Η πόλη άδεια, ο καιρός παράξενος. Πότε συννεφιά πότε λιακάδα και στα ενδιάμεσα ένας αέρας τρελός που μου θυμίζει το νησάκι και γεμίζει την βεράντα μου φύλλα και σκόνη.
Οι δρόμοι έρημοι, κάνω την διαδρομή Ψυχικό -Ευαγγελισμό σε επτά λεπτά και βρίσκω θέση να παρκάρω στην Υψηλάντου. Κάθε φορά που περνάω αυτή την πόρτα, σχεδόν κάθε μέρα, νοιώθω όλο και πιο αισιόδοξη. Το ένστικτο μου που το εμπιστεύομαι σχεδόν τυφλά, με καθησυχάζει πια, θα την κερδίσουμε αυτή την μάχη σίγουρα, και σε έναν χρόνο από σήμερα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα αναστενάζουμε με ανακούφιση, που θα έχουν περάσει οριστικά.
Κατά τα άλλα, καφέδες με τις κολλητές μου, Σάββατο βράδυ σε ωραίο Ιταλικό στα Μελίσσια, το λένε Il Covo και σας το συνιστώ γιατί έχει νόστιμο φαγητό κανονικό, χωρίς αφρούς και γκουρμέ πινελιές, ωραίες μακαρονάδες, λεπτές και σωστά ψημένες πίτσες, δροσερές σαλάτες και ένα mille feuilles με κρέμα και αμύγδαλα σκέτη αμαρτία.
Την Κυριακή το βράδυ μαζευόμαστε με την Νίκη και τον Κωστή στην βεράντα μας για ένα απλό – πολύ απλό- φαγητό. Ο Ιάσονας μας ετοιμάζει μια κανάτα με cocktail δροσερό και ζαλιστικό που το σερβίρω στα αγαπημένα μου ποτήρια Hendricks, φτιάχνω ένα γιουβέτσι με κεφτέδες, έχω αγοράσει και παγωτά Oreo από το περίπτερο και that’s it. Η ευτυχία δεν θέλει πολλά, το έχουμε μάθει το μάθημα μας πια και μάλιστα με τον πιο δύσκολο τρόπο. Στιγμές μοιρασμένες με αγαπημένους ανθρώπους σε βεράντες με δροσιά, σε κρυφές παραλίες, γέλια, ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη. Και υγεία, πέρα και πάνω απ΄όλα.
Αυτές τις μέρες δεν είμαι στα καλά μου. Κάτι με παιδεύει και δεν ξέρω τι, I can’t put my finger on it που λένε και οι αγαπημένοι Άγγλοι. Μικρές ή μεγαλύτερες αφορμές σηκώνουν θύελλες στο μυαλό και την καρδιά μου, και τα βράδια πετάγομαι στον ύπνο μου νομίζοντας πως δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Το μυαλό μου στο pause και το συναίσθημα μου γκρι μουτζουρωμένο, αφήνω τα απόνερα να σκάσουν στους πολύ δικούς μου ανθρώπους χωρίς τύψεις γιατί ξέρω πως μ΄αγαπάνε ακόμα και γι΄αυτά.
Η απάντηση έρχεται όπως πάντα ξαφνικά, σαν να τραβιέται μια κουρτίνα στο υποσυνείδητο μου και να γεμίζει φως. Ξέρω τι με φοβίζει, ξέρω και τι πρέπει να κάνω. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν θα μπορέσω. Δεν με φόβισαν ποτέ οι αλλαγές όσο μεγάλες και δύσκολες κι αν ήταν, από την στιγμή που γινόταν μέσα μου σαφές αυτό που έπρεπε να γίνει. Πέρα από την Πολυάννα και πέρα από το ότι κάτω απο τις ζάχαρες και το γλάσσο κρύβεται ένα πολύ σκληρό μπισκότο, η ζωή μου έχει αποδείξει πολλές φορές και στην πράξη πως τα πάντα γίντονται για κάποιον λόγο, κυρίως για καλό είτε για μένα είτε για τους άλλους. Και έτσι κι αλλιώς, αυτοί που αγαπάμε πρέπει να θέλουμε να είναι καλά κοντά ή μακριά μας, πέρα από όποιον εγωισμό, συνήθεια ή ρουτίνα.Αυτά στην θεωρία βέβαια. Στην πράξη, θα δείξει.
Και τελικά, πίσω στον Ευαγγελισμό, εκεί απ’ όπου ξεκίνησε αυτό το κομμάτι, η αγάπη είναι ένα παιχνίδι που παίζεται πάντα από δύο. Και ο Κρις είναι ένας άνθρωπος που από την μέρα που τον γνώρισα, από την μέρα που με διάλεξε για φίλη του, και για δικό του άνθρωπο, μου δίνει μεγάλα μαθήματα ζωής, το ένα μετά το άλλο. Όπως ότι όταν αγαπάς κάποιον τον αγαπάς και στα εύκολα και στα δύσκολα. Και στα σοβαρά και στα αστεία. Τα γέλια μας που αντηχούν στους διαδρόμους του ένατου ορόφου αυτούς τους τόσο μα τόσο δύσκολους μήνες που άλλαξαν στην κυριολεξία τις ζωές μας, αλλά και οι σιωπές μας όταν απλά η ανάγκη είναι να είμαστε «εκεί» μαζί, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη. Γιατί η αγάπη – όλων των ειδών, η οικογενειακή, η φιλική, η ερωτική- πρέπει να είναι φως, και στήριγμα, και ελπίδα, και ροζ. Άνθρωποι δεμένοι με μια αόρατη κλωστή που είναι μαζί γιατί αυτό τους κάνει δυνατούς και ευτυχισμένους, φόρα ο ένας στα όνειρα του άλλου, και μαξιλάρια που μαλακώνουν τις πτώσεις, και μοιρασμένα μυστικά, και αλήθειες, και χέρια που απλώνονται για να σηκώσουν όποιον έχει σκοντάψει και να στηρίξουν όποιον ταλαντεύεται. Πέρα και πάνω απ΄όλα, η αγάπη πρέπει να είναι χαρά, και φως, και ελευθερία. Να φεύγεις και να επιστρέφεις πίσω τρέχοντας γιατί θέλεις να είσαι εκεί, και να την διαλέγεις ξανά και ξανά, συνειδητά. Και να την υπερασπίζεσαι, και να την αναγνωρίζεις, και να την γιορτάζεις, και να την προστατεύεις, και να της υποκλίνεσαι, και να την ρουφάς, και να νοιώθεις ευγνώμων που σε βρήκε και φώτισε τις στιγμές και την ζωή σου.
Ξέρω πως πολύς κόσμος αγαπάει και σκέφτεται αλλιώς, και εννοείται πως δεν διεκδικώ κάποιου είδους αυθεντία. Όμως όταν έχεις αξιωθεί τέτοιες αγάπες, και έχεις την τύχη να συναντήσεις ανθρώπους που αγαπάνε και σκέφτονται όπως εσύ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος ούτε άλλος τρόπος. Μπορεί και να κακομαθαίνουμε κατά κάποιον τρόπο, το καταλαβαίνω, όμως η ουσία είναι μία. Πως γι' αυτές τις αγάπες αξίζει να παλέψεις, και να κοπείς, και να επιμείνεις και να υπομείνεις. Γιατί αυτές οι αγάπες δεν σε κάνουν μόνο πιο δυνατό,πιο σοφό, πιο ασφαλή και πιο ευτυχισμένο. Σε κάνουν και πιο γενναιόδωρο μια που σε μαθαίνουν να μοιράζεται απλόχερα όλα τα όμορφα που βλέπεις, και που κάνεις, και που νοιώθεις. Και να ρισκάρεις, κι ας χάσεις. Όλα είναι κομμάτια του παιχνιδιού της ζωής.
Καλή εβδομάδα να έχουμε λοιπόν, και μάλιστα με μια μέρα λιγότερη. Η άνοιξη είναι εδώ, το καλοκαίρι έρχεται, και ο ήλιος που μας λούζει διώχνει όλες τις σκιές. Και τελικά, όλα είναι δρόμος και χαρτιά ανοιγμένα διάπλατα σε ένα τραπέζι. Και κάπου πάνω απο τα κεφάλια μας, το σύμπαν χαμογελάει, πότε κοροϊδευτικά και πότε συνωμοτικά.
