Ο καιρός ανοίγει ολοένα και πιο πολύ, και χτες το βράδυ καθίσαμε έξω για πρώτη φορά αυτή την σεζόν, εγκαινιάζοντας και επισήμως την (σχεδόν) καλοκαιρινή περίοδο. Αν δεν είχα ένα Λονδίνο μπροστά μου μέσα στον Μάιο – όπου ο καιρός μπορεί να κρύβει δροσερές προς κρύες εκπλήξεις- θα είχα ήδη αποσύρει τα χειμωνιάτικα όμως κάνω υπομονή. Και αρκούμαι στα ενδιάμεσα, κοντομάνικα με ζακετούλες και Starάκια, και σε υπέροχες αυλές και κήπους παρέα με αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου.
Έτσι και χτες βράδυ που με την Φαίη, τον Νικόλα και τον Πάνο κατηφορίσαμε προς Κολωνάκι, για ένα χαλαρό dinnerάκι στην Αργυρώ. Την Αργυρώ Μπαρμπαρίγου εννοώ φυσικά και το εστιατόριο Παπαδάκης που είχε στρώσει ήδη τραπεζάκια έξω, στο πεζοδρόμιο και στο στενάκι δίπλα κάτω από την πέργκολα, πράγμα που αντιμετωπίσαμε και οι τέσσερις μας με μεγάλο ενθουσιασμό.
Δεν θα σας γράψω για το φαγητό, θα αφήσω τον ειδικό της παρέας να ανεβάσει την επίσημε κριτική του στο FnL, όμως η βραδιά κύλησε υπέροχα και ακριβώς όπως την είχα ανάγκη για να αποβάλω το stress των τελευταίων ημερών που πραγματικά είναι από εκείνες που πάνε όλα στραβά, και να γεμίσω τις μπαταρίες μου με θετική ενέργεια και την ψυχή μου με χαμόγελα.
Με σκηνικό την πυκνή πρασινάδα που σε κάνει να ξεχνάς πως βρίσκεσαι στην πραγματικότητα μέσα στο κέντρο της πόλης – δανείστηκα την καταπληκτική φωτογραφία από τα stories της Φαίης- με άφθονο παγωμένο ροζέ κρασί, με σούπερ νόστιμες αλλά ταυτόχρονα light επιλογές από το μενού – έφαγα σαλάτα με ντοματίνια και καπαρόφυλλα και μπαρμπούνι στον ατμό to die for- με κουβέντα ενδιαφέρουσα και κυρίως εποικοδομητική όπως συμβαίνει πάντα όταν μιλάς με ανθρώπους που ξέρεις πως σ΄αγαπάνε και θέλουν να σκίζεις πάντα και παντού, και με γέλια που δεν λείπουν ποτέ από τις συναντήσεις μας. Τελειότης δηλαδή..
Και σήμερα η μέρα πάει από το πρωί σχετικά καλά, και το βράδυ έχω να βγω με τις κολλητές μου, και η λιακάδα φωτίζει τα πάντα και κάνει το μέλλον να μοιάζει ευοίωνο. Και στο τελείωμα θα το ξαναγράψω μια ακόμα φορά, τι θα ήμασταν χωρίς τους φίλους και τις αγάπες της ζωής μας? Καμιά φορά μου λένε πως πρέπει να κρατάω το Blond πιο ουδέτερο, να μην γράφω για τα προσωπικά και τις παρέες μου για να μην δείχνει σαν «club» που απευθύνεται σε λίγους, αλλά διαφωνώ.
Δεν γράφω ποτέ για επιδείξω το οτιδήποτε, και αυτό πιστεύω ειλικρινά πως το αντιλαμβάνεται όποιος με έχει διαβάσει παραπάνω από μια φορά. Το Blond καλώς ή κακώς δεν είναι απλά ένα lifestyle site, είναι κάτι πολύ προσωπικό, μια πλατφόρμα στην οποία γράφω για όσα μου αρέσουν, για όσα με προβληματίζουν, για όσα ανακαλύπτω, για όσα αγαπώ. Το Blond είμαι εγώ και εγώ είμαι – among others- και οι άνθρωποι μου και οι στιγμές μας. Θα ήταν υποκριτικό να υποδυθώ πως είναι κάτι άλλο, τουλάχιστον έτσι το νοιώθω εγώ. Και με την ίδια άνεση που νοιώθω να σας μιλήσω για τους φόβους μου, για τα ψυχολογικά μου ή για τα όνειρα μου, μοιράζομαι μαζί σας και τις στιγμές μου που ευτυχώς, δεν είναι μοναχικές. Σαν μήνυμα περισσότερο, για όλα εκείνα τα υπέροχα που μπορούμε να πάρουμε από τους ανθρώπους γύρω μας, για το πόσο καλύτερους ανθρώπους μπορούν να μας κάνουν, και για το πόσο σημαντικό είναι να μοιράζεσαι το καλό και το κακό σου με εκείνους που νοιώθεις πως το αξίζουν… <3
