Οι μπριζόλες και οι πίπες λοιπόν, είναι τα αγαπημένα πράγματα των ανδρών. Ή τουλάχιστον έτσι λένε οι Αμερικάνοι που κάθε χρόνο σαν σήμερα, δηλαδή στις 14 Μαρτίου, γιορτάζουν την μέρα του άντρα ή αλλιώς την “Steak & BJ Day” όπου το BJ σημαίνει φυσικά blowjob.
Με υποσημείωση “show your man how much you care” το μήνυμα είναι σαφές, αν θέλουμε να έχουμε τους άντρες μας ευχαριστημένους πρέπει να τους μαγειρεύουμε και να σκύβουμε, πράγματα με τα οποία προσωπικά δεν διαφωνώ κατά βάση, απλά σήμερα που θυμήθηκα την γιορτή σκέφτηκα να αναλύσω λίγο το θέμα.
Το οποίο θέμα το βρίσκω κάπως άδικο μεν γιατί παρουσιάζει τους άντρες πιο basic απ΄ότι είναι -πάντα κατά την γνώμη μου- αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως βασίζεται σε μια μεγάλη αλήθεια, και αυτή είναι πως οι πίπες εκτιμώνται βαθύτατα από το ανδρικό φύλλο, και αντιμετωπίζονται με ενθουσιασμό δυσανάλογο με τον βαθμό δυσκολίας τους , δίνοντας στον όρο «κρέμομαι από τα χείλη σου» μια εντελώς καινούρια διάσταση.
Γιατί στην τελική οι πίπες είναι πίπες και όχι πυρηνική φυσική, θέλω να πω ότι όλες και όλοι ξέρουμε να τις κάνουμε, και μπορεί η τεχνική να διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, και η εμπειρία να παίζει όντως ρόλο όπως και σε όλα τα πράγματα σ΄αυτήν την ζωή άλλωστε, αλλά αν σκεφτούμε λίγο πόσες γυναίκες άλλαξαν την ροή της ιστορίας με όπλο αυτή τους την virtuosite – και πόσοι άντρες επίσης- θα αντιληφθούμε το οξύμωρο του θέματος. Που είναι πως συχνά, πρέπει να γονατίσεις για να κερδίσεις, πράγμα που μπορεί να ακούγεται άδικο αλλά δεν είναι καθόλου μια που όπως έχει πολύ σωστά πει ο Oscar Wilde, όλα στην ζωή έχουν να κάνουν με το σεξ εκτός από το ίδιο το σεξ που έχει να κάνει με την εξουσία. Την οποία δίνει σε όποιον το διαχειρίζεται με μεγαλύτερη μαεστρία. Και πιο αποστασιοποιημένα.
Οπότε τις πίπες θα έπρεπε να τις γιορτάζουμε εμείς αντί για τα αγόρια μας, και εννοείται όχι μαζί με μπριζόλες. Μάλλον με σαμπάνιες θα ταίριαζαν περισσότερο, από αυτές που ανοίγουμε για να γιορτάσουμε επιτυχίες και νίκες, και πριν με κατηγορήσετε πως το κομμάτι είναι σεξιστικό και αντιφεμινιστικό – που δεν είναι, είναι απλά χιουμοριστικό- να σας εξομολογηθώ πως είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που θεωρούν το σεξ υπερεκτιμημένο. Όχι σαν πράξη – που μπορεί να σε στείλει αδιάβαστο από την απόλαυση- αλλά σαν ιδέα, πως δηλαδή είναι κάτι τόσο σημαντικό που ότι κι αν κάνεις σε σχέση μ΄αυτό οφείλει να έχει δέκα διαφορετικές αναγνώσεις και δέκα διαφορετικά μυστικά νοήματα.
Αν βγάζαμε από το μυαλό μας όλα τα θρησκευτικά, κοινωνικά και κομπλεξικά «μη» με τα οποία μας γεμίζουν το κεφάλι από παιδάκια, θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πιστεύω πως κάνουμε σεξ ακριβώς όπως τρώμε ή πίνουμε κάτι που μας αρέσει. Πως είναι δηλαδή μια απόλαυση σαν το παγωτό, ή το ποτό, ή ότι μας δίνει χαρά τέλος πάντως, και για το οποίο παθαίνουμε λιγουρίτσες κατά καιρούς, και το οποίο θα έπρεπε να μπορούμε να αφήνουμε πίσω μας όπως αφήνουμε το άδειο πιάτο ή ποτήρι μας. Μέχρι να ξαναπεινάσουμε ή να ξαναδιψάσουμε.
Τα υπόλοιπα, όπως ας πούμε το να πιστεύεις όντως πως για να κάνεις σεξ πρέπει να είσαι ερωτευμένος είναι αστειότητες και μου θυμίζουν την θεωρία που λέει πως αν καπνίσεις μπάφο το επόμενο βήμα θα είναι να πέσεις στην ηρωίνη, και η οποία είναι από τις μεγαλύτερες μπαρούφες ever. Εθιζόμαστε για άλλους, εντελώς διαφορετικούς λόγους, και ο έρωτας είναι κι αυτός ένας εθισμός που έχει να κάνει με πολλά πράγματα, εκ των οποίων το σεξ είναι ένα από τα τελευταία στην λίστα.
Anyway, πίσω στην σημερινή γιορτή, διαβάζω στην Wikipedia πως θεσπίστηκε σαν απάντηση των ανδρών στην Γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, πως το περιοδικό Maxim την θεωρεί την μεγαλύτερη γιορτή ever, και πως στην Γερμανία την γιορτάζουν με σνίτσελ. Και πίπες φυσικά.
Και τελικά, σκέφτομαι πόσο μπροστά ήταν ο φίλος μας ο Άλκης που χρόνια πριν προσπαθούσε να μας πείσει πως η καλύτερη μπίζνα με την οποία θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε ως παρέα ήταν η σχολή της πίπας. Το project μας είχε απασχολήσει σοβαρά, μέχρι που είχαμε ερευνήσει αν θα μπορούσαμε να πάρουμε άδεια για ΙΕΚ – δεν θα μπορούσαμε- και πριν κοροϊδέψετε την ιδέα, εμείς θα είχαμε το management δεν θα παραδίδαμε τα μαθήματα, και το σχέδιο κόλλησε ακριβώς εκεί. Στην δυσκολία του να βρεις εξειδικευμένο προσωπικό, παρόλο που πολύς κόσμος είχε δηλώσει συμμετοχή στα trials. Αργότερα συζητήσαμε και την πιθανότητα της ΜΥΚΥΟ, το να διδάξεις την τεχνική της καλής πίπας είναι έργο ιερό και προσφέρει ανακούφιση σε πολύ κόσμο, αφήστε που ανεβάζει το ποσοστό των ικανοποιημένων και χαρούμενων ανθρώπων με ότι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινότητα μας, αλλά όπως σας είπα, η ιδέα έμεινε τελικά στα σχέδια, και στις συζητήσεις που θυμόμαστε ακόμα και ξεκαρδιζόμαστε.
Αυτά λοιπόν για σήμερα, και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες. Και μην ξεχνάτε… Η σωστή μπριζόλα τρώγεται με το αίμα της, σχεδόν ωμή… Να σπαρταράει…. ;)
Υ.Γ. Ξέρω μια κυρία - ο Θεός να την κάνει- που έπαιρνε πίπες τριάμιση χρόνια προσπαθώντας -ματαίως όπως αποδείχτηκε- να αναριχηθεί σε μια ζωή που της άρεσε πολύ αλλά την έβλεπε και εξακολουθεί να την βλέπει με το κιάλι. Από μια μεριά την λυπάμαι την κακομοίρα, δεν είναι απλό να προσπαθείς να αναριχηθείς μπουκωμένη και μπουσουλώνττας, όμως απο την άλλη, επειδή πρώτον δεν είμαι καθόλου καλός άνθρωπος όταν μου πατάνε τα λάθος κουμπιά, και δεύτερον επειδή η ζωή που είχε βάλει στόχο ήταν πολύ κοντινού μου ανθρώπου, ελπίζω και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην της άρεσε καθόλου αυτό που έκανε. Έτσι η ικανοποίηση μου που πήρε τελικά απο τα τρία το μακρυτερο μεταφορικώς και κυριολεκτικώς, είναι ακόμα μεγαλύτερη. :P :P :P
