Η άνοιξη μπορεί να μην έχει αποφασίσει ακόμα να δείξει οριστικά τις λιακάδες της, όμως έχει έρθει πια για τα καλά. Την παρατηρώ κάθε μέρα στις γλάστρες της βεράντας μου που επιμένουν να φουντώνουν παρόλες τις βροχές και τις συννεφιές, μέχρι και η ροζ μανόλια μου φέτος γέμισε με περισσότερα λουλούδια από ποτέ.
Μαζί της αποφασίζω κι εγώ να ανθίσω μετά από καιρό. Και μετά από πολλά και επαναληπτικά – μεταφορικά- κλαδέματα που θα μπορούσαν among others να μου έχουν κόψει τα φτερά μου, αλλά ευτυχώς δεν τα κατάφεραν. Αντιθέτως, μετά από δεκάδες επίπονους απολογισμούς και αναλογισμούς, νοιώθω πιo αποφασισμένη από ποτέ να ξαναβρώ τους ρυθμούς εντός και εκτός μου, να κάνω ειρήνη εξακολουθούν να με θυμώνουν – δηλαδή με όσα με φοβίζουν- και να αφήσω πίσω μου τους ανθρώπους που προσπάθησαν να με πληγώσουν ξεχνώντας – ή αγνοώντας- πως κάτω από την ροζ επιφάνεια κρύβω ένα σκληρό μπισκότο που πάνω του έσπασαν τα δόντια τους πολλοί και πολλές, way tougher or nastier.
Όπως άλλωστε λέει σοφά η Ιφιγένεια- η κοσμοενεργειακή μου coach- όταν έστω σκεφτόμαστε δυσοίωνους ανθρώπους συνδεόμαστε ενεργειακά μαζί τους, και ποιος θέλει στην ζωή του τα crappy vibes όσων ζηλεύουν, συνωμοτούν, ανταγωνίζονται και δεν είναι χαρούμενοι μέσα στην ζωή τους και ευτυχισμένοι μέσα στο δέρμα τους?
Πίσω την άνοιξη λοιπόν, και στην καινούρια εποχή μεταφορικά και κυριολεκτικά, ετοιμάζομαι να φωνάξω τον κηπουρό για να συσκεφτούμε σοβαρά πάνω στην ανανέωση των φυτών της βεράντας, σκέφτομαι να φυτέψω στην θέση του ιβίσκου που δυστυχώς έχασε την μάχη με το κρύο μια ροζ αζαλέα, ανασύρω πιο ελαφρά ρούχα από τις ντουλάπες και επενδύω σε καινούρια κομμάτια και αξεσουάρ για όταν ανοίξει επιτέλους ο καιρός, χαζεύω συνταγές στο Delicious για τα τραπέζια που οργανώνω, ξεκινάω ξανά γυμναστήριο για να ξεπιαστώ λίγο από τις ώρες που περνάω αναγκαστικά μπροστά στον υπολογιστή, ετοιμάζω καινούρια projects για το Blond – stay tuned- και ένα ανοιξιάτικο event που θα λατρέψετε, πίνω συχνά ροζ afternoon tea στο Pastis του Golden Hall, έχω στοκάρει την κάβα με τα αγαπημένα μου ροζέ κρασιά, ετοιμάζω ωραία ταξίδια, περνάω χρόνο με τον Πάνο και τον περνάω υπέροχα, διαβάζω ωραία βιβλία -τελευταία μου αγορά το δεύτερο The Goddess Guide της Gisele Scanlon- συνεχίζω την διακόσμηση του καινούριου μου γραφείου, βάζω καινούριους στόχους και απολαμβάνω την ηρεμία του σπιτιού μου όσο πιο πολύ μπορώ.
Κυρίως, απολαμβάνω όμως την νεοαποκτηθείσα ικανότητα μου να κρατάω τις σχέσεις μου στην σωστή τους διάσταση. Τις επιφανειακές στην ευγενική και τυπική απόσταση που τους αναλογεί και τις αληθινές μου φιλίες και αγάπες όσο πιο μέσα στην καρδιά και την ζωή μου γίνεται. Δεν (έχω ανάγκη ούτε δράματα, ούτε ίντριγκες, ούτε μεγαλόπνοες δηλώσεις. Όσα έχουν ουσία και αλήθεια δεν χρειάζεται να τα επιδεικνύουμε για να τα δουν οι άλλοι, είναι δικά μας και το ξέρουμε, και αφού το ξέρουμε μας φτάνει. Αυτά που διαλαλούμε συνήθως είναι αυτά που δεν έχουμε, και προσπαθούμε με τον θόρυβο να καλύψουμε το κενό ή να μπερδέψουμε εκείνους που θεωρούμε πως δείχνουν ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Κρατώντας πολύ μικρό καλάθι λοιπόν για ένα σωρό πράγματα που ακούω και βλέπω γύρω μου, και που στην πραγματικότητα καθόλου δεν με αφορούν, προχωράω προς το μέλλον με όσους και όσα κάνουν την ψυχή μου να γεμίζει, την καρδιά μου να γαληνεύει και τα μάτια μου να χαμογελούν. Το καλοκαίρι είναι μια ανάσα μακριά και σκοπεύω να το υποδεχτώ ανέμελη και χαλαρή. Trust me, το έχω κερδίσει με την αξία μου. Κάντε ακριβώς το ίδιο. Το αξίζετε και είμαι σίγουρη πως το ξέρετε καλά. Το έχω πει και το έχω γράψει εκατοντάδες φορές, και δεν θα πάψω να το επαναλαμβάνω και να το πιστεύω. Η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύτιμη για να την σπαταλάμε σε ανοησίες.
