Δευτέρα μεσημέρι και μετά από τα κλασσικά errands- super market, καθαριστήριο, φούρνο και άλλα τέτοια εμπριμέ- έχω ραντεβού στο Nolita με την ιδιοκτήτρια της εταιρίας Paja Toquilla, Άσπα Ξυδάκη. Η Paja Toquilla είναι μια εταιρία που εισάγει στην Ελλάδα αυθεντικά Panama hats φτιαγμένα στο χέρι στο Εκουαδόρ σε ένα εργοστάσιο βραβευμένο από την Unesco, και την Άσπα την γνώρισα μερικές μέρες πριν σε ένα FnL event και εντυπωσιάστηκα. Αρχικά γιατί είναι style icon και υποστηρίζει τα καπέλα που φοράει πάντα τόσο απόλυτα που σε εμπνέει να ακολουθήσεις το παράδειγμα της και εσύ, έστω και όχι με τόση επιτυχία, και αφ’ εταίρου γιατί επιτέλους βρήκα στην Ελλάδα έναν άνθρωπο που αγαπάει τα καπέλα όσο κι εγώ, και όταν λέμε τα αγαπάει, τα αγαπάει κανονικά, όχι για show off. Και αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά γιατί τα καπέλα – όπως και τα γυαλιά ηλίου- στην πραγματικότητα δεν έχουν να κάνουν τόσο με το αν ταιριάζουν τέλεια στο σχήμα του προσώπου σου όσο με το αν νοιώθεις αρκετά άνετα φορώντας τα, άρα, αν μπορείς να τα υποστηρίξεις. Και η Άσπα trust me, τα καπέλα τα υποστηρίζει big time.
Έτσι, με την Άσπα αποφασίσαμε να συνεργαστούμε, και έτσι θα δώσει δύο καταπληκτικά καπέλα για την κλήρωση του pre-Christmas Blond event, και θα αρχίσει να μας δίνει μέσα από το Blond πολύτιμες συμβουλές σε ότι έχει να κάνει με τα καπέλα. Τι φοριέται με τι, και πως, ποια είναι τα διαφορετικά είδη, το etiquette, πως τα φυλάμε, πως τα συντηρούμε και ένα σωρό άλλα και πολύ ενδιαφέροντα, οπότε stay tuned.Και βέβαια, είχε την καλοσύνη να μου φέρει και μένα ένα καπέλο που θεώρησε πως θα μου πήγαινε και εννοείται πως έπεσε διάνα, και έτσι απόκτησα άλλο ένα καταπληκτικό κομμάτι για την συλλογή μου, που θα με δείτε να το φοράω πολύ συχνά τον χειμώνα.
Την Τρίτη παρόλο που έπηξα από δουλειά μια που ο Πάνος έλειπε Λονδίνο και έπρεπε να ανεβάσω όλη την ύλη του FnL μόνη μου, με έπιασε μια κρίση νοικοκυροσύνης και μέσα στον πανικό, αποφάσισα να φτιάξω και τις ντουλάπες μου μια που βαρέθηκα πια να βλέπω τα καλοκαιρινά μου ρούχα μέσα Νοέμβρη. Μερικές ώρες αργότερα είχα καταφέρει να βάλω σε τάξη τις δύο από τις τέσσερις – καθόλου κακό αποτέλεσμα under the circumstances- χωρίζοντας για πρώτη φορά τα ρούχα μου σε καθημερινά – που είναι αυτά που βλέπετε στις φωτογραφίες- και σε χειμωνιάτικα που θα τα δείτε άλλη φορά γιατί είναι ακόμα work in progress. Γενικά, έχω μεγάλο κόλλημα με τις ντουλάπες μου και αν άλλαζα ξανά καριέρα, νομίζω πως θα γινόμουν μια εξαιρετική wardrobe organizer. Άλλωστε, έχω ανεβάσει ολόκληρο ποστ επί του θέματος.
Το βράδυ, κουρασμένη πτώμα μεν αλλά πανευτυυχής, τσούγκριζω το ποτήρι μου με αυτά των κολλητών μου σε ένα long due girls night στο Dirty Ginger στο Χαλάνδρι που έχει γίνει ήδη το καινούριο μας στέκι. Είναι από τις μεγαλύτερες ευτυχίες στην ζωή να μοιράζεσαι όμορφες στιγμές με ανθρώπους που αγαπάς, που εμπιστεύεσαι, και που είναι στην ζωή σου για πολλά χρόνια. Κυρίως με ανθρώπους με τους οποίους σε συνδέουν πολύ σημαντικοί δεσμοί και με τους οποίους μπορείς να μιλήσεις σχεδόν για τα πάντα, αντί να αναλώνεσαι σε μικροαστικές μπαναλιτέ του τύπου παιδιά, σχολεία και Φιλιππινέζες. 
Τετάρτη και η νοικοκυροσύνη συνεχίζεται. Μπορεί η ντουλάπα με τα βραδινά να μην έχει ακόμα τελειώσει, τα χειμωνιάτικα καπέλα μου όμως έχουν πάρει την θέση τους στον καλόγερο του γραφείου μου και κάποια στιγμή μέσα στην μέρα, ένα κούριερ μου παραδίδει την τελευταία μου παραγγελία στο Amazon.
Είναι το βιβλίο The other side of the coin της Angela Kelly, η οποία είναι η Personal Assistant and Senior Dresser της Βασίλισσας Ελισάβετ από το 2002. Μάλιστα οι σχέσεις τους είναι τόσο καλές που έχει ήδη δημοσιεύσει άλλο ένα βιβλίο, το Dressing the Queen: The Jubilee Wardrobe, και τα δύο με τις ευλογίες της Ελισάβετ και με ένα σωρό αδημοσίευτες φωτογραφίες της, όπως και λεπτομέρειες για τα ρούχα και τα αξεσουάρ της , την σημειολογία τους, τις συνήθειες της λατρεμένης Λίλιμπεθ και όλα όσα πεθαίνουν να μάθουν οι φανατικοί θαυμαστές της όπως εγώ.
Η Πέμπτη είναι μια μέρα γεμάτη ραντεβού και meetings στο γραφείο, και από το απόγευμα ρίχνει κατακλυσμό, πράγμα που δεν μας εμποδίζει να πάμε με τον Πάνο στο Cash στο Κεφαλάρι. Το Cash είναι από τα αγαπημένα μας μαγαζιά, και ειδικά από πέρσι που έβαλε και live μουσική κάποιες μέρεις την εβδομάδα, μας θυμίζει in a way το Park Chinois στο Λονδίνο – εντάξει, μην πέσετε να με φάτε, προφανώς δεν έχει μεγάλη σχέση το ένα με το άλλο όμως είναι το feeling που μετράει- οπότε το επισκεπτόμαστε όσο συχνότερα μας επιτρέπει το μάλλον hectic πρόγραμμα μας, είτε με παρέα είτε οι δυο μας. Αυτή την φορά το βρήκαμε μόλις στολισμένο, εξ ου και η πόζα ανάμεσα στους Καρυοθραύστες, και με καινούριο chef pâtissier που έφτιαξε αυτόν τον Βούδα cheese cake που είναι και νόστιμος και Instagramable.
Το Σάββατο το πρωί το πρόγραμμα έχει errands. Δηλαδή έχουμε αφήσει διάφορες δουλίτσες για να τις κάνουμε μαζί – ο Πάνος οδηγεί και εγώ κατεβαίνω από μαγαζί σε μαγαζί και μαζεύω πράγματα- μια που έτσι κερδίζουμε πολύ χρόνο αφού δεν χρειάζεται να ψάχνουμε κάθε τόσο για θέση παρκαρίσματος. Με αυτόν τον τρόπο μέσα σε μιάμιση ώρα τελειώνουμε με καθαριστήριο, βιβλιοπωλείο, μοδίστρα, τσαγκάρη, κτηνίατρο για το φαγητό της Μπριζίτ, και κάνουμε και μια στάση στο Myseason.gr, το καινούριο κατάστημα με τα εποχιακά είδη που έχει ανοίξει στον παράδρομο της Κηφισίας στο ύψος της Φιλοθέης, από όπου αγοράζω το καινούριο μας δέντρο – θα σας το δείξω την επόμενη εβδομάδα που θα το στολίσουμε- και μαζί διάφορα στολίδια, κορδέλες αλλά και έναν Καρυοθραύστη για το γραφείο του Πάνου. Όποιος με ξέρει, ξέρει και πως έχω τεράστιο κόλλημα με τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια, έχω μια μεγάλη συλλογή με κομμάτια φερμένα από κυριολεκτικά όλον τον κόσμο, και σας λέω ειλικρινά πως αυτό το μαγαζί έχει υπέροχα πράγματα εξαιρετικής ποιότητας. Να πάτε οπωσδήποτε. Εγώ εντυπωσιάστηκα με αυτό το ροζ δέντρο, αν έμενα μόνη μου ή αν είχα μικρή κόρη, θα το είχα φορτώσει στο πορτ μπαγκάζ έτσι όπως ήταν.
Την Κυριακή, έχουμε στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία την ετήσια έκθεση Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά. Την ώρα που φτάνουμε, γύρω στη 1, οι πρώτοι οινόφιλοι έχουν ήδη αρχίσει να έρχονται και μέχρι τις 8 το βράδυ που κλείνουν οι πόρτες η συμμετοχή είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Το περίπτερο του Γιώργου Λελεκτσόγλου και τα εμβληματικά κρασιά του Βόρειου Ροδανού που είναι και η τιμόμενη περιοχή - κάποια από τα οποία δεν έρχονται καν στην Ελλάδα και ο Parker τα βαθμολογεί απο 95-97%- αποτελούν μεγάλο πόλο έλξης αλλά και οι υπόλοιποι εκθέτες δεν μένουν παραπονεμένοι μια που όταν τελειώνει πια η έκθεση, ελάχιστα μπουκάλια έχουν απομείνει στα περίπτερα.
Κάποια στιγμή κάνουμε lunch break στο Winter Garden και επιβεβαιώνουμε πως το lobster roll τους είναι το καλύτερο της πόλης by far.
