Από μικρή είχα κόλλημα με τα παπούτσια. Η μαμά μου διηγείται ακόμα γελώντας πως γύρω στα πέντε μου καθόμουν στο πάτωμα και σφάδαζα, και δεν σηκωνόμουν αν δεν μου φορούσαν τα παπούτσια που ήθελα και που είχα διαλέξει μόνη μου από την ντουλάπα μου, με αποτέλεσμα να κάνω μοναδικές εμφανίσεις στο νηπιαγωγείο με ποδιά και πέδιλα με πεταλούδες ή λουλούδια .
Μεγαλώνοντας, πάντα τα παπούτσια μου ήταν έρωτες με την πρώτη ματιά, και πάντα είχαν αυτό το κάτι που τα ξεχώριζε όχι μόνο στα δικά μου μάτια αλλά και στων άλλων. Ας πούμε, δεν φόρεσα ούτε μια φορά στην ζωή μου γόβες. Νομίζω πως κάποια στιγμή, κάπου, κάπως, βρέθηκα με ένα ζευγάρι μαύρες σουέτ γύρω στα τριάντα κάτι μου αλλά έμειναν στο κουτί τους αφόρετες μέχρι που τις χάρισα σε μια από τις κυρίες που μας βοηθούσαν με το σπίτι. Δεν το έχω καθόλου με τα κλασσικά, τα μανταμέ, ή τα «τύπου σέξι». Δεν μπορώ να τα υποστηρίξω καθόλου. Αντιθέτως, όταν ακόμα φορούσα ψηλοτάκουνα, ισορροπούσα θαυμάσια πάνω σε εκπληκτικά peep toes με κορδόνια και περίεργα κοψίματα ή σε πανύψηλες πλατφόρμες.
Αργότερα, την εποχή του blogging και της αρχής των social media, δηλαδή καμιά δεκαετία πριν, άρχισα να μοιράζομαι την αγάπη μου για τα παπούτσια με τους τότε αναγνώστες μου ανεβάζοντας φωτογραφίες απο τα πιο αγαπημένα μου ζευγάρια στο Facebook, κάτι που σήμερα έχει γίνει πια κανονικό trend. Και για να προλάβω τυχόν σχόλια, πάντα, όπως και σήμερα, δεν ήταν ούτε είναι για επίδειξη ή για πουλ μουρ... Είναι απλά για να δώσω το στίγμα του προσωπικού μου στυλ, όπως κάνω άλλωστε για όλα τα κομμάτια της ζωής μου που αποφασίσω να... εκθέσω..
Γενικά μιλώντας, τα παπούτσια ορίζουν ακόμα στο μυαλό μου εποχές. Θυμάμαι μέχρι σήμερα απολύτως καθαρά ένα ζευγάρι άσπρες λουστρινένιες μπότες που μου είχε φέρει ο μπαμπάς μου από τα Harrods όταν ήμουν δέκα χρονών και τις φόρεσα τόσο που έλιωσαν στην κυριολεξία, ή την συγκίνηση που ένοιωσα όταν αγόρασα το πρώτο μου ζευγάρι καουμπόικες Tony Mora από το Camden στα δεκαπέντε μου. Τα πρώτα μου Starάκια που ήταν πάνινα εκρού όταν πήγαινα ακόμα σχολείο, τις πρώτες motorcycle boots μου που ήρθαν μαζί με την πρώτη μου μηχανή, ένα Yamaha RD 350 στα δεκάξι μου, ή τις πρώτες μου Chanel μπαλαρίνες που ήταν από μπεζ καπιτονέ δέρμα απαλό σαν γάντι με μαύρη στρογγυλή μύτη από λουστρίνι, και τις φορούσα με μια φούστα που στην πραγματικότητα ήταν παλιό φουρό της γιαγιάς μου, συνδυασμένο με T-shirt και μαύρο Perfecto, στα είκοσι.
Ακόμα και όταν παντρεύτηκα, το 2001 στο νησάκι, το πρώτο πράγμα που αγόρασα ήταν παπούτσια. Ένα ζευγάρι λαχανί λαμέ δερμάτινες σαγιονάρες στολισμένες με κρύσταλλα Swarovski από ένα iconic μαγαζί του νησιού που δεν υπάρχει πια -το Eccentrics by design- και που στα ράφια του κάθε καλοκαίρι ανακάλυπτα τα ωραιότερα και πιο ξεχωριστά παπούτσια ever, διαλεγμένα από όλον τον κόσμο με μοναδικό γούστο που ταίριαζε απόλυτα με το δικό του. Με αυτές πήγα νύφη στο μοναστήρι του Παλαιόκαστρου, με αυτές χόρεψα μέχρι το ξημέρωμα στο πάρτι του γάμου μας στο Sea Satin και με αυτές εμφανίστηκα μια βδομάδα αργότερα στην δεξίωση που διοργάνωσαν οι γονείς μας για τους συγγενείς και τους φίλους τους στο Connections. Αυτές τις σαγιονάρες τις έχω προσεκτικά φυλαγμένες στο κουτί τους μαζί με το κουτί με τα βαφτιστικά του Ιάσονα στην αποθήκη, και αποτελούν νομίζω ένα από τα πιο πολύτιμα αντικείμενα της ζωής μου. Πριν και μετά έτυχε να αγοράσω και ακριβότερα παπούτσια. Όμως εκείνες οι σαγιονάρες έχουν μια συναισθηματική αξία που τις κάνει μοναδικές.
Έτσι, μέχρι και σήμερα που φοράω πια μόνο flats ή άντε mid heel, τα παπούτσια – μαζί με τις τσάντες- αποτελούν την βάση της γκαρνταρόμπας μου. Πολύ συχνά επάνω τους χτίζω ένα look ή αποφασίζω τι θα φορέσω, και ακόμα συχνότερα, πρώτα αγοράζω ένα ζευγάρι παπούτσια που μου έκαναν κλικ και μετά αρχίζω να αναρωτιέμαι με τι θα τα συνδυάσω. Και μην νομίζετε πως πάντα μου τραβάνε την προσοχή κομμάτια ακριβά. Μπορούν να μου κάνουν ακριβώς την ίδια εντύπωση ένα ζευγάρι που κοστίζει 10 λίρες με ένα που κοστίζει 500. Αρκεί να έχει αυτό το κάτι που (μου) κάνει την διαφορά.
Και ακριβώς επειδή είμαι εντελώς τρελοκοτσιδού σε ότι έχει να κάνει με τα αξεσουάρ γενικότερα, και επειδή το παιδάκι μέσα μου κάνει φούρλες μόλις δει κάτι που θα του κεντρίσει την φαντασία, συχνά οι κολλητές μου ασκούν veto, όπως δυο χρόνια πριν που η Στέλλα μου απαγόρευσε κατηγορηματικά να αγοράσω ένα ζευγάρι υπέροχα ασημένια sneakers με glitter, και αυτιά και ουρά κουνελιού από ροζ γούνα που είδα στο Selfridges και έπαθα coup de foudre. Της το χτυπάω ακόμα και εκείνη γελάει φυσικά ατάραχη, αλλά αυτά τα παπούτσια έπρεπε να υπάρχουν σήμερα στην ντουλάπα μου.
Και τελικά, τα παπούτσια είναι όπως όλα τα αξεσουάρ μας άλλωστε ένα κλείσιμο του ματιού πέρα από άγγιγμα χρώματος ή στυλ στις εμφανίσεις μας. Οπότε καλό είναι να είναι συνωμοτικό και παιχνιδιάρικο. Και να μας δίνει αυτοπεποίθηση και φόρα.
