου παραμένω πεισματικά παιδάκι. Ούτε καν έφηβη.
Αναγνωρίζω στον εαυτό μου το δικαίωμα να αναζητά και να αποζητά το παιχνίδι, την σκανταλιά, την αταξία. Να επιμένει να κρατάει ζωντανή την ανάγκη για περιπέτειες, για πάθη και για λάθη. Και να μετράει τα σημάδια σαν παράσημα, μια που αυτά τα σημάδια είναι που αποδεικνύουν πως ζω κάθε μέρα με ενθουσιασμό. Και με ρίσκο όταν χρειάζεται.
Η χρονιά που πέρασε ήταν σημαδιακή. Με ταρακούνησε πολύ και μου θύμισε ποια είναι τα πραγματικά σοβαρά και ποιες οι αληθινές προτεραιότητες. Σαν να εστίασε ο φακός και η προοπτική να μπήκε στην σωστή της διάσταση. Και συνειδητοποίησα πως αν θέλεις να είσαι συγκεντρωμένος στην ουσία, σε αυτά που αξίζουν αληθινά και που αν τα χάσεις χάνεις ταυτόχρονα και την ισορροπία σου, πρέπει να εξουδετερώσεις τον άχρηστο θόρυβο. Τα παράσιτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κυρίως, χρειάζεται να αρχίσεις να κοιτάζεις προς τα μέσα αντί να χαζεύεις προς τα έξω. Και να μπεις στην διαδικασία να ενισχύσεις τις βάσεις, τις αντοχές και την ουσία του κέντρου σου αντί να χαλάς χρόνο, ενέργεια και διάθεση για να ασχολείσαι με τα γύρω γύρω.
Και έτσι, η καινούρια χρονιά, και τα γενέθλια μου, με βρίσκουν σε μια φάση ανακατάταξης. Και αποφάσεων. Παρόλα όσα λένε τα άστρα, δεν θεωρώ πως η ζωή μου σ΄αυτήν της την φάση έχει ανάγκη από ριζικές αλλαγές. Έχω παλέψει πολύ για να την φέρω εδώ που είναι και είμαι πολύ ευχαριστημένη από όσα, και όσους έχω. Fine tuning χρειάζεται, που βέβαια ίσως είναι πιο δύσκολο γιατί μιλάμε για λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά, και προσωπική προσπάθεια σε διάφορα επίπεδα, κυρίως σε αυτά που με δυσκολεύουν και ακριβώς για αυτό, έχω την τάση να βρίσκω δικαιολογίες για να τα αφήνω να σέρνονται.
Να πω εδώ πως από παιδί έχω την τάση να βολεύομαι με τις ευκολίες μου. Που έχω πολλές, ευτυχώς, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό πράγμα, trust me. Οπότε για φέτος, για τα 54 μου, αυτό είναι το μεγάλο μου στοίχημα. Να ξεβολευτώ. Και να καλλιεργήσω τα κομμάτια εκείνα που έχω αφήσει στην άκρη γιατί ξέρω πως δεν θα τα παλέψω όσο εύκολα παλεύω τα υπόλοιπα. Δεν θα γράψω εδώ ποια είναι, αρκεί που τα ξέρω εγώ. Και που για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, άρχισαν να με ενοχλούν. Όχι τα ίδια όσο η αδυναμία μου απέναντι τους.
Ο Χοϊμές λέει πως ότι κάνουμε στην ζωή μας, το κάνουμε πρώτα και πάνω απ΄όλα για μας. Όλες μας οι αποφάσεις έχουν σαν κέντρο το δικό μας θέλω, αυτό που ο καθένας μας έχει ανάγκη για να νοιώθει καλά. Και με βάση αυτή την μεγάλη αλήθεια, ξεκινάω την 54ηχρονιά της ζωής μου με την διάθεση να πετύχω αυτά που έτσι ξαφνικά, λαχτάρησε η καρδιά μου. Wish me luck. <3
