Υπάρχουν εκείνες οι απώλειες που είναι ξαφνικές και σε πιάνουν ανυποψίαστο, και οι άλλες που σου δίνουν χρόνο να προετοιμαστείς. Που τις δουλεύεις στο μυαλό σου για καιρό, κρυφά, εκείνες τις ελάχιστες στιγμές που η έμφυτη αισιοδοξία σου δίνει την θέση στην πραγματικότητα που δείχνει αναπόφευκτα αδυσώπητη, και οι μηχανισμοί επιβίωσης μέσα σου ξεκινάνε να στήνουν το σενάριο της επόμενης μέρας με βάση την λογική.
Σχεδόν πείθεις τον εαυτό σου πως θα τα καταφέρεις, να πας παρακάτω χωρίς να διαλυθείς, να είσαι ψύχραιμη όπως θα άρμοζε στην περίσταση και στον άνθρωπο που θα χάσεις από την ζωή σου, πως θα φανείς δυνατή για τους άλλους που πονάνε πιο πολύ από σένα, πως θα προχωρήσεις με τις αναμνήσεις των ευτυχισμένων στιγμών που πέρασαν….
Και μετά έρχεται η μέρα που ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς την πραγματικότητα. Που είναι αμείλικτη, και μοιάζει με ελβετικό τυρί γεμάτο τρύπες που δεν θα γεμίσουν, κακά τα ψέματα, και εσύ πρέπει να μάθεις να ζεις με την απώλεια για την οποία δεν προετοιμάζεσαι τελικά ποτέ.
Γράφω αυτό το κομμάτι με μεγάλη προσπάθεια, όχι να εκφράσω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου – αυτό είναι εύκολο - αλλά να μην βγει μελό. Ξέρω πως δεν θα του άρεσε του Κρις να μοιρολογάμε, ούτε δημοσίως ούτε ιδιωτικώς, φρόντισε άλλωστε να το πει σε όλους μας με τον τρόπο που καταλάβαινε ο καθένας. Και εμένα που επέμεινα στο ροζ και την αισιοδοξία της Πολυάννας μέχρι την τελευταία στιγμή, μερικές μέρες πριν με έπιασε και μου είπε «κάτσε να μιλήσουμε σοβαρά τώρα. Δεν θα βγω από εδώ, το ξέρω. Κοίτα να μην καταρρεύσεις όταν συμβεί, θέλω να μου υποσχεθείς πως θα βάλεις τα δυνατά σου. Να θυμάσαι αυτό που έλεγες πάντα, πως όσο είναι καλά το παιδί σου και ο Πάνος, όλα τα άλλα γίνονται και λύνονται. Η Ευούλα πρέπει να είναι ροζ. »
Ναι το έλεγα και το εννοούσα. Και το εννοώ ακόμα πέρα από κάθε τι. Όμως οικογένεια είναι και οι άνθρωποι της καρδιάς μου, και αυτή η οικογένεια μετράει μια τεράστια απώλεια από προχτές, μια απώλεια που δεν την χωράει ο νους μας και που θα μας πάρει χρόνο, πολύ χρόνο, για να μπορέσουμε να την καταπιούμε και να την χωνέψουμε.
Παρόλα αυτά, αγάπη είναι να κάνεις για τον άλλο αυτό που θέλει εκείνος και όχι αυτό που θέλεις εσύ. Και έτσι, από σήμερα το Blond, μαζί και εγώ, θα προσπαθήσουμε να μπούμε σε μια κάποια κανονικότητα. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι καθόλου εύκολο, όμως κάθε φορά που πάει να με πάρει από κάτω προσπαθώ να θυμάμαι πως υπήρξα τόσο μα τόσο τυχερή. Μπήκε στην ζωή μου ένας αφάνταστα χαρισματικός, λαμπερός και μοναδικός άνθρωπος, με διάλεξε, με αγάπησε όσο τον αγάπησα κι εγώ, και με έκανε δικό του άνθρωπο. Στην πράξη. Από εκείνους που επέλεξε να κρατήσει δίπλα του μέχρι κυριολεκτικά το τέλος, μέχρι εκείνες τις μέρες που δεν ήθελε να δει κανέναν πέρα από την οικογένεια του. Την φυσική και την εκλεκτική.
Και τώρα που έφυγε, τόσο πολύ άδικα νωρίς, έχοντας τόσα πολλά ακόμα να κάνει και να δώσει, άφησε πίσω του αναμνήσεις που ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν μαλακώνουν την απώλεια ή αν την κάνουν πιο έντονη, όμως σίγουρα θα αφήσουν το στίγμα τους όχι μόνο μέσα μου, αλλά και σε όλα όσα θα κάνω στο μέλλον. Ακόμα και το Blond έχει και θα έχει πάντα ένα κομμάτι του μια που ανάμεσα στα πήγαινε έλα στον Ευαγγελισμό της πρώτης φάσης, φρόντισε να κατοχυρώσει τον τίτλο και να ετοιμάσει τα χαρτιά για την σύσταση της εταιρίας. «Να αρχίσεις να βγάζεις και κανένα φράγκο πια φίλη, όχι όλα για το ονόρε και τον χαβαλέ».
To make a long story short, ο Κρις θα είναι δίπλα μας, δίπλα μου, πάντα και παντού. Θα είναι παρών σε όλα τα μεγάλα και τα ωραία που θα έρθουν, ακριβώς όπως ήταν μέχρι προχτές. Στα ταξίδια, στις βόλτες, στα θερινά σινεμά, στα γέλια και τα τσουγκρίσματα των ποτηριών μας, στα βραβεία, στα events, στα τραπέζια, στις επετείους, στα σχέδια που κάναμε όλοι μαζί όταν γίνουν πραγματικότητα, στα όνειρα που θα συνεχίσουμε να κάνουμε, στο Λονδίνο που αγάπησε όσο κι εγώ και που το ζήσαμε τόσες φορές τόσο υπέροχα παρέα, στις βουτιές, στα μάτια των φίλων μας, στο ροζ μου αλλά και στο μαύρο μου, στα γέλια αλλά και στα κλάματα. Και αν όλα στην ζωή γίνονται για κάποιο λόγο, στην δική μου ζωή ο Κρις δεν ήρθε μόνο για να την φωτίσει και να με κάνει καλύτερο άνθρωπο, ήρθε για να μου θυμίζει από εδώ και στο εξής πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος που περνάμε με αυτούς που αγαπάμε, και πόσο τεράστια ύβρις είναι να τον αφήνουμε να πηγαίνει χαμένος. Και πόσο μεγάλη τύχη είναι να συναντάς ανθρώπους που να μην ντρέπονται να λένε σ΄αγαπώ. Δημόσια, δυνατά και συχνά.
Σ΄αγαπάω πολύ λοιπόν μωρό μου. Και θα μου λείψεις αφάνταστα. Όμως μέχρι να ξανασυναντηθούμε σε κάποια μελλοντική διαδρομή, η ζωή συνεχίζεται, ακριβώς όπως το ζήτησες.
