Σκέφτομαι συχνά πως όλο αυτό που ζούμε μοιάζει με ταινία. Και δυστυχώς όχι ταινία του Χριστόφορου, με πρωταγωνιστές που ζουν παράνομους έρωτες και άσβεστα πάθη, αλλά ταινία επιστημονικής φαντασίας από εκείνες που τις βλέπεις και λες «κοίτα τι σκέφτονται οι μπαγάσες!»
Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε προχτές το απόγευμα το πρόγραμμα της σταδιακής άρσης των μέτρων, και εμείς καλούμαστε να προσαρμοστούμε θέλοντας και μη σε μια νέα πραγματικότητα, όπου κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί για τίποτα πέρα από το ότι θα είναι μια διαδρομή δύσβατη και με πολλές στροφές.
Θα πρέπει να βάλουμε στην ζωή μας τις μάσκες – μιας χρήσεως ή πάνινες δεν έχω καταλάβει ακόμα μια που οι απόψεις ακόμα και των ειδικών διίστανται- θα πρέπει να μάθουμε να κρατάμε αποστάσεις – κυριολεκτικές αυτή την φορά και όχι μεταφορικές- θα πρέπει να καταπιέσουμε το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο και να κόψουμε τις αγκαλιές, τα φιλιά και τους λοιπούς ενθουσιασμούς, θα πρέπει να μάθουμε όσοι το αντικείμενο της δουλειάς μας το επιτρέπει να εργαζόμαστε από τα σπίτια μας – εντάξει αυτό το έχω και μάλιστα το θεωρώ και προνόμιο χρόνια τώρα- θα πρέπει όταν ανοίξουν τα εστιατόρια να βγαίνουμε ανά τέσσερεις και να βλέπουμε τους φίλους μας σε βάρδιες, και γενικά, να μάθουμε να ζούμε αλλιώς.
Και όλα αυτά βέβαια, που δεν ακούγονται καν απλά έτσι κι αλλιώς, κρύβουν πίσω τους και δεκάδες συνέπειες. Οικονομικές για όλους τους κλάδους, κοινωνικές, συναισθηματικές, και πάει λέγοντας. Συχνά και κλαίγοντας.
Από την άλλη, δεν είναι ότι έχουμε εναλλακτικές. Πρέπει να μπούμε στον χορό και να τον χορέψουμε, και μάλιστα με κέφι και με μπρίο, γιατί πόσοι από μας έχουν την δυνατότητα – αλλά και την διάθεση- να μείνουν σπίτια τους μέχρι να βγει το εμβόλιο? Προσωπικά δεν μπορώ να στηρίξω ένα τέτοιο project οικονομικά, πρέπει να ξαναρχίσω να δουλεύω επειγόντως, όμως ακόμα και αν είχα άφθονα χρήματα στην άκρη, μου έχουν λείψει τόσα πράγματα, που ανυπομονώ να ξαναβάλω την ζωή μου σε μια κάποια κανονικότητα, ακόμα και με όσο ρίσκο μου αναλογεί.
Οπότε σκοπεύω να βγω εκεί έξω, και να κάνω το καλύτερο που μπορώ προσέχοντας πάρα πολύ και τηρώντας ευλαβικά τα μέτρα υγιεινής και προστασίας, και να στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις όχι μόνο την δική μας δουλειά αλλά και όσους τομείς πλήττονται. Και κομμωτήριο θα πάω, και σε εστιατόρια θα τρώω όταν ανοίξουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που τόσον καιρό τώρα παραγγέλνουμε και delivery, και σε μπαρ θα πιώ τα ποτάκια μου, και διακοπές θα κάνω μόλις μου δοθεί η ευκαιρία, και ρούχα θα ψωνίσω, και πάει λέγοντας. Και νομίζω πως αυτό οφείλουμε να κάνουμε όλοι, ο καθένας ανάλογα με την ψυχικές αλλά και τις πρακτικές του δυνάμεις, για να δώσουμε μια ώθηση στην αγορά, αυτή την αγορά που αποτελεί τον κρίκο μια αλυσίδας που επηρεάζει τις ζωές και την ευημερία όλων μας.
Δεν θα είναι απλό, και όπως πάντα κάποιοι θα πρέπει να κάνουν την αρχή για να ανοίξουν τον δρόμο τους υπόλοιπους. Στο μυαλό μου, σε μια απολύτως καλοκαιρινή μεταφορά από αυτές που με κάνουν να χαμογελώ στα δύσκολα, το έχω σαν το πρώτο μπάνιο της σεζόν στην θάλασσα. Οι πιο τολμηροί δίνουν μια και βουτάνε με το κεφάλι για μακροβούτι, και άλλοι βάζουν αρχικά διστακτικά το πόδι τους να δοκιμάσουν το νερό και σιγά σιγά, ρίχνοντας νερό με το χέρι επάνω τους για να συνηθίσουν την δροσιά, μπαίνουν με την ησυχία τους. Και οι μεν και οι δε πάντως, καταλήγουν να απολαμβάνουν το αποτέλεσμα.
Από την Δευτέρα το πρωί, ή μάλλον από τώρα γιατί κακά τα ψέματα ο κόσμος είναι ήδη στους δρόμους, καλούμαστε να εφαρμόσουμε ο καθένας για τον εαυτό του – αλλά σε συνάρτηση και για όλους τους γύρω του- τα μέτρα με βάση το αίσθημα προσωπικής ευθύνης και με πυξίδα την κοινή μας λογική.
Ως γνήσια Πολυάννα πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε περίφημα. Και ως Blondie του Blond (con)fusion έχω ήδη σχέδια και ιδέες να μοιραστώ μαζί σας, και προτάσεις για τα πρώτα μετά καραντίνας events που μπορεί να γίνουν με περισσότερη προσοχή και με εναλλακτικά settings αλλά δεν θα υπολείπονται καθόλου σε διασκέδαση, υπέροχα δώρα, και ροζ διάθεση. Stay tuned λοιπόν και πάμε γερά. Να προσέχουμε, να είμαστε αισιόδοξες, και δυνατές, και όλα μα όλα θα πάνε καλά.
