Καμιά φορά σκέφτομαι πως αυτό που λένε – πως παντρευόμαστε τον μπαμπά μας- μπορεί και να έχει μια λογική τελικά μια που κατά μια έννοια ταιριάζει ακόμα και σε μένα που με τον πατέρα μου είχα μια σχέση πολυτάραχη, για να το θέσω όσο κομψότερα γίνεται. Και παρόλο που έβαλα τα δυνατά μου για να μην του μοιάσει κανένας άντρας της ζωής μου -και ειδικά ο Πάνος είναι ακριβώς το αντίθετο του- να που κάπως τα έφερε το σύμπαν και σε αυτό το κομμάτι, της καλοπέρασης, μοιάζουν τελικά πάρα μα πάρα πολύ. Πρώτα ο ένας από χόμπι και στην συνέχεια ο άλλος μέσα από την δουλειά του, με πήγαιναν και με πηγαίνουν πάντα στα καλύτερα. Εστιατόρια, ξενοδοχεία, ταξίδια, αν μαζέψω κάποια στιγμή τα αστέρια που έχω αγγίξει μέχρι σήμερα, θα φτιάξω τον δικό μου γαλαξία…:) 
Να πω βέβαια εδώ πως δεν είμαι από τους ανθρώπους που αγαπούν τα ξενοδοχεία παρόλο που λόγω δουλειάς επισκεπτόμαστε αρκετά κάθε χρόνο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τα περισσότερα πολλών αστέρων, είναι ένα από τα perks του επαγγέλματος, αυτό. Μπορώ να ζήσω ακόμα και στο καλύτερο δωμάτιο για τρεις μέρες max. Σε ειδικές περιπτώσεις μπορώ να φτάσω και την εβδομάδα αλλά μιλάμε για πραγματικά extreme καταστάσεις. Είτε τα πάντα να αγγίζουν το απόλυτο, όπως ας πούμε η Βασιλική Σουίτα του Kind George στην οποία επί εποχής Τίνας οργιάσαμε στην κυριολεξία, ή τα bungalows που τα βρέχει το κύμα στο Cheval Blanc στο St Barth, είτε να με περιμένει στο κρεβάτι ο Johnny μου και να είναι πολύ eager to please me. Αλλιώς, την τέταρτη μέρα θέλω να επιστέψω σπίτι μου. Τόσο απλά. 
Όμως υπάρχουν και κάποια ξενοδοχεία που με κάνουν να νοιώθω απολύτως σαν στο σπίτι μου. Και εκεί πιστεύω πως θα μπορούσα να ζήσω για πολύ καιρό, ακόμα και για χρόνια, όπως έκαναν κατά καιρούς διάφοροι rich and famous ανά τον κόσμο, βλέπε mademoiselle Coco στο Ritz στο Παρίσι ή Tennessee Williams στο Elyse στην Νέα Υόρκη. Δύο από αυτά είναι εδώ στην Ελλάδα, και παρόλο που είναι διαφορετικών ιδιοκτησιών και συμφερόντων, έχουν πάρα μα πάρα πολλά κοινά. Μιλάω για το Belvedere στην Μύκονο και το Ποσειδώνιο στις Σπέτσες. Το βασικότερο χαρακτηριστικό τους είναι πως έχουν ιδιαίτερο στυλ που ταιριάζει απόλυτα με το μέρος στο οποίο βρίσκονται. Το Belvedere στεγάζεται σε ένα σύμπλεγμα από κατάλευκα κτήρια με ξύλινες βεράντες, πέργκολες, μπουκαμβίλιες και κούρμπες που μυρίζει Κυκλάδες, και το Ποσειδώνιο σε ένα πανέμορφο, ανακαινισμένο κόσμημα του 1914 που αντανακλά όλη την αριστοκρατικότητα των Σπετσών. Και τα δύο, καταφέρνουν να συνδυάζουν αυτή την μοναδική τους αισθητική με όλες τις πιθανές και απίθανες ανέσεις και να αναβαθμίζονται κάθε χρόνο καταφέρνοντας όμως να διατηρούν και το στυλ τους, αλλά και αυτή την χαλαρή και οικεία αίσθηση που σε κάνει να θέλεις να επιστρέψεις ξανά και ξανά. 
Και των δύο οι ομάδες ξέρουν καλά την τεράστια σημασία της λεπτομέρειας. Από το service των 5 αστέρων τους και την πολυτέλεια σε κάθε της μορφή – τα λινά σεντόνια, τις αφράτες πετσέτες, τα προϊόντα στα μπάνια, τα welcome δωράκια που σε περιμένουν μόλις περάσεις την πόρτα του δωματίου σου, τα κάθε είδους τεχνολογικά gadgets και φυσικά τα καταπληκτικά spas τους, μέχρι το FB κομμάτι με τα εστιατόρια, τα bars, τα μενού που βασίζονται στα εκλεκτότερα εποχιακά και τοπικά προϊόντα, τους ταλαντούχους chefs και mixologists ( ο Νίκος Ζερβός, ο Nobu Matsuhisa, ο Dale DeGroff και ο Χρήστος Χουσέας στο Belvedere, o Σταμάτης Μαρμαρινός και ο Δημήτρης Κιάκος στο Ποσειδώνιο) αλλά και την διάθεση να προσφέρουν στον πελάτη μια ολοκληρωμένη εμπειρία σε κάθε επίπεδο, όλα είναι σχεδιασμένα, μελετημένα και δοσμένα έτσι ώστε να μπορείς να περάσεις τέλεια χωρίς να χρειαστεί – αν δεν έχεις κέφι- να βγεις εκτός ούτε για δέκα λεπτά. 
Και τα δύο δεν είναι τεράστια, και αυτό τους δίνει την δυνατότητα να σκύβουν πάνω από κάθε πελάτη σαν να είναι μοναδικός. Και τα δύο διαθέτουν υπέροχους κοινόχρηστους χώρους, βεράντες με θέα θάλασσα, πισίνες με άνετα sunbeds, bars και lounges για το απόλυτο relax και μικρά μαγαζιά και gallery τέχνης με διαλεγμένα πράγματα υπογεγραμμένα από διάσημους καλλιτέχνες και οίκους μόδας. 
Και τα δύο βασίζονται στο όραμα, το μεράκι και το πάθος των ανθρώπων τους. Των Τάσο και Νικόλα Ιωαννίδη στο Belvedere και των Μαρία Στρατή και Αντώνη Βορδώνη στο Ποσειδώνιο που είναι όλοι τους οι καλύτεροι οικοδεσπότες ever, και που φροντίζουν να δουλεύουν τα πάντα ρολόι 24/7. Και τα δύο είναι οάσεις κοσμοπολιτισμού σε νησιά πολυσύχναστα και κοσμικά, άρα εύκολα στο loud και στο δήθεν. Και καταφέρνουν να σε κάνουν να νοιώθεις προστατευμένος και pampered λες και βρίσκεσαι σε ένα παράλληλο σύμπαν, ένα σύμπαν που σου προσφέρει την χαλάρωση, την ηρεμία και την απόλαυση που όλοι έχουμε ανάγκη στις διακοπές μας. Και στα δύο, περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους με κοινή αισθητική, κοινή κουλτούρα και κοινή αγωγή, μάλλον γιατί τα ομώνυμα έλκονται και αρέσκονται να συχνάζουν στα ίδια μέρα, και αυτή η φράση, trust me, έχει παραπάνω από μια ανάγνωση. 
Και τελικά, και τα δύο είναι από τα μέρη στα οποία επιστρέφω όσο συχνότερα μπορώ, αν και, λόγω προσωπικών λόγων οι Σπέτσες πια με βλέπουν πολύ συχνότερα από ότι το νησάκι που κάποτε ήταν της καρδιάς μου. Και τα δύο, δεν είναι φτηνά, πως θα μπορούσαν να είναι άλλωστε? Το service και το running cost αυτού του επιπέδου don’t go cheap, όμως πιστέψτε με, είναι ένα έξοδο που αξίζει να το κάνετε κάποια στιγμή έστω κι αν κόψετε από κάτι άλλο. Η διαμονή σας σε όποιο από τα δύο θα σας αποζημιώσει και με το παραπάνω και φεύγοντας, θα δώσετε και εσείς νοερή υπόσχεση στον εαυτό σας πως θα επιστρέψετε με την πρώτη ευκαιρία.
Υ.Γ. Ηι αναφορά στα ξενοδοχεία, όπως και οι φωτογραφίες, είναι με αλφαβητική σειρά. Belvedere, Ποσειδώνιο... ;)
