Πριν από τρία χρόνια σαν σήμερα, έγραψα αυτό το κομμάτι. Σε ένα blog που διατηρούσα τότε, και που σήμερα πια είναι ανενεργό. Μου το θύμησε το on this day το Facebook και είπα να το ανεβάσω και εδώ, μια που μπορεί πολλά να άλλαξαν μέσα σ΄αυτή την τριετία, όμως στο συγκεκριμένο θέμα όλα είναι ολόιδια, και αν το ξανάγραφα όλο αυτό, δεν θα άλλαζα ούτε τελεία.. 
"Σήμερα – μάλλον επηρεασμένη από τα χτεσινά γεννητούρια στην Μεγάλη Βρετανία- θέλω να σας μιλήσω για τον δικό μου πρίγκιπα. Για το δικό μου παιδί. Και προφανώς θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες – τι σελίδες, βιβλία, την επίτομη εγκυκλοπαίδεια της Δομής- με όλα εκείνα τα μελό και τετριμμένα που είναι ταυτόχρονα και εντελώς αληθινά. Αν όπως μου είχε πει ένας αρχισυντάκτης μου κάποτε, έχω το ταλέντο να μπορώ να γράψω «1500 λέξεις για το τσόφλι ενός αυγού» φανταστείτε σε τι συγγραφικά άκρα μπορώ να φτάσω για το κέντρο του δικού μου σύμπαντος κόσμου.. Παρόλα αυτά, η ουσία είναι η εξής. Πως ο Ιάσονας μου άλλαξε την προοπτική μου από το ποτέ στο πάντα. Με τον ερχομό του στην ζωή μου, μου άνοιξε ορίζοντες που ούτε είχα φανταστεί και μαζί του έμαθα πως δεν υπάρχουν όρια. Αυτή η αγάπη, δεν έχει όρια. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορώ να κάνω, να αντέξω, να ευχηθώ, να συγχωρήσω, να καταλάβω, να μοιραστώ, να κερδίσω ή να χάσω γι΄αυτό το παιδί. Που σήμερα έχει φτάσει πια σχεδόν 22 και εγώ το βλέπω, και θα το βλέπω πάντα υποψιάζομαι, σαν εκείνο το υπέροχο μωρό που προσγειώθηκε στην αγκαλιά μου - που το διάλεξα συνειδητά, που το ονειρεύτηκα ατελείωτα και που όταν ήρθε ήταν σαν να το ήξερα από πάντα- και άλλαξε την πορεία της ζωής μου οριστικά. Και το συναίσθημα, και η αίσθηση κάθε φορά που τον κοιτάζω παραμένουν ίδια.. 22 χρόνια τώρα, χάνει η καρδιά μου έναν χτύπο και νοιώθω την ψυχή μου να φουσκώνει, δεν ξέρω πως αλλιώς μπορώ να το περιγράψω με λόγια όλο αυτό.. Σαν να φωτίζεται το μέσα μου, σαν να με ξαφνιάζει ξανά και ξανά η συνειδητοποίηση πως αυτό το υπερθέαμα, αυτή η επιτομή της τελειότητας, αυτό το masterpiece, είναι κομμάτι από μένα. Είναι «δικό» μου αλλά όχι με την έννοια της κτητικότητας. Μ΄αυτή της περηφάνιας και της ευγνωμοσύνης. Κατά τα άλλα, το μεγάλωμα ενός παιδιού, αλλά και η παρουσία του στην ζωή σου γενικά, αποδεικνύεται εγχείρημα περίπλοκο και αναπάντεχα ψυχοθεραπευτικό μαζί, μια που σε βάζει – με το μυαλό και με το σώμα- σε διαδρομές που ούτε καν είχες υποψιαστεί πως θα μπορούσες να διανύσεις. Ενδόμυχα και ασυνείδητα η ύπαρξη του γίνεται ορόσημο και σημείο αφετηρίας και σύγκρισής για τα πάντα. Που μπαίνουν στην θέση τους με έναν τρόπο μαγικό, σαν τα μπερδεμένα κομμάτια ενός παζλ, και με μιας παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Προχωράς κάθε μέρα ένα βήμα, και στην πορεία ανακαλύπτεις την αξία της υπομονής και την ουσία της συγγνώμης.. Μπορεί να μην μου φαίνεται, αλλά πιστεύω βαθιά στον Θεό. Όχι στην εκκλησία και τους παπάδες αλλά σ΄αυτή την υπέρτατη δύναμη που κινεί το σύμπαν και που ορίζει ένα μέρος από την μοίρα μας. Και μέσα από τον Ιάσονα, έχω την βεβαιότητα πως αυτός ο Θεός με ακούμπησε για μια στιγμή. Χαρίζοντας μου ένα δώρο ζωής που ακόμα και σήμερα δεν είμαι σίγουρη αν το άξιζα, αν το κορίτσι που υπήρξα κάποτε, κι όλα αυτά που έκανα και που όσο κι αν τα πλήρωσα υπάρχουν ακόμα κάπου βαθιά μέσα μου, είχε τα φόντα να αξιωθεί τόση ευτυχία.. Και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που πιστεύω στις ευκαιρίες στην ζωή και τις μοιράζω απλόχερα . Γιατί ξέρω καλά πως εμένα μου δόθηκαν ευκαιρίες που όχι απλά δεν τις περίμενα, αλλά δεν είχα τολμήσει ούτε καν να τις ονειρευτώ. Τον Ιάσονα επιλέξαμε εντελώς συνειδητά να μην τον μεγαλώσουμε μέσα σε μια συμβατική οικογένεια και την σιγουριά ή την σταθερότητα που απορρέει κάτι τέτοιο. Έτσι κι αλλιώς μεγαλώσαμε μαζί οι τρεις μας- εκείνος, ο πατέρας του κι εγώ- αλλά νομίζω πως αυτό που καταφέραμε ήταν το ίδιο σημαντικό. Γιατί του δώσαμε την σιγουριά και την σταθερότητα μιας αγάπης και μιας αποδοχής χωρίς όρους και όρια, και τον κάναμε μέλος μιας ομάδας – της ομάδας μας- μέσα στην οποία είχε πάντα τον ίδιο σημαντικό ρόλο μ΄εμάς και την ίδια συμμετοχή στις όποιες αποφάσεις. Δεν θυσιάσαμε την ζωή μας για να μεγαλώσουμε το παιδί μας, δεν στερηθήκαμε τίποτα. Ήμασταν νέα παιδιά και θέλαμε να ζήσουμε . Και ζήσαμε. Και μαζί μας έζησε και ο Ιάσονας, παρέα μας, συνένοχος στις σκανταλιές μας, συνοδοιπόρος στο ταξίδι μας, συμμέτοχος σε όλα τα σημαντικά και τα ασήμαντα των χρόνων που πέρασαν. Με την γνώση πως είναι το κέντρο της ζωής μας αλλά χωρίς το βάρος αυτής της πραγματικότητας. Έχοντας το παράδειγμα και των δικών μου των γονιών αλλά και άλλων, ήθελα να αποφύγω πάση θυσία να μου χρωστάει το παιδί μου το οτιδήποτε. Δικές μου οι επιλογές, δικές μου και οι συνέπειες, και τις θυσίες που τις σιχαίνομαι τις κράτησα με πάθος μακριά από την ζωή μας, έστω κι αν αυτό σήμαινε πως πολλές φορές συμπεριφέρθηκα λιγότερο σαν μαμά και περισσότερο σαν συνομήλικη του.. Νομίζω πως σήμερα πια, από τον τρόπο με τον οποίο με αντιμετωπίζει, έχει καταλάβει πως ότι κι αν έκανα, το έκανα αγαπώντας τον πάντα με πάθος. Και πως ακόμα κι αν δεν ήμουν η καλύτερη, η πιο σοβαρή ή η πιο λογική μαμά του κόσμου, ήμουν εκείνη που τον στήριξε πάντα και στα πάντα με όλη την δύναμη της ψυχής της. Αφήστε που, είχε την τεράστια τύχη να έχει ένα πατέρα βράχο. Τέρας ψυχραιμίας και λογικής, ήταν πάντα η βάση πάνω στην οποία εμείς μπορούσαμε να χοροπηδάμε σαν χαρούμενα κατσίκια. Και είχε πάντα την δύναμη να μας στηρίζει, και να μας φυσάει αέρα στα πανιά μας, αλλά ταυτόχρονα και να μας προσγειώνει, απαλά και με ασφάλεια, όταν και όποτε μας χρειάστηκε. Και τελικά, σ’ όλη αυτή την διαδρομή, δεν του φορτώσαμε ελπίζω σχεδόν τίποτα. Ούτε όνειρα, ούτε προσδοκίες για το μέλλον του, πέρα από το να είναι καλά, δυνατός και ευτυχισμένος. Τον αφήσαμε να δοκιμάσει, να διαλέξει και να αποφασίσει εκείνος τι θέλει να κάνει. Συχνά και να αποτύχει. Και του εξηγήσαμε το πιο σημαντικό μάθημα της δικής μας ζωής. Πως έχει δικαίωμα και στις μαλακίες, και στα λάθη, και στα πάθη.. Και πως ανά πάσα ώρα και στιγμή, από εκεί που δεν είναι ευτυχισμένος και καλά μπορεί να φεύγει αρκεί να είναι πρόθυμος να αποδέχεται τις συνέπειες των επιλογών του. Τόσο απλά.. Και τώρα, τον χαζεύουμε να απλώνει τα φτερά του, να κάνει σχέδια, να κερδίζει μάχες, να σηκώνεται όταν πέφτει, να επιμένει, να ερωτεύεται, να κάνει φίλους καρδιάς.. Τον χαζεύουμε να χαράζει την διαδρομή του με χάρτη και πυξίδα τα όνειρα του και την τρέλα του… Και καμιά φορά του θυμίζουμε, παρόλο που το ξέρει πάρα πάρα πολύ καλά, πως ότι κι αν συμβεί, εμείς θα είμαστε δίπλα του… Και πως τον αγαπάμε τελείως..
Υ.Γ. Αν μπορούσα να συνοψίσω αυτά τα 23 χρόνια σε μερικές λέξεις, τρεις μόνο, θα ήταν «σας ευχαριστώ πολύ». Και τους δυο σας…Και σας αγαπάω όσο ξέρετε…"
Υ.Γ. 2 η φωτογραφία του "εξωφύλλου" είναι ίσως αυτή που αγαπώ απ΄όλες πιο πολύ... Και νομίζω πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτή θα είναι η εικόνα της ψυχής μου για το παιδί μου.
