Τα τελευταία τρία χρόνια με κούρασαν πολύ και η υπομονή μου αρχίζει πια να τελειώνει. Σκεφτόμουν πριν μερικές μέρες ποια ήταν η τελευταία φορά που ήμουν ανέμελη. Πραγματικά ανέμελη, χωρίς δεκάδες έννοιες κολλημένες στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Και γύρισα πίσω, τον Οκτώβριο του 2017 στο Λονδίνο με τον Κρίς, την Στέλλα και τον Λευτέρη, και τα απίστευτα γέλια που κάναμε τις πέντε μέρες που μείναμε όλοι μαζί και ξετινάξαμε στην κυριολεξία την αγαπημένη πόλη.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα άρχισε να μου πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι ξανά και ξανά, σε ένα σερί γεγονότων από εκείνα που αλλάζουν όχι μόνο την ζωή αλλά και την κοσμοθεωρία σου. Από τον θάνατο του Κρις οκτώ μόλις μήνες αργότερα σε οικογενειακά, προσωπικά, και επαγγελματικά προβλήματα, και από την αρρώστια της πεθεράς μου μέχρι την απώλεια της προχτές με ενδιάμεσα στάδια κρίσεις, χαλασμένες φιλίες, πανδημίες, ίντριγκες, ανταγωνισμούς, lockdown και ότι άλλο βάλει ο νους σας, μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια τα πέρασα όλα. Και τώρα θέλω πια κάποιος να πατήσει το στοπ και να πάρω μια ανάσα.
Ως άνθρωπος είμαι δυνατή, επίμονη, ευέλικτη, και το κυριότερο αισιόδοξη. Έχω πάντα εναλλακτικά σχέδια και την διάθεση να τα υλοποιήσω, είμαι εκείνη που στηρίζει τους γύρω της με πάθος και αποφασιστικότητα στα δύσκολα, και η Πολυάννα μέσα μου ανακαλύπτει σχεδόν εμμονικά την χαρά και το δώρο μέσα σε κάθε είδους πρόβλημα. Όμως έρχεται μια ώρα που ακόμα κι αυτή ετοιμάζεται να σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Ως ζώδιο, Αιγόκερως με ωροσκόπο Σκορπιό, ξέρω πως η διέλευση του Κρόνου δίνει δύσκολα μαθήματα ζωής που στο τέλος καταλήγουν σε αλλαγές θετικές και εποικοδομητικές, όμως πραγματικά σας λέω, έχω μάθει τόσα που αισθάνομαι πως δεν υπάρχει χώρος για άλλα, και η σκέψη και μόνο πως έχω άλλους έξι μήνες μπροστά μου μέχρι το τέλος του χρόνου με κάνει να θέλω να πέσω να κοιμηθώ σήμερα και να ξυπνήσω όταν θα έχουν τελειώσει όλα. Και ξέρω πως δεν σας έχω συνηθίσει στην γκρίνια, αλλά πραγματικά, αυτό το ποτήρι που πάντα το έβλεπα μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, είναι στα όρια του να ξεχειλίσει και να γίνει ποταμός ορμητικός που θα τα πάρει όλα παραμάζωμα.
That been said, εννοείται πως φροντίζω να θυμίζω κάθε μέρα στον εαυτό μου πως παρόλα αυτά, είμαστε όλοι εδώ – ή έστω σχεδόν όλοι- και έχουμε υγεία, και αγάπη, και την βεβαιότητα πως επιβιώσαμε πολλών καταστροφών και πως στο τέλος, όποιος θέλησε να μας χαλάσει έπεσε στον λάκκο που έσκαβε, και πως είμαστε δυνατοί και μαθημένοι στα δύσκολα και θα κολυμπήσουμε για μια φορά απέναντι με φόρα και με στυλ, και είμαι βαθιά ευγνώμων στην ζωή και στο σύμπαν για όλα αυτά. Απλά ταυτόχρονα νοιώθω και πολύ κουρασμένη.
Ευτυχώς που η δουλειά που κάνουμε μας δίνει την ευκαιρία να ξεφεύγουμε κάθε τόσο από την ρουτίνα, και έτσι όταν θα διαβάζετε αυτό το ποστ εμείς θα ταξιδεύουμε για Δυτική Μακεδονία για να προετοιμάσουμε την τριήμερη εκδρομή του FnL που θα γίνει όπως κάθε χρόνο τον Σεπτέμβρη, και αυτή η απόδραση πραγματικά, δεν θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη φάση.
Θα μοιραστώ μαζί σας όλες τις εικόνες της εκδρομής αυτής μέσα από το Instagram μου όπως πάντα, και επιστρέφοντας ελπίζω να είμαι σε καλύτερο mood. Και αν σας κούρασα σήμερα λυπάμαι, αλλά καμιά φορά το να μοιράζεσαι τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου με φίλους – και εγώ έτσι σας νοιώθω- είναι τρομερά ανακουφιστικό. Σαν να ανοίγεις την βαλβίδα μιας χύτρας ταχύτητας και να αφήνεις τον ατμό να εξατμιστεί, ή σαν να τραβάς την κουρτίνα σε ένα παράθυρο για να μπει το φως του ήλιου και ένα δροσερό, αναζωογονητικό αεράκι.
Καλό Σαββατοκύριακο!
