Σε δυο μέρες το 2020 θα είναι πια παρελθόν. Μια ανάμνηση που κανείς δεν θα θυμάται με νοσταλγία, ένας χρόνος που μας πήρε τόσα πολλά τόσο απότομα, και που μας άφησε να μετράμε πληγές και συντρίμμια. Όμως ευτυχώς φεύγει με το φως να φαίνεται όλο και πιο καθαρά στην άκρη του τούνελ, με το εμβόλιο να είναι πια εδώ, και με την προοπτική να πάρουμε πίσω τις ζωές μας εμφανή πια στον ορίζοντα.
Οι γιορτές που περνάμε είναι παράξενες όντως. Λείπει η ανεμελιά, λείπει το κέφι, λείπει κυρίως η ελευθερία μας. Να πάμε βόλτες, να δούμε τους φίλους μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε, να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε, να χορέψουμε, να πάμε ταξίδια, να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας γύρω από τραπέζια πολύβουα, να μαζευτούμε σε σπίτια, να ψωνίσουμε σε στολισμένα μαγαζιά, να ακούσουμε τα κάλαντα, να μας βρει το πρωί της νέας χρονιάς στους δρόμους επιστρέφοντας από ρεβεγιόν και από πάρτι.
Αντί για όλα αυτά - όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα αλλά τελικά δεν ήταν καθόλου- βρισκόμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας, κυκλοφορούμε με τα πρόσωπα μας κρυμμένα πίσω από μάσκες, επικοινωνούμε μέσα από οθόνες, και σχεδόν μάθαμε να ζούμε με τον φόβο, αυτό τον φόβο που μας έπεισε να αλλάξουμε τις ζωές μας ριζικά για να μπορέσουμε κάποια στιγμή, να τις συνεχίσουμε με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
Το σημερινό ποστ θέλω να είναι γιορτινό και αισιόδοξο, και έτσι δεν θα αναλύσω τα όσα χάσαμε σχεδόν έναν χρόνο τώρα ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Δουλειές, χρήματα, ανθρώπους, υπομονή, συχνά και τα απομεινάρια της λογικής μας. Θα μείνω σε ότι κερδίσαμε. Που είναι από μόνο του πολύ σημαντικό. Την υγεία μας πρώτα και πάνω από όλα, και την υγεία των ανθρώπων που αγαπάμε, την δυνατότητα του να είμαστε «εδώ» για την επόμενη μέρα που ξημερώνει πια, και το στοίχημα πως όταν χρειάστηκε αντέξαμε, και υπό συνθήκες αδιανόητα δύσκολες καταφέραμε να σταθούμε όρθιοι, να παραμείνουμε δυνατοί και αισιόδοξοι, και να κοιτάζουμε το μέλλον με αισιοδοξία.
Όσοι από μας είχαμε την τύχη και την ευλογία να το περάσουμε όλο αυτό χωρίς ανθρώπινες απώλειες, δύσκολα, πάρα πάρα πολύ δύσκολα αλλά στο μέτρημα όλοι παρόντες, πιστεύω πως οφείλουμε ένα ευχαριστώ πρώτα και πάνω από όλα στους ανθρώπους που μας στήριξαν, και έπειτα ένα μπράβο σε μας τους ίδιους. Γιατί αυτό που καταφέραμε, είναι σχεδόν θαύμα. Και με αυτή την σκέψη ας υποδεχτούμε την νέα χρονιά, και ας κάνουμε όση υπομονή απομένει και χρειάζεται έτσι ώστε να μην χάσουμε το παιχνίδι στα τελευταία λεπτά του.
Πίσω στα trivial, ανήμερα την Πρωτοχρονιά θα έρθουν στο σπίτι η μαμά μου και ο Ιάσονας για να φάμε παρέα και να κόψουμε την Βασιλόπιτα. Θα φτιάξω γαρίδες cocktail για πρώτο και Timballo για κυρίως, 
και όποιος κερδίσει το φλουρί της πίτας - που όπως κάθε χρόνο θα είναι απο την It is Kayak - θα πάρει ένα υπέροχο γούρι της αγαπημένης μου Liana Vourakis.
Για να πω την αλήθεια βέβαια, κάθε χρόνο το ίδιο πρόγραμμα κάνουμε τέτοια μέρα ασχέτως πανδημίας, γιατί αυτές οι στιγμές είναι για να τις μοιραζόμαστε με τους πολύ δικούς μας ανθρώπους. Μπορεί πέρσι αντί για τέσσερις να ήμασταν έξι ή οκτώ, γιατί η οικογένεια μου είναι κυρίως εκλεκτική όπως έχω ξαναπεί πολλές φορές και περιλαμβάνει και φίλους καρδιάς και ζωής, όμως η ουσία παραμένει πάντα ή ίδια.
Την επόμενη μέρα θα πάω για ποδαρικό στο FnL - και την Smiling Hippo- με ρόδι, κέρματα και λιβάνι από το Abu Dhabi, και ελπίζω το 2021 να μας δώσει πίσω ότι μας πήρε το 2020, and some more. ‘Οσο για την παραμονή, θα την περάσουμε ήσυχα, just the two of us. Είπαμε, η ευτυχία είναι στα απλά και τα καθημερινά. Βαθιά ανάσα λοιπόν, με το βλέμμα καρφωμένο στο μέλλον.
Ευτυχισμένο το 2021! Κρατάμε γερά, και πάμε με φόρα για τα καλύτερα, που είναι αυτά που έρχονται.
